10. Shine

Een kerstcadeau van de FOK!-columnisten. Voor jou. Veertien columnisten hebben zich op een estafette gestort, die je deze kerstdagen fijn kunt lezen, al dan niet onder de kerstboom. Een avontuurlijke reis door de creatieve geesten van onze vaste columnisten. Deel 1 lees je hier.

“Hallo?” klinkt een onzekere stem. Een vrouwenstem, dus het is niet mijn schuinsmarcherende vader die eindelijk thuis is. De gangdeur gaat open en een tweede meisje komt binnenlopen. Dit keer met nog grotere tieten dan de eerste, en die is nota bene hoogzwanger. Ik herken haar als een ander kassameisje. Het begint me duidelijk te worden waar pa zijn personeel op selecteert.

“Sorry dat ik zo binnen kom vallen, maar de voordeur stond open en…”
Ze krijgt de kans niet om haar verhaal af te maken. Mam, die was net weer bijgekomen door ademhalingsoefeningen te doen met kassameisje één, steekt haar hoofd om de hoek van de keuken en begint meteen weer te gillen. “Jij! Je bent toch niet ook zwanger van mijn man hè? Waar istie, die vuile rotzak!?!”

Even sperren de ogen van het meisje zich wijd open en lijkt het alsof ze wat wil zeggen, maar ze stort snikkend ineen op de grond. Mijn hele familie kijkt elkaar verbaasd aan. Deze kerst is inmiddels zo bizar aan het worden, dat niemand nog weet wat ze ermee aan moeten. Het meisje zit snikkend op de grond en ik merk nu pas dat ze alleen een deken om heeft…en ze heeft nog steeds dikke tieten. Ik besluit dus maar om me over haar te ontfermen. Teder leg ik een arm om haar heen en probeer haar tot bedaren te brengen.

Als het snikken langzaam stopt, vraag ik haar rustig of zij misschien weet waar vader is. Ze kijkt verschrikt op en lijkt ineens weer helemaal bij haar positieven te zijn. “Ze zijn ontvoerd!” gilt ze. “Gerard Joling heeft ze ontvoerd!” Opa zoekt oogcontact met mijn moeder en maakt met zijn wijsvinger een cirkelend gebaar bij zijn oor. Het meisje ziet het en springt overeind. “Het is echt waar, ik kan het bewijzen. Vlug, zet Popstars op.”
Ik heb geen idee wat het één met het ander te maken heeft, maar ik ben inmiddels nieuwsgierig geworden en zelfs Popstars is beter dan een schreeuwende familie. Ik zap naar de goede zender en zie hoe een verward kijkende man met een zwerverskapsel een poging doet om het lied ‘Catholic girls’ van Frank Zappa te zingen. Het meisje wijst opgewonden naar het scherm. “Kijk, hij was ook bij ons in de winkel. Ze hebben hem ook ontvoerd.” Ze kijkt naar mijn moeder. “U herkent hem toch wel? Hij zit altijd op het bankje naar de kassameisjes te staren.”

Mijn moeder kijkt vertwijfeld. “Ik heb geen idee. Ik doe nooit boodschappen. Die neemt mijn man altijd mee na zijn werk.” Net als het meisje weer wat wil zeggen, klinkt er ineens een schreeuw vanuit de keuken. Mam kijkt verschrikt om. “Da’s waar ook, je collega ligt hier te bevallen.”
 “Wat? Angela is hier? Zet haar voor de TV, zij kent hem wel!”
Mam rent naar de keuken en sleept Angela vervolgens naar de kamer. Ze kijkt naar het scherm en zegt direct: “Hey, dat is die kerel die altijd bij ons op het bankje zit. Die viespeuk.” Inmiddels staat er echter een andere man te zingen. Iemand met een ooglapje. Gevoel voor humor heeft hij wel, want hij zingt een nummer van dr. Hook.

“Geloven jullie me nu?” vraagt het meisje met de dikke tieten. We zijn te verbaasd om een woord uit te brengen maar knikken als op commando. Ze begint uit te leggen wat er gebeurd is: “Het begon allemaal toen we een grote hoop stront vonden bij de lege flessen...”
We luisteren met groeiende verbazing als ze vertelt over haar avonturen en haar ontsnapping aan Gerard.

“Dat rare kleine mannetje bracht me net weer bij de anderen, maar toen ik de deur opentrok, hadden ze allemaal een raar strak pakje aan en die man met de grijze haren begon meteen te gillen dat ik bij ze moest komen en mijn benen wijd moest doen. Ik wou hem eerst slaan, maar toen zag ik dat de muur op ons af kwam. Maar er zat een gat in de muur waar ik doorheen zou passen als ik mijn benen wijd deed. Ik was naakt en die vent was iets te enthousiast dus ik heb de deur weer dichtgegooid. Mijn baas was eerder meegenomen, dus ik hoopte dat hij ook was ontsnapt en hier zou zijn.”

Iedereen begint vervolgens door elkaar heen te praten om te bedenken wat er moet gebeuren. Terwijl ik om me heen kijk, valt mijn blik weer op de kerststal. In alle verwarring met die kassameisjes was ik al helemaal vergeten dat er iets vreemds mee aan de hand was. De beeldjes van de drie wijzen leken namelijk te veranderen. Ik ren gauw weer naar de kerststal om beter te bekijken wat daar nu gebeurde.

Jawel hoor. De drie wijzen waren veranderd. Hun gewaden waren veranderd in glitterpakjes en ze lijken wel te stralen, te schijnen als het ware.

Zou dit een teken zijn?

De volgende aflevering lees je hier.