Rennen, dom wijf!
Zaterdag 7:25 AM
Van onder het dikke dekbed laat ik mijn ogen door de kamer dwalen. Mijn blik blijft steken bij het hoopje kleren naast het bed. Mijn jurkje ligt innig verstrengeld met een grijze joggingbroek. Het voelt heel onwerkelijk om hier weer te zijn. Om weer te liggen naast het rustig ademende hoopje naast me. Ik was net gewend geraakt aan de gedachte dat ik hier nooit meer zou komen. Nooit meer zou ik naar dit plafond staren, of ruiken naar Fructis shampoo. Nooit meer zou ik in slaap vallen terwijl ik met mijn vingers zachtjes figuurtjes teken op zijn rug. Nooit meer zou ik mijn kleren hier van de grond af hoeven rapen.
Ik had gedacht dat ik me opgelucht zou voelen, of verdrietig, dat ik spijt zou hebben of juist heel blij zou zijn. Maar ik durf niet echt iets te voelen. Ik weet immers dat alles met één vingerknip weer weg kan zijn.
Ik voel me nu ‘n beetje als die meisjes in films. Die meisjes die heel domme dingen doen, en dat jij dan thuis vanaf je bank tegen je tv roept: ‘Doe het niet!’. Normaal was ik diegene, brullend op het puntje van mijn stoel, mijn mond vol wokkels en de afstandsbediening dreigend in de lucht: ‘Ga niet met hem mee! Zie je dat enorme slagersmes dat uit zijn rugzak steekt dan niet?! Rennen dom wijf!’. Ik wist het allemaal zo goed. No way dat ik daar in zou trappen.
[2:12 PM] M zegt: En wat nou als ik je vertel dat ik niet met haar verder wil…?
Dat was de boosdoener. The straw that broke the camel’s back. De zin die mij van een logisch nadenkend persoon in een domme Amerikaanse cheerleader veranderde.
Verliefdheid maakt blind. En dan zie je zelfs het glimmende slagersmes dat uit zijn rugzak steekt niet meer. Een uur later zat ik in de trein…