Nachtritten: sexy lading 13
Hier lees je deel 12Hier lees je deel 14
Giovanni liep resoluut naar haar toe.
‘Ik heb zin in je gekregen.’ Hij liet zijn hand vluchtig over haar borst glijden. Vicky had geen zin meer in de ‘open’ strijd. Ze zou de raad van Paolo opvolgen en haar strijd meer psychologisch aanpakken. Haar hand gleed over zijn kruis op het moment dat hij aanstalten maakte om naar zijn slaapkamer te gaan.
Ze liet hem begaan. Terwijl hij haar voorzichtig uitkleedde, dacht ze aan de wraak. Ze begreep niet dat ze nu twee personen kon zijn: haar haat en haar nagemaakte lust, het maakte dat ze zo nu en dan walgde van zichzelf. Tot het moment dat ze voorvoelde waar het werkelijk om ging. Ze dacht aan de vrouw van Max die hij ‘in stukken’ terug kreeg.
‘O schat, ik heb zo een zin in je.’ Zei Giovanni. Zijn ademhaling werd zwaarder, zijn hand gleed in haar slip. Ze voelde zijn vingers bij haar naar binnendringen. Ze lieten zich achterovervallen op het bed. Hij kroop direct tussen haar benen, ze voelde hem een paar seconden later in haar. Een traan vocht zich een weg naar buiten. Zij draaide haar hoofd van hem af. Hij wilde zoenen, ze kon het niet opbrengen. Met diepe ademhalingen van Giovanni in haar nek voelde ze ook de totale walging. Nu stoppen zou haar dood kunnen betekenen, dit besefte zij heel scherp nu. Of op zijn minst zware lichamelijke en geestelijke mishandeling. Ze besloot het walgelijke spel mee te spelen.
Ze sloot haar ogen en fantaseerde. Het was zo scherp aan de binnenkant van haar ogen. Vicky stond voor hem, achter haar gesloten ogen. Ze was sexy gekleed, hij lag op de grond, ze besloot dat hij een lichte hersenbloeding gehad had. Haar stiletto’s waren verchroomd. Hard, meedogenloos plantte ze haar stiletto’s in zijn kruis. Ze zag zijn scrotum bloeden door zijn witte broek. Ze had ze aan gort getrapt, zijn ballen. Giovanni was machteloos, verlamd door tijdelijke hersenuitval. Ze zag de gaten van de stiletto’s in zijn vlees, sloot haar ogen, verbeet de pijn en dacht aan Sjaak. Even drong hij dieper bij haar naar binnen, plotseling hield hij zich stil. Een oergrom in haar nek, ze voelde hoe hij klaarkwam in haar. Een paar seconden later duwde ze Giovanni voorzichtig van zich af, hij deed versuft en leek te willen slapen. Ze voelde hoe hij bij haar naar binnen was gegaan en zich geen moment had afgevraagd of ze wel vochtig genoeg was. Hij sliep, Vicky vond het allang best, ze vloog de douche in en wilde hier nooit meer uit komen.
Na ongeveer een half uur kwam Giovanni plotseling zijn badkamer binnen. Vicky schrok. De ruimte had zich gevuld met een vochtige damp. Hij opende de glazen deur. Vicky zat op de vloer met de douchestraal in haar nek. Ze keek hem aan en hoopte dat hij niet zou zien dat ze gehuild had.
‘Sorry’, zei hij zacht.
‘Sorry?’ Ze wilde gillen, zag haar stiletto’s weer. Ze zag zijn Baretta in haar handen. Ze voelde dat ze de trekker over zou halen zonder enig medelijden.
‘Ja sorry, dit is niet de methode om jou te winnen.’
‘De methode om mij te winnen, is mij te laten gaan, verschrikkelijk mens’, schreeuwde ze in haar eigen hoofd. Haar stem zou dodelijk zijn, vooral voor zichzelf.
‘Je zegt niets, of bijt het weg. Verstandig. Ik voel mij zo triest, Vicky. Zo verschrikkelijk triest. Ik kan je niet vertellen hoeveel spijt ik van die actie van zonet heb.’
‘Waarom doe je het dan?’ Ze zei het rustig en beheerst. Ze wilde hem op geen enkele manier krenken. Hij ging in een kleermakerszit tegenover haar zitten. Zij had de douchestraal nog steeds in haar nek. Ze wilde hem meer vragen, maar ze wist dat dit juist het gevaar was. Wanneer hij zo gecontroleerd deed, kon het zo omslaan tot iets verschrikkelijks. Hij was meer dan eens onberekenbaar geweest.
‘Kunnen we echt geen vrienden worden, Vicky?’ Ze keek hem recht in zijn ogen aan, in het besef dat hij niet beter wist. Tot nu toe waren zijn reacties niet normaal. Wanneer dit wel zo zou zijn, dan had ze blijven vechten, dat had ook gekund. Dit besefte zij nu, voor het eerst besefte zij dat ze met een oprecht krankzinnige te maken had. Ze zou zich, zolang ze zijn gevangene was, aanpassen.
‘Natuurlijk zijn we vrienden, het moet groeien, Giovanni. Als er vriendschap is van beide kanten dan is er geen verkrachting meer, oké?’ Ze bleef hem aankijken, even dacht ze weer een krankzinnige blik waar te nemen. Maar hij corrigeerde zichzelf, zo leek het.
Een van Giovanni’s soldaten kwam plotseling de badkamer binnen. Deze kende Vicky nog niet. Het was een blonde, knappe man, geen Italiaan. Ze dacht aan een Zweed of Hollander.
‘Jij moet wel een hele goede reden hebben om hier nu binnen te stormen’, zei Giovanni.
‘Die heb ik. De zaken gaan niet goed in Rome’, zei hij in perfect Engels. Giovanni vloog overeind. Vicky zette de douche uit en sloeg een groot badlaken om zich heen. Ze keek de blonde soldaat even in de ogen, ze kreeg er wel een warm gevoel van. Zijn postuur was hetzelfde als dat van Sjaak, de kleur van zijn ogen ook maar zijn stem was totaal anders, veel zwaarder.
‘Vicky, ik moet een paar dagen weg, deze nieuwe soldaat waakt over jou.’ Hij wees de nieuwe blonde man aan. Vicky wist dat hij niet de enige zou zijn. Ze had plotseling veel behoefte om met Paolo te praten. Hij had haar zo goed begrepen de laatste keer dat ze met hem sprak. Giovanni pakte zijn kleding voor een paar dagen bij elkaar. Vicky volgde hem naar beneden. Hij pakte de kleine mobiel, die vergat hij nooit. Ooit zou ze weten waarom juist deze mobiel zo belangrijk voor hem was. Het ging snel, binnen tien minuten was Giovanni vertrokken met weer vier nieuwe soldaten. Er bleven er vier achter waarvan Vicky er twee vaag kende. Maar haar nieuwsgierigheid naar de nieuwe soldaat met harde blauwe ogen en het postuur van Sjaak was niet te bedwingen.
‘Jij bent nieuw hier? Vertel eens, waar kom je vandaan?’
‘Nederland.’ Vicky keek hem geschrokken aan.
‘Nederland? En zo te horen spreek je goed Nederlands’.
‘Ik doe mijn best. En jij bent de nieuwe vriendin van Giovanni?’ Toch hoorde Vicky bekende uitspraken, alleen die stem en dat gezicht. Die ogen, die ogen herkende ze. Er ging een golf van emoties door haar heen.