Knal of Duty

“Welk jong bedrijf zal ik nu eens gaan bashen?”, bedenkt Jack Thompson zich, terwijl hij de Troetelbeertjes in HD bekijkt op zijn 42” plasmascherm. De lieve, sympathieke en hartveroverende pluisbeertjes rennen door het bloedrode veld, papavers kapot trappend. Een Afghaanse krijgsheer met tulband vloekt hard, de beertjes schrikken. Ze zijn omsingeld door tientallen mudjahedien, tot op de tanden bewapend met AK-47’s, bazooka’s en wapens uit de tijd dat ze tegen de Sovjet-Unie streden. “Verspreiden”, gilt oma Troetelbeer, die door een verdwaalde kogel wordt geraakt die ten hoogte van de schouder inslaat. De Troetelbeertjes vluchten door het veld, beschadigen nog meer papaver. De krijgsheer blijft doorgillen, wijst de beertjes stuk voor stuk aan, salvo’s worden gelost. De anderen zien toe hoe Hartebeertje door twee kogels in zijn hoofd aan zijn einde komt.
“Go go go go! Let’s hit these fuckin’ragheads!” Uit het veld doemen mannen op van een meter of twee, compleet voorzien met de meest geavanceerde wapens. Terwijl de Troetelbeertjes op de grond worden gedrukt of naar een aankomende heli worden geëscorteerd , schieten de soldaten de krijgsheer neer en worden de andere soldaten om hem heen dodelijk getroffen alsof ze in een Rambo-film zitten. De krijgsheer zijgt ineen als een lemen reus die de machtige zon ontmoet en opgedroogd instort. De bloedrozen druipen open, op de plekken waar hij is geraakt en met één laatste beweging reikt zijn hand nog naar de lucht. Terwijl de soldaten het lijk omsingelen, ontpopt de commercial zich tot een promo voor de nieuwe Call of Duty.

Jack staat op uit zijn stoel, de warme kop chocomelk uit zijn neus snuitend van de schrik. Nadat zijn vrouw hem de doos tissues heeft aangereikt en hij zichzelf van het bruine goedje heeft ontdaan, kruipt hij in de pen. Datzelfde wat ik nu ook doe. Ik vind Jack namelijk een overheerlijke hypocriet. Waarom? Lees verder en je zult het ontdekken.

Jack Thompson, voor intimi, die grote vriend van het bedrijf dat ooit nog DMA heette, maar dat we sinds jaar en dag Rockstar noemen, is een man met een leven. Hij heeft vast wel een vrouw, kinderen, en een hele lieve pluizige hond die luistert naar de naam Max (net zoals tweederde van alle Amerikaanse huisdieren overigens.) In een zeker verleden heeft hij, als enorm kerkelijk en conservatief Amerikaan, veel aanzien verkregen in datzelfde Amerikaanse wereldje van mensen die graag censuur op dingen zien. Het begon ooit bij CDs. Mensen die bruut zelfmoord pleegden omdat Judas Priest aan zou zetten tot moord en dood en verderf. Uiteindelijk kreeg Rob Halford (de zanger van de band) natuurlijk gelijk dat ie er niks aan kon doen.
Hoe dan ook, een stel mafketels met kerkelijke achterban vond het daarna blijkbaar nuttig om op een album alvast aan te kondigen dat er expliciete inhoud of teksten aanwezig waren. Woorden als ‘motherfucker’, shit, dick, bitches, asshole’ of andere kwetsende verwijzingen en opmerkingen.

Deze ‘verslaving’ heeft onze Jack namelijk ook. Er bestaat geen ‘afkickkliniek’ voor, geen medicijn (behalve slaappillen of Prozac.) Hij denkt op een zekere manier enorm hypocriet te kunnen zijn. “Ban geweld in games en verbied ze, en jouw zoon/dochter wordt geen crackdealer, doorgeslagen psychopaat of machtsgeil politicus. Het ligt niet aan de ouders, het ligt niet aan de omgeving, en het ligt zeker niet aan het kind.”

Het is een absoluut waardeloos gedachtegoed. Onze hele wereld (vanaf de minuut dat je op aarde komt) is een aaneenschakeling van geweld. Je zou bijna kunnen zeggen dat we met geweld worden geboren en dat we er (soms op dramatische wijze als je er zelf slachtoffer van wordt) mee eindigen. Dus wat maakt die ene headshot in-game nou uit? Die ene kerel die je met een koevoet de schedel inslaat om zijn hersens eruit te trekken zodat je er zo meteen een souvenir van gaat maken? Als gamer met een heldere geest weet je wat mijn punt is. Jij weet als toehoorder ook dat wat ik allemaal opnoem in die mate onmogelijk is. Je rijdt niet met een Porsche Carrera door een winkelcentrum, terwijl je je AK-47 leegschiet op vrouwen met kinderwagens, hangouderen met rollators, bonuspunten verdient en dan een wasserette binnenrijdt waar op wonderbaarlijke wijze je wagen van nieuwe platen en lak wordt voorzien. Maar goed. We mogen onze kinderen wel laten kijken naar het journaal, waar moslimruiters dode soldaten door de straat rijden, of mensen die onder invloed van allerlei opgedrongen gedachten mensen het leven ontnemen met één druk op de knop. Geweld is niet uit te bannen. Hoe goed en bijbels je je leven ook wil leiden, er zal geen moment zijn waarop je geen geweld zal gebruiken. Dus waarom games bannen die te veel geweld bevatten? Is dat geen hypocrisie? Kun je dan niet beter het hele leven een ban geven en op elke leeftijd en cultuur een 18+ rating geven?

Zit er überhaupt wel enige logica in het hele werk van leeftijdsratings? Alsof je van series als \\\'GTA\\\', \\\'Call of Duty\\\', \\\'Wolfenstein\\\',\\\' Doom\\\', zelfs \\\'Carmageddon\\\' even \\\'Barbies little pony ride\\\', \\\'Hello Kitty hug and cuddle Island party\\\' of \\\'Robbie het fucking klote konijn zoekt de ingrediënten voor de wortelcake\\\' gaat maken. Mis ik de logica, of ben ik het die in epic sadness gilt: “It’s so lonely at the top?”