De aanhouder wint!
 De games.fok.nl editorial uitgave, awesomeness Een oud gezegde dat volgens mij is verzonnen door een vriend van een loser die een meisje niet kon krijgen, maar toch smoorverliefd bleef. De dagelijkse praktijk wijst echter wel uit dat dit spreekwoord onzin is en dat de aanhouder meestal aan het kortste eind trekt. De aanhouder put echter hoop uit de enkele uitzondering die de regel bevestigt. Niet alleen in de liefde komen we dit verhaal tegen, want ook in de gamesindustrie is dit dagelijkse kost. In de gamesindustrie krijg je uiteindelijk de game echter meestal wel, maar blijkt het te vaak toch enorm tegen te vallen. Een groot aandeelhouder in deze tegenvaller is de gamesjournalistiek en het complete gebrek aan kritiek op een game voor de release. Maak maar eens een vergelijking tussen alle previews die je hebt gelezen en je uiteindelijke ervaring. Als we de previews moeten geloven, dan brengt de industrie alleen maar toppers voort. De makkelijke verdediging van de gamesjournalistiek is dat het lastig is om een game te beoordelen of zelfs veroordelen, voordat deze af is. Daarnaast speelt er ook nog een andere reden mee en dat is dat je vaak maar de gelegenheid krijgt om een heel klein stukje van de game te spelen. Mocht dat toch nog negatieve publiciteit tot gevolgen hebben, dan kunnen developers natuurlijk nog altijd de boel aanpassen en zat de previewer er compleet naast. Allemaal leuk en aardig, maar als gamer heb je er eigenlijk niks aan. Het leidt vaak tot grote teleurstellingen. De iets lastigere (geheimere?) verdediging van de gamespers is de reden die ik al aangaf in mijn eerdere column en dat is het feit dat er nogal wat commerciële belangen gemoeid zijn bij het schrijven van positieve artikelen. Er is immers geen enkele commerciële organisaties die wil bijten in de hand, waardoor het wordt gevoed. Velen van ons kunnen zich nog wel de hype herinneren rond het originele Black & White. De pers was lovend en iedereen werd blind verliefd op deze game. Mensen bestelden deze game massaal en je vroeg je zelfs af of je nu de witte of de zwarte doos wilde. Ik had zelfs al een clan opgezet om straks massaal andere goden de grond in te stampen. Achtenenveertig uur na de release kromp de clan van vijftien naar twee leden. De pers had ons samen met Molyneux compleet voor de gek gehouden, want het spel was enorm lastig onder de knie te krijgen en de bijna alle gamers gaven het na een berg frustratie al heel snel op. Een zwarte week in mijn carrière als gamer. De grap was wel dat de pers het spel enorm lovende kritieken gaf. Wie is er nu gek? Hype, hype, hype... Het is natuurlijk de grote vraag wat wel een goede preview zou zijn. Hier is lastig antwoord op te geven, persoonlijk zou ik kritischere gamespers zeker waarderen. Pers die zou roepen dat het animatiesysteem van Assassins’ Creed in Leipzig erg verrot was (wat ook zo was) en er eigenlijk helemaal niet zo goed uitzag. Het probleem is natuurlijk dat de mooie Jade dat probleem vast heeft opgelost. Vervolgens zullen alle fanboys onder de uiteindelijke review je nog even om de oren slaan dat bij het uiteindelijke spel de problemen opgelost waren. Uiteindelijk gaat het er alleen maar om wat jullie willen en hier op FOK! kunnen we dingen veranderen (nou ja, misschien niet alle technische dingen...). Moeten we wat kritischer zijn in onze previews? Of hebben jullie liever bij ieder negatief punt dat we even roepen dat dit in de uiteindelijke versie best eens opgelost kan zijn... Roept u maar!
|
