Daar vind ik niks aan!

Ik heb een groot voordeel ten opzichte van de beginnende gamer. Ik kan bouwen op de ervaring van de afgelopen twintig jaar als het op games aankomt. Dat klinkt erg stoer, maar zo is het niet bedoeld. Ik bedoel dat ik redelijk snel door heb wanneer een game echt slecht is en wanneer niet. Handig met (p)reviews, maar ook heel handig bij de aankoop van nieuwe games.

Vanzelfsprekend controleer ik hier en daar een paar (online) teksten om te zien of de game echt wel zo goed is als ik denk dat ie is. Ook voor mij blijft zestig euro behoorlijk veel geld voor een game. Daar had ik ook een week van kunnen eten, dus ik wil waar voor mijn geld! Niet meer dan logisch toch?

Maar ik ben niet bang om te experimenteren of nieuwsgierig om mij heen te kijken. Zo kocht ik Untold Legends (PSP) zonder ook maar één review te lezen en kwam ook WipeOut Pure (PSP) binnen zonder checken. En toen ik eindelijk overstag ging om een Cube te kopen een jaartje terug (dank je wel Resident Evil 4), wist ik dat ik met Mario Party 4 ook niet echt verkeerd zou zitten. Je weet immers na zoveel jaren wel hoeveel geld een bepaalde game waard is. Rally 2002 voor een tientje moet kunnen en pas toen ik Super Smash Bros voor een habbekrats kon kopen ging ik akkoord. Aan de ene kant boeit de prijs me niet zo heel veel, maar wil ik wel altijd waar(de) voor mijn geld. Dat lukt redelijk goed.

Toch heb je van die mensen die het niet in hun hoofd zouden halen ook maar eens een bepaalde game, type of genre te proberen! Met het fanatisme van een Hezbollah-strijder verklaren zij menig spel tot iets wat ongelofelijk slecht is. Nog nooit gezien, zelden van gehoord, maar de mening staat allang klaar. "Daar vind ik niks aan!" of het nog ergere "Daar is geen reet aan man!". Nog nooit geprobeerd en niet eens nieuwsgierig of het misschien leuk is? Welnee! Het is slecht, dus het blijft slecht!

Zo opperde ik een weekje of twee geleden een potje Mario Party 4 te spelen, waarop één van de vier aanwezigen verklaarde daar niets aan te vinden. "Ooit gespeeld dan?", vroeg ik nog terloops en wat bleek? "Nee. Nog nooit, maar ik vind er vast niets aan!". Na een kwartier aandringen toch overstag en we hebben een paar heerlijke uren gameplezier gehad. Laatst vroeg die nog "Wanneer gaan we weer Mario Party-en?". Wablief? Dat was snel!

Laatst nog werd LocoRoco na tien seconden spelen terug in mijn handen geduwd met de mededeling "Rotspel. Een beetje debiele waterballonen naar beneden laten donderen!". Okeeeeejjj... Naja, de speler was nog geen twaalf jaar oud, dus misschien had hij liever rondvliegende lijken gezien? Sorry jongen, LocoRoco was duidelijk niks voor jou. Jammer maar helaas toch?

Het kan ook andersom. Dat je een game in je kast hebt staan en de visite ineens uitschreeuwt waarom ik nog nooit verteld had dat ik die game had! Sorry hoor, wist ik veel wat jouw type spel is, maar leef je uit joh. Wil je dat ik nu meteen de surround set vol open gooi of mag ik eerst de rest van de visite ook een gebakje geven? Thank you very much. Raar hoor, dat vage extremisme in overtuigingen en oordelen.

Iedereen heeft zijn oordeel bij voorbaat al klaar. Hij/zij vindt er he-le-maal niets aan en dat zal jij als trotse gamebezitter verdomme weten ook! Als het even kan lachen we je ook nog uit! Door mijn hobby kom ik nog regelmatig bij de speelgoedzaken en daar zie ik af en toe kleine kinderen hun (groot)ouders finaal afbranden als ze ook maar een suggestie durven doen. Waar haal je het gore lef vandaan zeg? Zij weten toch ook het fijne er niet van? En alsof jij het allemaal beter weet?

Dus je vindt er niks aan? Boeien! 'T is mijn game!