Een brok emoties

De afgelopen weken waren rare weken voor mij. Er gebeurden hele leuke dingen, zoals de geboorte van een zoon bij één van mijn familieleden en ook slechte dingen waaronder het verlies van het zoontje van een familie bij mij uit de wijk. Op andere dagen liet ik vakantiefoto's aan vrienden zien en dacht weer met weemoed terug aan mijn rondrit door Californië met de gamescrew. En nog niet zo gek lang geleden leerde ik een hele leuke meid kennen. Kortom het waren weken vol emoties. Hele leuke en ook slechte. Games spelen ook in op emoties en kunnen rare dingen met je doen.

Op vakantie in Californië had ik bijvoorbeeld Katamari voor de PSP gekocht. Ik had het nog nooit gespeeld, maar was al wel voorbereid door de collega's dat het een ontzettend maf en leuk spel was. In hotelkamers zat ik regelmatig te gniffelen als ik met mijn Katamari allerlei dingen en mensen oprolde. Ik speelde het misschien veel te veel, want ik begon er ook over te dromen! Als er iets niet helemaal mijn zin ging fantaseerde ik over een grote katamari die eventjes alle problemen voor mij zou oprollen. Ja ik weet het, ik ben knettergek.

Soms zijn er verschillende emoties bij hetzelfde spel, maar met andere mensen. Toen ik de mannelijke helft van een bevriend stel Pikmin 2 liet spelen, vond hij het supergaaf om de kleine plantjes te leiden. Hij schepte er ook een ziekelijk genoegen in om de pikmin die niet luisterden meteen maar in het water te tiefen. Zijn vriendin daarentegen vond de pikmin ontzettend schattig en hield ze het liefst allemaal bij elkaar. Voor mijzelf was het uitspelen van een level en de humor belangrijk, maar ik keek met stijgende verbazing naar die twee, die allebei met een glimlach de aandoenlijke pikmin op een andere manier leuk vonden. Het spel was er in geslaagd minstens drie verschillende soorten leuke emoties op te roepen, in mijn ogen een zeer respectabele score voor gameplay.

Net als goede films kunnen games je op verschillende manieren prikkelen. De één wil zo snel mogelijk het level uitspelen, waar de ander het liefst alles, maar dan ook alles van het level wil zien. Weer een ander vindt misschien de muziek fantastisch, terwijl jezelf misschien graag alles in de fikt steekt. Als een game het lukt één brok emoties op te roepen, dan kan je een game toch niet anders dan geslaagd noemen.

Dat hebben de ontwikkelaars van games wel degelijk door (en dat is maar goed ook!). In een RPG vind je vast wel een paar cliffhangers of plottwists die je emoties een andere kant op gooien. Adventures spelen een beetje in op je verantwoordelijkheidsgevoel om de hoofdrolspeler te helpen en FPS-games geven je de kans lekker af te reageren zonder dat je zelf fysiek pijn lijdt. Emoties ten top.

In films is het allerbeste voorbeeld Darth Vader. Een paar uur lang heb je een hartgrondige hekel aan de zwarte Jedi van de dark side, maar uiteindelijk kiest hij toch voor het goede. En je emoties worden onbewust als een elastiekje de andere kant op gezwiept. Erg? Helemaal niet! Juist leuk!

Maar voor sommige films, boeken en vooral games een heb je behoorlijke dosis fantasie nodig om je in te kunnen leven. En dat is nou net wat de middelmatige games niet kunnen. Als je fantasie teveel haar best moet doen om emoties op te kunnen roepen, ga je het al snel flauw of saai vinden. Je "voelt" het niet. Of je hebt zoveel games van een bepaald soort gespeeld dat nog een keer zo'n spel je helemaal niets meer doet. Teveel van iets is ook niet leuk.

Dus is het de taak van de developers, screenwriters en programmeurs om een perfecte balans te vinden tussen leuk, lief, aardig, agressief, nobel, edel, etcetera. Dit doen ze door het kind, superman, held, wijze, goede en slechte in je te vinden; oftewel de Archetypes van de mens. En nu weet je dus bij de volgende keer gamen waarbij je in huilen uitbarst, lacht of grijnst van kwaadaardigheid dat je fantasie genoeg geprikkeld wordt op een manier zoals de makers van de game het bedoeld hebben.

Happy gaming!