Over fanboys, eierkloppers en neo-nazis
Fanboys zijn van alle tijden. Al in de middeleeuwen waren hele volksstammen elkaar het leven zuur aan het maken met ‘protestantisme roeleert!1!1’ uitspraken, in de jaren 70 liepen de eerste voetbalhooligans al met messen en knuppels te zwaaien, en er bestaan ongetwijfeld wandschilderingen uit de prehistorie waarbij een bepaalde stam opgehemeld wordt, compleet met uitgebreide essays in schildervorm, waarbij ieder aspect van die stam uitgebreid bejubeld wordt.
De game-fanboys nemen echter een bijzondere plaats in, zo tussen de talloze andere fanatici. Om de een of andere reden geven ze hun onvoorwaardelijke steun aan gigantische multinationals, die stiekem zelf ook een beetje bang zijn voor het fanatisme waarmee hun volgelingen anderen verbaal te lijf gaan. Niet gehinderd door enig verstand van zaken, slagen ze erin om zelfs de meest lieve en objectieve gamer compleet van de kaart te brengen, door een onuitputtelijke bron aan drogredenaties en zonder enig besef van basisvaardigheden als ‘luisteren naar anderen’.
Mijn eerste ervaring met deze relgamertjes was in een hele oude Power Unlimited. Jong en onbedorven als ik nog was keek ik in de brievenrubriek, om daar om de oren geslagen te worden met taalkundige hoogstandjes als ‘uit de baarmoeder gerukte pleestation fan’ en ‘moederneukende, zuurstof verspillende Nintendo lover’. Nadat ik van de eerste schrik bekomen was, en eens bij m’n moeder had nagevraagd of ze mij ook uit de baarmoeder had proberen te slingeren, begon ik me af te vragen wat dit soort mensen in godsnaam bezielt.
Zelfs na die jarenlange periode weet ik nog steeds niet hoe iemand al zijn tijd kan stoppen in het afkraken van iemand die de keuze heeft genomen om een machine van een andere fabrikant te kopen. Ongetwijfeld zijn er hele legers psychologen die nu beginnen over dingen als een chronisch aandachtstekort of onverwerkte trauma’s, maar zelfs die oorzaken kunnen toch niet leiden tot dit soort enge verafgoding?
Nog vreemder is het als je bedenkt dat dit echt typisch iets is voor de game industrie. Voor zover ik weet zijn er geen huisvrouwen die elkaar afrossen met swiffer stokken, omdat ze het nodig vinden om hun Braun eierklopper tot in de dood te verdedigen, of filmliefhebbers die de grond kussen voor de poorten van Universal Studios. In de gamescene kijkt niemand er echter meer raar van op. Fanboys zijn even normaal geworden als de jaarlijkse stroom aan franchise-updates, releasedatums die uitgesteld worden en gameconsoles waarvoor je een half jaarsalaris kwijt bent om ze te kunnen kopen.
En toch, hoe ongelofelijk vermoeiend die eindeloze discussies tussen users met prachtnamen als ‘GoKuPS3-007’ en ‘NinTendo-BoII’ zijn, toch zit er één heel groot voordeel aan. Want waarom is bijvoorbeeld het rechts-extremisme (oeps, maakte ik die vergelijking nou echt?) nog altijd een marginale stroming, waarmee vrijwel niemand geassocieerd wil worden? Juist, omdat de aanhangers zo ontzettend raar overkomen. Niemand wil gezien worden met wandelende inteeltresultaten, compleet met kisten en een kale kop.
Hetzelfde geldt voor de console fanboys. Want hoewel dit soort figuren nog altijd ervan overtuigd is dat ze meer mensen bekeren door overal hun onzin te spuien, zal er ooit een dag komen dat alle forums vergezeld gaan met een verplichte vragenlijst bij het registreren, waardoor alle uitwassen van de game-industrie zichzelf automatisch buiten spel zullen zetten.
Tot die tijd kunnen we alleen maar hopen dat niemand meer in de verleiding zal komen om ‘opeens’ een altaar te bouwen met een foto van Bill Gates erop, zonder dat er flink wat professionele hulp in de buurt is.