Mijn eerste gevecht...
Ik was nog maar een klein knulletje van een jaar of zeven toen ik op bezoek ging bij een vriendje van de basisschool. Hij heette Hans en hij liet mij zijn Nintendo Entertainment System zien. Ik was meteen verliefd op die lelijke, grijze plastic doos. Uren later kwam mijn moeder me ophalen en onmiddellijk begon mijn gejengel om het apparaat. M'n moeder keek uiteraard een beetje vreemd, want ik had al een Atari en moest maar gewoon buiten gaan spelen. Als geboren aanhouder was ik hier natuurlijk niet echt van onder de indruk.
Na flink zeuren kwam het hoge woord eruit. Mijn vader zou toch binnenkort naar Japan gaan voor een zakenreis en zou er dan wel eentje meenemen. Vol verwachting zat ik twee weken lang te wachten op het apparaat. Mijn vader arriveerde en ik gluurde meteen in zijn koffer. Onderbroeken, Truien, Sokken, Troep, Troep, Troep. WAAR IS MIJN NINTENDO!?!?!?!?!?!!! Ik kreeg een aai over de bol en er werd mij verteld dat door de wisselkoers het apparaat daar veel duurder was. Er werd mij meteen een voorstel gedaan om zaterdag naar de winkel te gaan en dan zouden we ieder de helft betalen. Nu ik er aan terug denken voel ik me eigenlijk vreselijk genaaid. Mijn kinderhand was echter snel gevuld. Ik ging akkoord en kon ook absoluut niet meer wachten tot zaterdag.
Een aantal slapeloze nachten later was het dan zo ver. Op naar de Intertoys waar ik mijn zorgvuldige gespaarde geld op de toonbank gooide, om vervolgens heel snel naar huis te gaan om te spelen. Uiteraard moest moeders nog even naar kleren kijken en nog even koffie drinken in een kroeg. Eindelijk thuis liet ik mijn vader het apparaat aansluiten en belde ik snel aan bij mijn vriendjes uit de buurt. *Ding dong* Kom kijken wat ik heb! Kom snel! We zaten allemaal gespannen voor de tv toen ik voor de eerste keer Mario speelde op mijn eigen NES. Iedereen was onder de indruk en binnen de kortste keren zat de hele straat aan de NES.
Er vormden zich hele NES-groepjes op de basisschool die de hele dag praatten over hun toffe avonturen met Mario en Luigi. Ongeveer tegelijkertijd ontstond er ook een andere groep waar wij op neerkeken. Het waren die stomme kinderen met hun stomme Sega en stomme Sonic. Zij voelden zich echter helemaal niet minderwaardig en keken juist op ons neer. Dit kon natuurlijk niet goed gaan...
Het was een warme middagpauze in de lente toen de Nintendo'ers tegenover de Sega'ers stonden. "STOMMERIK MET JE STOMME MARIO!" "NEE, SONIC IS VEEL STOMMER!" "MARIO IS ALTIJD EENTJE STOMMER!" "SONIC IS GEWOON KUT!" "ooooo, hij zei ooooohhhh". De groepen kwamen op elkaar afgestormd en er werden klapjes uitgedeeld. Een overblijf juffrouw greep snel in, maar ze heeft volgens mij nooit begrepen waar dit nu helemaal om ging. Er vielen uiteraard geen gewonden, want als niemand de oog-hand coordinatie had om Mario uit te spelen, dan kon ook niemand een goede klap uitdelen.
Het kwam nooit meer tot een echte confrontatie met die stomme Sonic-fans en misschien was dat ook maar goed uit. Terugdenkend aan die goeie ouwe tijd vraag ik me nu af of er inmiddels drie verschillende kampen zijn op de schoolpleinen van Nederland. Als ik soms op het forum kijk, dan denk ik van wel. En sommige mensen? Die blijven er altijd in hangen.