Vroem!

Hmm, een McDonald's. Zal ik even stoppen om het avondeten nog eens over te doen? Toch maar niet. De tijd dringt en als ik niet binnen de afgesproken tijd ter plaatse ben staat me een fikse boete wachten. Misschien wat meer risico nemen dan maar? Ik schakel terug in de eerste versnelling als ik door de haarspeldbocht vlieg. Gillend vertelt de motor me dat deze versnelling absoluut niet bedoeld is om meer dan tien tellen te gebruiken, maar ik weet gelukkig wel wat mijn SLK-tje kan hebben.

En hop! In z'n twee, drie, vier, vijf en zes! Nu schiet het tenminste op! 250 geeft mijn groen verlichte holografische display aan. Best handig om een snelheidsmeter op de voorruit te hebben, hoef ik tenminste niet steeds naar het dasboard te kijken. Temperatuur, bandenspanning, benzinemeter; Echt alles is oproepbaar om het prachtige holografische display. stilletjes vraag ik mij verwonderd af waarom niet elke auto met zo'n ding is uitgerust.

Ach, daar is Saint Tropez al. Nu me niet laten afleiden door de prachtige boten en het vrouwelijk schoon. Meteen door naar Cannes met het gaspedaal op de bodem. Mijn verwondering van net maakt plaats voor pure agressie als ik twee gigantische Amerikaanse campers zie opdoemen. Deze luie toeristen presteren het om met zo'n lage snelheid de berg op te rijden, dat zelfs skaters de twee huizen op wielen aan het inhalen zijn. Ik moet er langs potdorie! Gelukkig krijg ik een uitstekende kans om er rechts langs te glippen. Een toeterorkest van beide Amerikanen negeer ik.

Ik moet snel verder,want mij collega's zijn weer in mijn achteruitkijkspiegel op komen dagen. Links er langs, rechts er langs. Over de skaters heen en dwars door een rozenstruik. In z'n drie, zevenduizend toeren en al driftend verander ik de prachtige struik in een platte groene vlek. Tot plots... Aaaargl!! Laaghangende zon! Ik zie geen steek meer!

Op de rem trappen heeft al geen zin meer, de groene vlek op het asfalt maakt plaats voor een palmboom waar ik met 190 per uur vol inparkeer. Of ik nou links of rechts stuur, handrem aantrek, het heeft allemaal geen zin meer. De palmboom wordt groter en groter. Met een luide knal is het duidelijk dat mijn snelheid tot nul gedaald is. Beide skaters die net nog de schrik van hun leven kregen komen lachend weer voorbij terwijl ik naar mijn hoofd grijp. De palmboom heeft niets.

Langzaam kom ik weer tot mijn volle positieven, schakel resoluut terug in z'n één, zet het stuur naar uiterst links en stamp op het gas. Nou zullen we het krijgen zeg! Alle collega's zijn me botweg voorgegaan zonder ook maar even te wachten! Even vergeet ik dat er een paar honderd paarden tegelijk druk aan het werk zijn onder de motorkap. Gierende banden laten een zwarte smurrie van asfalt en rubber achter en ik schakel nog eens een versnelling hoger. Nog acht kilometer te gaan tot de finish!

Jaah! Ze hebben de geheime doorgang nog steeds niet ondekt! Ik flits langs de garage, kom op een houten plank terecht en stuiter zo met auto en al over de fnishlijn. Neeee! Weer vierde! Niet weer vierde! Weer geen bonussen! Weer geen andere auto! Weer geen ander circuit! Ik haat het! Ik kap er mee! Wat een rotspel!

"Nog een potje?", hoor ik door mijn speakers. "Tuurlijk joh!", schreeuw ik fanatiek door mijn headset.

Het is tien uur dertig 's avonds als ik plaats neem in mijn getunede zwarte Mercedes SLK. Zo snel mogelijk moet ik tweehonderd kilometer afleggen langs de Franse Kust. Het weer werkt mee, dus ik zal snel ter plaatse zijn