Medische Bull? Shit!
Iets was heel erg mis. Maar wat dat iets was, bleek een groot raadsel voor medici. De dokter maakte zich ongerust. De neuroloog ook. De cardioloog vond het vooral erg vermakelijk. En uiteindelijk hielden de onderzoeken op. Niets gevonden. Tot het weer de kop op stak en de eerdere, zeer duidelijk omschreven symptomen zich ontwikkelden tot een hartstilstand. Compleet met paniekerige reanimatiepogingen en een gruwelijke doodsangst voor de aanwezige familie. Het is vooral te danken aan een arts die zijn werk niet deed. Welkom aan de rand van de Medische Muur: hij is net zo lang als de Chinese, minstens zo dictatoriaal, maar dan om je kapot voor te schamen. Het is absoluut onmogelijk om als leek de juiste medische zorg aan te vragen als de oorzaak niet bekend is. Ik ondersteunde mijn jongere zusje bij de onderzoeken in het ziekenhuis. Ik deed geen Philip Freriks na, ik sprak gewoon duidelijk en beschreef de klachten. Maar zelfingenomen artsen wuiven het probleem weg alsof ik buurvrouw Agnes ben die een buikwandcorrectie aanvraagt tegen de opvliegers. De uitslagen van de halfbakken onderzoeken waren als de weersvoorspelling van Erwin Kroll: het werd gebracht als een prachtig sprookje. Het kon alle kanten uit, maar ze zaten er vooral flink naast.
De volgende specialist had het lef om ons uit te lachen. Hoe ik toch op het absurde idee kwam dat het weleens iets aan het hart zou kunnen zijn. Ik werd weggezet als een doe-het-zelf Münchhauser, terwijl die zakkenwasser met zijn ingelijste papiertje medische bullshit aan de muur zichzelf op de knieën sloeg van het lachen. Hij gierde het uit, waardoor de kamer stonk naar zijn verwaandheid. Hij moest eens weten dat hij eigenlijk niet mij uitlachte, maar zijn collega die ons heeft doorgestuurd. Ik zou mee kunnen grinniken om zijn onwetendheid over het professionele onvermogen van zijn organisatie, ware het niet dat wij met het probleem bleven zitten. Ik voelde me steeds verdwaalder in de wereld van de zorg waar de weg toch al kwijt is.
Consumeren is voldoende in winkels, maar consumeesten is een bittere noodzaak in de gezondheidszorg. Maar het is moeilijk om als patiënt een second opinion aan te vragen in een wereld waar artsen elkaar de hand boven het hoofd houden. Ergens kan ik me ook wel voorstellen dat het beeld van de specialisten vertroebeld kan raken. Alle Beppen, Klaasjes en Tinekes die met elk neuskriebeltje naar de huisarts gaan om verhaal te halen. Of de Koosen, Berten en Fretten die zich ziek moeten melden bij hun werk en bewijs moeten halen bij de huisarts. Met al dat geklaag is het niet zo vreemd dat de huisarts zo nu en dan de verkeerde persoon doorstuurt naar de specialist. Al was het maar om van het gezeur af te zijn.
Maar daar lag in het huis een zusje zonder hartslag. De ambulance was al onderweg, omdat ik het idee had dat een hartstilstand weleens een third opinion waard zou zijn. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis werd nog eens fout op fout gestapeld. Het streekziekenhuis deed zijn naam eer aan en leverde alleen maar meer streken. Tot een arts besloot dat ze haar beter door konden sturen naar een specialistisch regionaal ziekenhuis.
Daar werd binnen het eerste uur de diagnose vastgesteld. Onderzoek wees drie maanden later nog eens hun gelijk uit. Het was een klassiek voorbeeld van een vrij recente, maar goed bekende aandoening binnen de cardiologie. Streekspecialisten? Fuck de medische bullshit en naai het plaatselijke ziekenhuis erbij. Laat je als patiënt niet afwijzen door zulke kwakzalvers en kom op voor jezelf. Het leven is te waardevol om het bij de eerste de beste ‘specialist’ op te geven. Grijp elke ladder die je kunt krijgen en klim over de Medische Muur. Vecht voor je patiëntenrecht!