Aloysius Kreukel bij Up2date

Aloysius Kreukel keek in de spiegel, pakte zijn kam en kamde zijn haar nog even strak achterover. Het glom van het vet. Dat vet was echt nodig. Anders zou zijn haar niet strak naar achteren blijven zitten, maar alle kanten op pieken. De grote wrat op zijn kin was helemaal rood en de puisten op zijn voorhoofd en wangen diep paars. Bovendien had hij enkele rode plekken in zijn gezicht. Dat was altijd het geval als Aloysius zenuwachtig was. En hij had alle reden om zenuwachtig te zijn, want hij had een afspraak met datingbureau Up2date. Hoewel hij zelf contact had opgenomen met dat bureau, zag hij er toch wel wat tegenop nu het zover was.
Aloysius was echter al vijftig en nog nooit had hij zelfs maar een begin van een relatie gehad, dus het water stond hem nu echt aan de lippen.
Het bureau had hem al twee keer gebeld om de afspraak te bevestigen dat hij vandaag kunnen komen, dus hij moest wel. Daarom trok hij de stoute schoenen maar aan en ging op weg naar het avontuur.

Het adres bleek een oud herenhuis in een deftige buurt. Aloysius werd ontvangen in de voorkamer, die was ingericht als kantoortje.
Hij moest eerst een aantal formulieren met allerlei persoonlijke vragen invullen en deze werden daarna uitvoerig bestudeerd door degene met wie hij het gesprek zou hebben. Ze had zich voorgesteld als Ans en Aloysius schatte haar rond de veertig. Ze had halflang, blond krullend haar. Ze droeg een bril en haar hoofd leek enigszins mager ten opzichte van haar volslanke lichaam. In ieder geval had Aloysius al wel gezien dat ze een flinke partij borsten had. Hij kon zijn blik er bijna niet vanaf houden, want ze droeg een wit bloesje, dat gewaagd ver open stond.

“Zo, mijnheer Kreukel,” begon ze. “U hebt geluk dat u voor ons heeft gekozen om u te helpen bij het vinden van een geschikte partner, want wij hebben in vrijwel alle gevallen succes. Ik heb zelf ook mijn partner via dit bureau gevonden. Mag ik vragen hoe u aan ons bent gekomen?”
Aloysius voelde zich al meteen een beetje tot rust komen. In vrijwel alle gevallen succes. Dat klonk goed. “Uhm, ik heb een tijd geleden naar die uitzendingen op TV gekeken, mevrouw. Dat zag er goed uit.”
“Oh, 'De Liefdesmakelaar' bedoelt u. Dat was inderdaad een succes, maar wij maken van uw zoektocht ook een succes, dat kan ik u garanderen. Ik zie hier alleen dat u vijftig bent en dat u een partner zoekt in de leeftijdscategorie 25 tot 35 jaar. Zullen we daar maar 55 tot 65 van maken? Ik denk namelijk dat u dan eerder kans heeft een match te vinden.”
Aloysius plukte een beetje verlegen aan zijn neusharen. Hij durfde de dame niet tegen te spreken, maar 55 tot 65 was wel wat oud, natuurlijk.
“Ik zie trouwens dat u vergeten bent aan te geven of u er bezwaar tegen heeft dat de partner kinderen heeft. Houdt u van kinderen?”
Aloysius werd nu weer erg rood en de puisten werden weer diep paars. “Uhm, tja, ik eh, ik, ja, eigenlijk wel. Daar ben ik voor veroordeeld,” hakkelde hij binnensmonds.

“Pardon?” Ans keek met open mond naar Aloysius. “U moet wel eerlijk alles vertellen mijnheer Kreukel, want anders krijgen wij de grootste problemen met de vrouwelijke klanten, die we met u willen matchen!”
“Ja mevrouw, maar eigenlijk was het een misverstand, hoor. Ik zat achter de struiken naar een paar meisjes van een jaar of twaalf, dertien op een strandje bij het Veluwemeer te kijken. Die lagen in hun bikini te zonnen en ik werd daar opgewonden van en toen uhm ... nou ja ... ik eh...”
“U trok zich af?”
Aloysius werd nu vuurrood en de puisten stonden op springen. Hij trok zijn neusharen er bijna uit.
“Uhm, ja... dat was het. Maar die meisjes konden dat niet zien, hoor. Ik had alleen niet in de gaten dat een vriendinnetje het wél zag en dichterbij is geslopen om er met haar mobieltje een filmpje van te maken. Daarna heeft ze met haar vriendinnen de politie op me afgestuurd en verteld dat ik oneerbare voorstellen had gedaan. Wat niet zo was.”

Ans dacht even na en zei toen: “Oké, geen partner met kinderen, dus. Dan zijn we zo klaar met de formulieren. Ik zie dat u via internet ook pogingen hebt ondernomen om aan een partner te komen. Hebt u dat vaak gedaan en wat waren de resultaten?”
“Ja, mevrouw. Ik heb al drie jaar een profiel zonder foto op een chatsite staan, waarop ik heb aangegeven dat ik een relatie zoek en graag een date wil hebben. Verleden jaar reageerde er een vrouw van zesendertig op. Ze zag er op de foto die op haar profiel stond wel leuk uit, dus ik heb na wat heen en weer schrijven met haar afgesproken op Utrecht Centraal bij Albert Heijn. We zouden allebei een roos op onze jas dragen. Maar ze is niet gekomen. Er kwam wel een vrouw met een roos op haar jas aanlopen, maar die was veel ouder dan de vrouw op de foto en hoewel ze me wel zag staan, liep ze door. Dus dat was niet degene met wie ik een afspraak had. Verder heb ik nog wel eens een chatbox geprobeerd, maar ten eerste vind ik dat erg eng en ten tweede wilden die vrouwen alleen maar cammen, terwijl ze zelf geen cam hadden. Ze waren trouwens ook niet geïnteresseerd in mijn hoofd, als u begrijpt wat ik bedoel.”
Ans begreep het en Aloysius had zijn neusharen er nu bijna allemaal uitgetrokken.    

“Goed, dan weet ik wel genoeg. Dan kan ik u nu de contracten aanbieden. We hebben drie abonnementsvormen voor u.” Ans overhandigde een pen aan Aloysius en legde drie contracten voor zijn neus. “Dit zijn ze. U kunt kiezen voor een abonnement van een jaar, eentje van twee jaar of een van drie jaar. Ik moet u wel vragen om nu direct te kiezen en te tekenen, want we hebben een druk inschrijfprogramma en willen graag zo snel mogelijk aan het werk. Ik raad u aan om dat van drie jaar te nemen, want we willen zorgvuldig te werk gaan en u bent niet meer zo jong. Dames van uw leeftijd zijn zeer kritisch, dus het kan best enige tijd duren voor we een goede match hebben en als die mocht mislukken dan kunnen we opnieuw beginnen.”

Aloysius was een beetje overdonderd. In een roes las hij het contract door. En dan zag hij de prijs. 3600 euro! Was me dat schrikken.
“Uhm, ik eh, ik vind het wel een beetje veel geld mevrouw. Ik ben maar gewoon boekhouder bij het rijk”, begon hij.
Maar hier had Ans op gerekend.
“Mijnheer Kreukel. U bent vijftig jaar. Hoe ouder u wordt, hoe groter het risico dat u helemaal niet meer aan een partner komt. Straks bent u bijna zestig en krijgt u een hartaanval. Dan hebt u niet eens iemand, die om u rouwt, want u heeft verder niemand, las ik in uw gegevens. Dat willen we toch niet hè?”
Aloysius was een beetje ineengekrompen onder de confronterende woorden van Ans. Ze keek hem erg streng aan. Met trillende hand tekende hij het contract. Aloysius Kreukel. Ans tekende alleen met Ans en nam snel het contract mee naar een andere kamer.

Twee jaar later kreeg Aloysius een telefoontje. Er was een mogelijke match gevonden. Of hij naar Parnassia in Den Haag wilde gaan en bij de receptie vragen naar mevrouw Teutje Leuter. Ze was weliswaar vijftien jaar ouder dan de gevraagde leeftijdscategorie van 55 tot 65, maar ze voldeed volgens up2date aan het profiel en had geen kinderen.