Manisch depressief
De wereld is één groot complot dat voortdurend bezig is om mij maar dwars te zitten. De positieve kanten aan het leven zijn volledig weggevaagd, het is ik tegen de rest van de wereld. Depressies het hele jaar door, altijd maar regen. In mijn hoofd de gedachte aan zelfmoord. Het is dat die verdomde trein altijd maar stopt op mijn station, anders was ik er allang voor gesprongen. Het is puur de angst dat het niet lukt die mij hiervan weerhoudt. Ik ben mijn hele leven al een mislukkeling en niemand zal het laten om dit mij duidelijk te maken. De mensen zijn tegen mij. Ik voel me niet thuis tussen de mensen, ik ben een eenzame afzondering van deze maatschappij. Het is gewoon een complot en het doel van mijn leven is het onder ogen zien van dit complot. Ik ben de enige die het complot ziet, de rest doet alsof er niks aan de hand is. Maar ondertussen heb ik het wel door, mij pakken ze niet. Ik ben te slim voor deze maatschappij en daarom is iedereen tegen mij. Ze kunnen wel zeggen dat ik een autist ben maar het boeit me niet. Het kan me niet schelen. Ik spring wel voor de trein als dat is wat ze willen. Maar juist daarom doe ik het niet, puur om ze net zo dwars te zitten als ze mij dwars zitten. Ik zie wel hoe ze elkaar opstoken tegen mij, ik hoor ze wel praten!Moet je hem daar zien!
Kijk die gast daar!
Ze kijken me aan en lopen snel door. Ze lachen me uit in mijn rug, ik voel het. Ik weet het gewoon, omkijken hoeft niet, het is me wel duidelijk. Maar mijn vrienden zijn me dierbaar. Ik heb er niet veel, maar toch het zijn mijn maten, al vertrouw ik ze niet!
Soms wil ik er een einde aan maken...
Het is een nieuwe dag, de zon schijnt, ik voel me goed. Mijn buurman loopt buiten, ik zeg hem gedag. Zoals altijd groet hij me terug. Wat is het leven toch mooi!
Op straat kijkt iedereen naar me, ik maak blijkbaar indruk. Ik zie al die mooie meiden kijken, ik doe alsof ik het niet door heb. Maar het doet me goed, ik voel me goed!
Mijn vrienden staan zoals altijd voor me klaar, ze zijn wat stilletjes, ik ben hun beste vriend. Soms denk ik wel eens, krijg eens wat meer zelfvertrouwen jongens, neem een voorbeeld aan mij. Ik ben de dragende kracht van de vriendengroep, de vertrouwenspersoon bij wie je altijd je verhaal kwijt kan. Het leven lacht me toe, ik ga later veel bereiken, ik kan de wereld aan!
Ik zie wel hoe de mensen naar mij kijken, ik hoor ze wel praten!
Moet je hem daar zien!
Kijk die gast daar!
Ze kijken me aan vol bewondering en zwijgen achter mijn rug, ik voel het. Ik weet het gewoon, omkijken hoeft niet, het is wel duidelijk. Ik ga het maken in deze maatschappij! Het leven is zo geweldig, dit gevoel moet voor eeuwig zijn! Morgen weer een nieuwe dag, lekker slapen. Het leven is mooi!
De nacht is afgelopen, ik hoor de regen kletteren tegen mijn raam. Het zit me niet lekker. Ik wil in bed blijven maar ik moet eruit. De buurman is ook al wakker. Hij groet me als altijd, maar ik vertrouw hem niet. Achter mijn rug om maakt hij me zwart, ik voel het. De vrouwen moeten me niet, het leven is maar eenzaam. Soms wil ik er een einde aan maken...
FOK!columnisten schrijven op vaste dagen volgens volgend schema:
zo: SunChaser – Danny ma: superworm – Submit di: tijl – Gramps/MarkVerver wo: Arnohari/kassameisje – binsmeister do: bazbo – Submit vr: DriekOplopers – drulovic/petertjeprik za: Francesca – Submit