De hele waarheid
Soms is het moeilijk om geen chagrijnige zak te zijn. Ik betracht sympathie en begrip, medeleven en gevoel. En toch kom je soms mensen of situaties tegen, die je geloof in de goedheid van de mens doen wankelen. Of in mijn geval, mijn geloof in het optimistisch bekijken van de wereld.Ik stap in de trein van Den Bosch naar Eindhoven en twee dingen vallen me op. Ik wacht op een plaats en naast me zit een jong stel. Ik hoor haar praten over Sonja, alsof het een goede vriendin van d'r is. Dat kan, natuurlijk maar aan haar rondingen te zien is ze eerder een volgeling. Eentje die nog niet zo lang bezig is.
Voor zich heeft ze drie saucijzenbroodjes liggen. Ik was zelf ook een behoorlijke sucker voor die dingen. Vooral die kleffe van het station deden me goed. Als je er geen diarree van krijgt. Om haar woorden goed te kunnen beoordelen, moet ik Sonja even opzoeken. Het bolle meisje beweert namelijk dat in de vette snacks 'eigenlijk helemaal niet zoveel slechte dingen zitten'. Ik snap dat nooit. Waarom mensen dat doen. Ze houdt zichzelf voor de gek en past de vette stationshap in in haar Bakker-dieet.
Haar vriendje, type puistige puber, hoort het allemaal aan. Ze zitten nu al vast in het rollenpatroon dat ze van hun ouders hebben geleerd. In dit geval is zij degene die praat en hij die amen zegt. Zijn eerste poging tot zinnigheid wordt door haar afgekapt met de vraag:
"Heb jij het hele boek van Sonja gelezen?"
"Nee, maar het is toch niet meer dan logisch dat je moet zorgen niet teveel vet en suikers binnen te krijgen, als je af wilt vallen?"
"Nee, je moet je aan je dieet houden, en Sonja zegt dat dit soort broodjes helemaal niet slecht zijn."
Wat ik al zeg: de discussie is zinloos omdat het gaat over een boek dat niet hier aanwezig is. Het is een theoretische discussie over de manier waarop je bepaalde woorden interpreteert. Zij leest in haar boek dat ze zich best vol mag proppen met saucijzenbroodjes; hij denkt een beetje na en komt tot de conclusie dat ze waarschijnlijk ongelijk heeft.
Ik kies er niet snel voor om in de buurt te gaan zitten van mensen die met elkaar zitten te praten als ik mijn iPod niet bij me heb. Zeker niet als ze op het eerste gezicht oninteressant zijn. Meestal luister ik een seconde en beslis ik dan dat het gesprek geen interessante onderwerpen kan hebben. Normaliter was ik dan ook niet hier gaan zitten, als ik de keuze had. In dit geval had ik die keuze niet. Het andere opvallende was namelijk een mevrouw, type bejaarde, die in het gangpad stond te hannesen met haar tas op wieltjes. Je weet wel, zo'n donkergroen ding met rode ruit als motief. Ze blokkeerde de coupé. De mensen die in stapten moesten wachten. Ik wachtte ook. Ze schuifelde een halve meter verder omdat ze een praatje aan het maken was met iemand. Dat deed ze bij elk bankje. Ze vroeg iets. Ik ging meteen op de eerste vrije plek zitten. Ik had minder zin om te wachten op de bejaarde, dan ik de gesprekken over Sonja's boek wilde vermijden.
De vraag was elke keer dezelfde. Eerst dacht ik dat de vrouw het had over het station waar ze uit moest, of welk deel van de trein waarheen zou gaan, maar dat was het niet. De breed lachende neger nam uitgebreid de tijd om de vrouw te helpen. Door haar tegenover hem te zetten, maakte hij en passant het gangpad vrij. Haar deel van de conversatie hoorde ik niet. Zijn warme stem drong wel door:
"De Nederlandse bisschoppen erkennen dat de katholieke kerk nabestaanden veel verdriet en pijn heeft bezorgd met het idee dat gestorven, ongedoopte kinderen niet in de hemel zouden komen."
De vrouw zegt iets. Ik versta niet wat het is maar aan de toon is het wat anders dan ze tot nu toe heeft gevraagd.
"Het is dus uiteindelijk niet zo erg als eerst werd voorgesteld, nu paus Benidictus XVI het ‘voorgeborchte’ afgeschaft heeft." De man lacht; hij weet dat het nergens om gaat. "‘Het buitensluiten van onschuldige kinderen uit het paradijs is in tegenspraak met de bijzondere liefde die Christus voor de kleinsten koestert’, zegt de paus er zelf over." De woorden van de man klinken overtuigd en warm. Ik kan de siddering over de rug van de vrouw voelen.
"‘Er is al dan niet verborgen verdriet, frustratie en boosheid over het feit dat ouders zich door de kerk in de steek gelaten hebben gevoeld.’ Aldus kardinaal Simonis."
Diezelfde Simonis werd tegen de zin van de liberale bischoppen in Nederland tot Aartsbisschop benoemd. Nu is op de valreep van zijn ambtstermijn het voorgeborchte afgeschaft. Als goedmakertje wijden we de grond waarin uw verdriet begraven ligt. Een verkeerde interpretatie van Het Boek heeft dus voor niets jarenlang het leven van getraumatiseerde ouders tot een hel gemaakt. Ik wil het meisje waarschuwen, ik wil schreeuwen dat ze goed moet lezen om een ramp te voorkomen.
Het kleine stukje treinreis is voorbij. In Eindhoven stap ik uit. Ondanks dat ik al lang geen vlees meer eet, koop ik een saucijzenbroodje als ik het station uit loop. Ik lees voorlopig even geen waarheden meer.