Aangetekend retourtje
“Goedemorgen juffrouw, mag ik een retourtje Hilversum Noord, aangetekend met bericht van ontvangst?” De lokettiste op het station keek me verbijsterd aan. Dan maar even bij een van haar collega’s langs: “Hebt u tien postzegels eerste klas naar Helmond Brandevoort?” Glazige blik. En ik bedoelde het zo goed: ik wilde ze alleen maar even laten wennen aan hun toekomst. En ook onderweg zal het wennen zijn, straks. De eerste keer zul je als nietsvermoedende reiziger toch wel even verbaasd opkijken als de deur van de coupé open gaat, en de fonkelnieuwe conducteur zegt: “Goedemiddag, de kaartjes graag even in de rechter bovenhoek alstublieft.” Wartaal? Nee, waarde lezer, de NS is van plan een aantal overgebleven postbodes in dienst te nemen.Het openbaar vervoer en Tante Pos hebben al sinds mensenheugenis een innige band. Tot ver in de jaren-60 hingen er brievenbussen aan de Amsterdamse trams, erg handig. En sinds enige tijd moet je in kleine steden, als je een hekel aan automaten hebt, voor je treinkaartje niet meer op het station zijn, maar bij het lokale postagentschap.
Moderniteiten als e-mail en internet doen steeds meer opgeld. ‘Ouderwetse’ papieren brieven worden steeds minder verstuurd. Dat heeft behoorlijk negatieve gevolgen voor de werkgelegenheid van de postbodes. Er zijn er nu te veel. “Handig,” dachten ze op het hoofdkantoor van de spoorwegen, “wij kunnen nog wel wat mensen gebruiken. En we weten nu waar we ze kunnen vinden.” Dus met een beetje goede wil zien we op korte termijn de eerste omgeschoolde postbodes bij de spoorwegen aan de slag gaan.
Ik hoop trouwens wel dat die omscholing goed gaat lukken. Want zo’n postbode leert zijn ingesleten gewoontes natuurlijk niet snel af. In gedachten zie ik op het station van Tilburg de eerste reizigers al met een verbijsterd gezicht de trein verlaten. Allemaal met een stempelafdruk op hun voorhoofd. Ach ja, dat was de conducteur zo gewend. En dan die geschokte blik in het gelaat van de baas van de treinwerkplaats in Haarlem. Want enkele postbodes waren daar als monteur aan de slag gegaan. Allerlei onderdelen in de treinen bleken door deze mannen niet met schroeven en moeren te zijn bevestigd, maar met postelastieken… En bij de afdeling klantenservice te Utrecht zorgt een voormalige postbode voor grote verwarring. Want die maakt de hele tijd ruzie met vertraagde reizigers die opbellen. “Wat zegt u? Uurtje vertraging? Nee hoor, u krijgt uw geld niet terug. U wordt gewoon de eerstkomende werkdag bezorgd.” Echt, ik voorzie hilarische taferelen.
Maar vannacht schrok ik badend in het zweet wakker. Ik had erg naar gedroomd. Over een schuimbekkende dikke dame op het station van Den Helder. Ze was een conducteur tegengekomen die gewoontegetrouw zijn brievenweger had meegebracht. Haar kaartje kostte ondanks de toegepaste kwantumkorting toch nog 5.498 euro. Want voor 44 cent mocht alleen de eerste 20 gram maar mee.