De verslaggeefster
Zo nu en dan krijgen jonge journalistieke talenten bij RTV-NH de kans om zich te manifesteren, maar het valt me op dat een aantal van hen is uitgerust met het "Ik-heb-zoiets-van-op-zich-zeg-maar-ok-dan-toppie-doe-je-ding" jargon, dat ze bijna allemaal van elkaar lijken te kopiëren.
En een aantal weken geleden zat ik te kijken naar een aflevering van de serie Begane Grond, waarin Noord-Hollandse BN'ers teruggaan naar diverse plekken uit hun jeugd. De dienstdoende verslaggeefster heette Odette Joosten (ze droeg een trendy, gekleurde bril op het puntje van haar neus, had veel aandacht besteed aan haar kledij en een vragenlijstje in haar trillende linkerhand)en ging dit keer op pad met Henk Spaan, columnist en sportjournalist.
Ze struinden samen, met draaiend beeld en geluid uiteraard, naar diverse locaties uit jeugd van Spaan in Amsterdam-West. Zo filmden ze in de buurt waar hij als kind op straat voetbalde, bij het oude kantoor van 'Het Parool' waar Henk z'n eerste schreden zette als aankomend journalist, maar ook zijn ouderlijk huis deden ze samen aan. In de huiskamer vertelde Spaan dat hij min of meer was opgevoed door zijn stiefmoeder, want zijn biologische moeder was overleden toen hij nog maar 11 jaar oud was. "Ze is overleden aan een versleten hartklep en dat was in die tijd nog niet te behandelen." vertelde hij. "Ze is daar in de voorkamer overleden, ik weet het nog heel goed."
"Oh," zei de blonde verslaggeefster, "maar hoe ging dat dan?"
Door deze niet alledaagse en impertinente vraag zien we dat de ogen van Spaan bijna uit z'n kassen begonnen te rollen van verbazing en probeerde hij met heel veel moeite een wrange glimlach te onderdrukken, maar het blondje ratelde gewoon maar door.
"Ja, ik heb zoiets van: je zou dus kunnen zeggen dat het een soort van heftig plotseling was voor jou, zeg maar, op zich..."
En je ZAG het bijna als bankzitter thuis, dat de tenen in Spaan's schoenen roterende bewegingen begonnen te maken door het modernistische en weinig tactvolle geleuter dat de aankomend verslaggeefster zojuist uit haar mond had geperst.
Spaan liet een korte, maar niet onbelangrijke stilte (......) vallen, terwijl zijn mond cynische trekjes vertoonde en zijn ogen veelkleurige Chinese vuurpijlen begonnen af te vuren in de richting van de trendy journaliste. Waarop hij vervolgens, afgemeten en ijzig kalm, bijna letterlijk de woorden van Blondie begon te herhalen:
"Ja, dat kun je wel zeggen ja, dat-ik-zoiets-had-van-dat-het-een-soort-van-heftig, plotseling-was-voor-mij-op-zich-zeg-maar-ja-ja..."