Column: Netwerken
Maar goed, ik ging werken en tegenstribbelend accepteerde ik dat in welk 'wereldje' je ook rondhangt, kennen en gekend worden is het devies. Inmiddels beschik ook ik over een heus netwerk (ik word misselijk). En zoals ieder netwerk, is ook het mijne een ongeregeld sociaal samenraapsel. De stapel door elkaar gesmeten visitekaartjes in mij bureaulade zegt genoeg over het karakter ervan: totaal structuurloos en volkomen gebaseerd op toevalligheden. Handig als je een keer een automonteur nodig hebt, als je eens interessant wil doen (er zitten een paar heuse directeuren tussen) of als je stevig in de stront zit (zo heb ik heb een kaartje van een bevriende Meester in de Rechten in mijn portemonnee voor als ik eens een keer in de problemen kom). Maar veel meer dan dat doe ik er niet mee.
Van de week haalde ik het stapeltje onaangeroerde kaartjes maar weer eens uit mijn lade. Je zou ze eigenlijk weer vrij moeten laten. Hup, de wereld in. Ze gebruiken waarvoor ze in het leven zijn geroepen. Misschien is het een idee om eens ongemerkt te gaan strooien met de kaartjes van iemand anders. Dan ga ik de wereld door als Frits Verhulst, Projectmanager. Lang niet verkeerd. Of deze, Jan-Jaap Bode, onderdirecteur. Dat 'onder' zou je zelfs ongemerkt nog kunnen weg tipp-exen. Jan-Jaap Bode, directeur. Dat klinkt beter.
Hier lag het dan. Mijn sociale netwerk uitgestald in een bonte collectie visitekaartjes. Ik ben vast niet de enige met zo'n stapel. Sterker nog, iedereen heeft zo wel zijn eigen stapel bekenden. Opeens moest ik denken aan de theorie van de Six Degrees of Seperation. Ik dacht aan de socioloog Stanley Milgram, die ergens in de jaren zestig inwoners van de stad Boston vroeg een brief te sturen aan een persoon waarvan alleen de naam bekend was. Gevraagd werd gebruik te maken van het eigen netwerk van vrienden en kennissen. De uitkomst; de helft van de brieven kwam binnen zes tussenpersonen bij de anonieme persoon aan. Ons kent ons dus.
Dat die Milgram een enorme leugenaar bleek te zijn, die zowat alle onderzoekscijfers uit zijn duim had gezogen, deed er even niet toe. De kleine-wereld-theorie nam me in de greep en ik vroeg mij af zou het zo werken? Met al die technologische vooruitgang van de afgelopen x jaar moet het zelfs toch wel wat sneller kunnen dan zes stappen, nietwaar?
Ik nam de proef op de som en schreeuwde en mailde naar iedereen die het horen wilde: "Kun je via jouw netwerk binnen zes stappen in contact komen met Premier Balkenende, Herman Brusselmans of Pierre van Hooijdonk?" Ik geef toe, het is een bont gezelschap. Maar wie zoekt naar absolute uithoeken van een netwerk, komt al gauw uit op een vreemde combinatie van figuren.
De uitkomsten van mijn mini-exercitie zijn verbluffend. Je wilt niet weten hoeveel mensen denken dat ze maar drie, hooguit vier treetjes netwerk van Herman Brusselmans verwijderd zijn. Vreemd genoeg draait ook voor Balkenende niemand zijn hand om. Ik blijk zelfs iemand te kennen die binnenkort naar een bruiloft gaat, waar de premier himself verwacht wordt. Pierre van Hooijdonk blijkt lastiger, maar goed, dan is er altijd wel weer iemand die dan weer een vriendje kent van deze of gene uit het Feijenoord-bestuur, en hoppa, binnen zes stappen zijn we bij Pierre.
Hoe je ook tegenstribbelt, hoezeer je netwerken en kruiwagens ook verfoeit, het is kennen en gekend worden in dit leven. Leg je er maar bij neer. En ach, zo moeilijk is het blijkbaar niet. Je kent altijd wel weer iemand die iemand kent die, juist ja, Balkenende of Brusselmans kent. Maar, beste lezer, mocht je ooit een van beide heren willen bereiken en wil het binnen je eigen netwerk maar niet lukken, bedenk dan dat je via mij nu respectievelijk vijf en vier stappen van ze vandaan bent. Je weet me te vinden. unkle@fok.nl