Een andere tafel a.u.b. !!
Een paar uitgezakte dames met hun haar op half 7 en duidelijk zat van het werk dat ze deden, stonden bij de kassa en vulden de vakken van de schappen die leeg waren.
Overal stonden dozen in het gangpad, zag ik prijstangen liggen en werd er onderling van medewerkster naar medewerkster geschreeuwd.
"Weet jij of er nog meer dozen achter staan?" Riep de ene.
"Nee, dan moet je toch even gaan kijken!" Riep de ander terug.
En dat allemaal terwijl ik druk aan het zoeken was naar het perfecte elastiekje, dat niet te duur en ook niet te klein was. Uiteindelijk vond ik niet wat ik zocht, en ik probeerde dan ook weer de Kruitvat te verlaten. Dat ging allemaal wat moeilijker dan verwacht. Ik moest om bij de uitgang te komen langs de kassa, maar daar stond een rij van hier tot Tokio.
Wat schouderwerk en "Pardon, mag ik er even langs" deed wonderen en uiteindelijk stond ik buiten.
Ik liep richting de volgende drogisterij en toen zag ik dat er wat op de ruit van de Kruitvat geplakt was. Er hing een poster met daarop 3 frisse, vrolijke jonge vrouwen afgebeeld. Ze lachten me vrolijk toe. En onder deze foto stond: "Wij zoeken leuke collega's, voel jij er wat voor? Kom dan gerust even binnen lopen en vraag om informatie."
Ik bedacht mij dat, wanneer je nog niet de Kruitvat binnen was geweest, het een aantrekkelijk aanbod kon zijn. Wie wil er nou geen leuke collega's, toch? Maar de vrouwen in de Kruitvat hadden totaal geen overeenkomsten met de modellen op de poster. Ik zeg expres modellen, omdat, toen ik in het filiaal bij ons in de buurt kwam, daar ook niet die frisse en vrolijke werkneemsters te vinden waren. Mijn conclusie was dus snel gemaakt.
Het was een verleidelijke truc om medewerksters te trekken, die misschien wél fris en vrolijk zijn. En om nog maar weer op de McDonalds terug te komen, dat is precies wat zij ook doen!
Een poster met een lekkere burger op de voorkant, tja dat trekt de klanten wel. Maar wanneer je dan in de lange rij staat, terwijl je moet vechten om je plekje te houden, en uiteindelijk je burger krijgt, valt die vies tegen.
Anders gaat het er aan toe in restaurants. Laatst had ik een verjaardag en gingen we naar een Chinees- Indisch restaurant. We waren er met de hele familie. Wat een feest!
Al mijn neefjes en nichtjes waren er, dat beloofde leuk te worden. In het restaurant werd al snel duidelijk wie wat wél en wie wat niét lustte. Opmerkingen als: "Koeloeyoek? Wat is dat nou weer?" En: "Blééggghh, dit lijkt me goor!" werden het eerste halfuur in het rond geroepen.
Al snel nadat we de bestelling hadden opgegeven, begon het gedrum met de lepels op de borden. Ik keek het met weemoed aan en verbaasde me dat dat mijn familie was en pas toen het eten werd opgediend was het even rustig. Maar helaas ik had te vroeg gejuicht, al snel bleek dat de katoenen servetten ontdekt waren.
Er werd mee overgegooid, om het hoofd gebonden, in de mond gestopt en pas toen er wat van werd gezegd, werden de servetten neergelegd, terwijl de twinkelende oogjes van de kinderen driftig in het rond keken, op zoek naar hun volgende slachtoffer, hoopte ik vurig dat ze mij zouden sparen!
Maar helaas ook ik moest het ontgelden. Er werden plotseling met een afgepakt fototoestel ongeveer tien foto's van mij gemaakt, die ik hopelijk nooit zal zien. Het eten was werkelijk heerlijk, maar ik had duidelijk aan een andere tafel moeten gaan zitten.
