Omgaan met grensoverschrijdend gedrag
D66 werd flink door de mangel gehaald over hun (ontbrekende) afhandeling van seksueel grensoverschrijdend gedrag binnen de partij. Terecht, lijkt me. Ze hebben het binnenshuis willen houden, grote belangrijke machtige personen in de partij buiten schot willen houden, het slachtoffer niet serieus genomen en pas actie ondernomen toen de media er lucht van kreeg. Om vervolgens diezelfde media de schuld te geven.
Ik moest terugdenken aan Volt, en hun confrontatie met grensoverschrijdend gedrag. Volt werd óók afgemaakt door de pers en op Twitter: wat een onprofessioneel zooitje, hoezo moest dit allemaal zo openbaar en publiekelijk, dit is niet goed voor de partij, et cetera. Juist de dingen waarvan bij D66 nu gezegd wordt dat ze ze hadden moeten doen deed Volt, maar de verguizing was er desalniettemin. Je zou bijna denken dat D66 zag hoe het bij Volt ging en dacht 'dat doen wij even heel anders'.
Disclaimer: ik heb op Volt gestemd en ben van plan dat weer te gaan doen, dus wellicht ben ik biased. Maar ook toen de problemen bij Volt in de media verschenen, begreep ik niet zo heel goed waarom men nou zo ongelooflijk boos op ze was. Ja, dingen waren dom aangepakt. Nilüfer werd op technisch onrechtmatige wijze geschorst en uit de fractie gezet, waardoor ze een erg openbare rechtszaak verloren. Dat Volt daardoor excuses moest aanbieden en haar daarna nogmaals, nu op de correct wijze, uit de fractie zette, verdient geen schoonheidsprijs. Maar zeg wat je wilt: ik bespeurde nergens slechte intenties. Ze namen de slachtoffers serieus, stelden een extern bureau in voor onderzoek en hechtten belang aan de resultaten. Ook deden ze hun best transparant te zijn naar buiten zonder de slachtoffers te schaden. En toch kreeg ik het idee dat Laurens Dassen er meer van langs kreeg dan Nilüfer Gündoğan zelf: hij maakte er maar een zooitje van, Volt was duidelijk te onvolwassen, dit had allemaal niet zo publiekelijk gehoeven, en als gevolg werd de stijgende lijn in Volts zetelaantal plots afgestompt.
Het is ook gewoon ongelooflijk lastig goed om te gaan met aantijgingen van grensoverschrijdend gedrag, omdat het geen goede situatie is. Je wilt slachtoffers serieus nemen, ze niet langer aan potentieel onveilige situaties blootstellen en snel onderzoek doen. Maar je wilt ook niet iemand zonder bewijs vernietigen of veroordelen. Als je bekijkt hoe de media en wij als schandaal-geile mensheid op een beschuldiging van grensoverschrijdend gedrag springen, betekent een openbare beschuldiging meestal al een publieke veroordeling. Dus wat doe je dan? In ieder geval niet wat D66 deed, dat is duidelijk. Maar Volt stelde slachtoffers veilig door Nilüfer tijdelijk te schorsen en nam een extern bureau aan voor onderzoek. Wellicht hadden ze meer toenadering moeten zoeken tot Nilüfer, maar ik weet niet in welke mate het onderzoek en Nilüfer zelf dat toestonden. En kan je het je veroorloven niet te schorsen als de slachtoffers aangeven geen dag langer met de vermeende dader te willen samenwerken? Hoe doe je het wél goed? Want momenteel lijkt het toch een beetje: damned if you do, damned if you don't.
