Zonder bonden en diensten de werkloosheid in

“Wij gaan nog interessante gesprekken hebben” zei de dame, die ik tot mijn persoonlijke coach gedoopt had. Iemand die buiten dit soort extra opdrachten gesubsidieerd door de overheid ook personal coach was voor ieders die beroep op haar wilde doen. Ik kreeg van de overheid een personal coach, welbepaald om mij weer aan het werk te krijgen, mooi toch? “Ik hoor veel tegenstrijdigheden”, ging de dame verder en een stilte voorzag mij in de tijd te reageren, waarop ik hardop dacht “ik heb me dan ook in een tweestrijd geworpen… Ik wist dat deze moment eraan ging komen… U weet hoe ik over het huidige systeem denk?”, “hoe iedereen verplicht aan het werk houden de wereld stilaan naar de vaatjes draait en…” Ik zweeg, maar mijn gedachten gingen verder, “…een systeem dat ongelijkheid rechtvaardigt, dat stilaan ons groen aardklootje in een dor en giftig landschap verandert.”

Daar waar ik meestal verklarend praat, onthield ik mijn personal coach de openbaring van mijn algehele filosofie want deze zou, momenteel toch, in slechte aarde vallen. We zaten in een logische tweestrijd verwikkeld dus hield ik mijn manifest nog even onuitgesproken opzij bij de rest van mijn troeven. Ik beperkte me tot een verstaanbare ingekorte versie van iets wat in mijn perspectief een politieke roman kon worden. We zaten overigens net op de eerste pagina, namelijk het intake gesprek en het ijzer was nog broos en ongesmeed en kon nog steeds door beide partijen gebroken worden.

17 november vorig jaar werd ik ontslagen met als reden ‘verkeerde werkhouding’. Na zes jaar dienst kon ik de geur van de in vier jaar niet meer gewassen trui en broek van mede collega ‘den Bink’ niet meer verdragen, alsook het bekrompen en tegen een burn-out aanleunende gedrag van mijn incapabele filiaalhouder. Beide even oud als ik dus in mijn ogen voor rede vatbaar. Maar eens je ergens, zoals meneer stinkdier, al twintig jaar werkt en zoals meneer ‘burnout’ reeds 10 jaar of langer zijn plaats niet kent, komen ontslagvergoedingen ter sprake in de bovenste rangen wanneer deze man, met maar 6 jaar dienst niet beter weet dan beroep te doen op zijn oprechtheid en zijn eerlijkheid, met alle gevolgen van dien.

Jaren geleden heb ik mijn lidmaatschap bij de Christelijke vakbond, het ACV, opgezegd. Spijtige zaak blijkt want wil je terug lid worden na 4 jaar, moet je even vier jaar lidgeld ophoesten om terug aangesloten te geraken. Als je niet bij de vakbond zit, komt je na je ontslag in een wereld terecht van onvolledige dossiers, controleurs, onverstaanbare en onverklaarbare formulieren en niet te vergeten, de heerlijk uren durende klassieke muziek van de hulplijn van de HVW, de Hulpkas Voor Werklozen, waar er na veertig minuten nog steeds niet opgenomen wordt. Hulpkas? Vergeet het maar, tot hiertoe hebben ze mij niet geholpen, tegengewerkt is vergezocht, maar laten we de hulp als een tijdloze wachtruimte aanzien, waarachter onnoemelijk veel mensen werken, maar waar ze de bomen door het bos niet meer zien. Houthakker is dan ook een knelpuntberoep en dus hebben ze daar een behoorlijke achterstand, reeds in het nieuws geweest door het fors stijgend aantal klachten ingediend door mensen in dezelfde situatie als ik. Mijn dossier is nog net geen 6 maanden in behandeling, en deze moraalfilosoof moet het dus stellen met nul euro per maand.

Nu zullen er mensen zijn die dit lezen en in hun handen wrijven, gesteund door de leuze “zoek dan een job”, zoals bijvoorbeeld de CEO van de plastiekfabriek, met miljoenen euro’s winst, of de gezonde reeds tien jaar op pensioen zijnde Hendry de buurman, zichzelf rijk gewerkt, maar fysiek volledig op en die nog steeds gezapig alle reclameboodschappen door zijn strot trekt kijkende naar de dit jaar reeds twaalf keer vertoonde topper ‘Die Hard 4’. Of zij die ambtenaar zijn en voor de HVW werken, hoe minder dossiers ze die dag hebben vastgehad, hoe blijer ze naar huis rijden. En al de rest die gelukkig is met hun firmawagen en laptop, met een verdienste van ver boven de drieduizend netto, die niet kunnen of hoeven na te denken over de gevolgen die ontstaan door de reeds vanaf paplepel gevoerde illusie dat je moet werken om ergens te geraken. Wel, ik laat ze in hun handjes wrijven, want uiteindelijk heb ik het meestal bij het rechte eind.