Jef de beeldhouwer

Deze week leerde ik een beeldhouwer kennen, geboren in negenenveertig. Een beeldhouwer met erkenning want hij heeft werken staan op marktplaatsen in België verspreid over namen die me ontgaan. Moest ik deze man niet benaderd hebben, geen oogcontact gemaakt hebben en een gesprek met hem begonnen zijn, had ik hem waarschijnlijk als een oud mannetje bevooroordeeld op zijn stoeltje laten zitten daar in een net geen jeugdhuis meer zijnde gezellige horecazaak en had deze resem aan woorden niet eens geschreven geweest zijn.

Dus opgedragen aan deze man, deze woorden, geboren in negenenveertig, zes jaar ouder dan mijn vader en ongeveer drieënzeventig jaar oud. Hij passeerde me aan de toog van de Spaan en waar woorden vaak plaats maken voor ‘good vibes’, synkroniseerden mijn vibes met die van de op dat moment door menig, maar niet door mij bevooroordeelde oude grijze man. Good vibes vertegenwoordigen steeds de juiste woorden, dus daar ging ik. Het komende uur daarop volgend zijn we van toog naar zonlicht op het terras gevaren in een gesprek dat ons beiden waarschijnlijk eeuwig zal bijblijven. Buiten tussen groen en een mooi uitzicht waar we beide zonder moeite elkaars tijd met betekenisvolle woorden opvulden in een intens gesprek leerde ik Jef de beeldhouwer kennen. Het was een mooi gesprek vol waardevolle informatie, waar gepraat werd zonder in genegenheid te vallen als vertegenwoordigers van een soort Untold Truth. Een nooit eerder gehoord gesprek tussen een drieënzeventig jaar oude beeldhouder en een achtendertigjaar oude flierefluiter trots op zijn column, ontstond ongestoord tussen mensen die mochten meeluisteren en geïntrigeerd raakten door de onderwerpen aangekaart tussen ons beide.

Ideeën, je eigen innerlijke geloven, wat je leest, bekijkt en aandacht geeft, vormen uiteindelijk wie je bent en deze man die beeldhouwer was van beroep, kreeg van mij alle aandacht en ik liet mij interesseren. Ik wist absoluut niets van de man waar mijn aandacht naar ging en ik had hem nooit eerder ontmoet. Ik denk dat het daar is, in het onbekende met rust gelaten, toch bereikbare gedeelte uit je omgeving waar, als je het aandacht geeft, je net dat beetje meer kan ontdekken, dat beetje meer dat je nodig hebt om gelukkig verder te gaan. Ik moet ooit ergens geleerd hebben dat luisteren naar iemand zijn goed advies je verder helpt. Maar luisteren is niet horen wat iemand zegt, luisteren is nadenken over de woorden je net gehoord hebt. Hoe groter het verschil in leeftijd tussen de spreker voor me en mezelf, hoe groter mijn interesse zal zijn naar alles van wijze raad deze mij te vertellen heeft en zo was een uur, met Jef de drieënzeventig jaar oude beeldhouwer snel gepasseerd.

Mijn leraar deze keer was een beeldhouwer geweest. Ik vergeet nooit meer hoe ik en meneer beeldhouwer elks ons drankje te nuttigen zaten op het terras van een cafeetje gelegen in de gemeente waar mijn wezen bewust geworden was. Ik dronk een pint, Super8 en hij dronk een koffie, goede dure koffie, wist ik van vriend eigenaar die de zaak voorzag van twintig euro de kilo kostende koffie en daarmee blijkbaar ook oude beeldhouwertjes lokte. Maar deze beeldhouwer was er niet ééntje van marmer of grafiet of kalksteen, maar eentje naar mijn hart, eentje van ijzer met als specialiteit lassen. Een beeldhouwer die zijn werken aaneen lastte, zelfs brons werd door hem aaneen gelast. Hoe cool is dat. Daar zat ik dan, met mijn woorden en een vleugje poëzie overtuigd van mijn onzichtbaar kunnen, Super8 drinkend. Dus ik luisterde vooral en al zeker naar het antwoord op vragen zoals hoe Jan Fabre zijn bronzen schildpad ooit heeft kunnen ineen knutselen. Het vijftien ton wegend bronzen antwoord moet ik u onthouden, het zou een soort van geheime overgedragen kunstkennis schenden denk ik.

Twee jaar geleden is het, toen in de buurt waar ik nu woon een gezellige zomerbar slash urban food gelegenheid uit de grond werd gestamd door aangenaam vriendschap. Een gezellig gebeuren, waar dagelijks heerlijke Indian style Pancakes gebakken worden of authentieke Italiaanse Pizza’s uit de oven komen en waar iedereen nieuwe smaken kan ontdekken en waar ruimte wordt gemaakt voor alternatieve innovatie. Vergelijk de smaak met het gastronomisch orgasme je ervaarde de eerste keer je Lackmans wafeltjes bestelde op de kermis of Kindersurprise chocolade proefde. Het gevoel je had je de eerste keer in het ballenbad van de Ikea sprong, vijf jaar zijnde en achtergelaten door je naar meer stijl zoekende ouders. Het is die smaak en dat gevoel, het gesprek ik had met Jef, de beeldhouwer, waar je ontdekt dat door een beetje interesse te tonen Jef de beeldhouwer wel degelijk mijn woorden aaneengelast krijgt, tenminste als hij geleerd heeft om tussen de regels te lassen.