Tongs Olympisch restaurant

Ristorante/Pizzeria Perla di Cairo

Het moest er een keer van komen. Bij de buren van Perla di Cairo aan tafel schuiven.Had er al vaak een pizzaatje gehaald, maar nog nooit in de pizzeria zelf gegeten. Als ik uit het raam van m'n flatje kijk zie ik de dampende walmen uit de rookpijp van het restaurant opstijgen. Met een beetje fantasie kun je er de Olympische vlam in herkennen. Bij aflandse wind uit het midden-oosten snuif ik de geur op van gebraden gehakt, geroosterd varkensvlees en gesnipperde uien.

Heel wat anders dan de aangebrande kiplucht van een mislukte barbeque die mijn reukorganen iedere zomer teistert. De veroorzakers daarvan zitten de hele zomer op de stoep in trainingspak bier te drinken. Ik ken inmiddels alle nummers van Fransje Bauer uit m'n hoofd. Het zijn natuurlijk wel de originele, oer-Hollandsche, politiek bewuste, shoarma etende, SBS-kijkers. Wat de Bauer niet kent lust ie niet.

Gelukkig kunnen de echte sportfans de Olympische Spelen bij de NPO zien. Bij SBS : 'Welke gemeente heeft ooit twee keer de OS georganiseerd ?'
A: Sexbierum
B: Los Angeles
C: Imca Marina

Ze hebben ook zo'n mooi bordje aan de muur. 'Krek Wak Wou.' 'Dit is precies hetgeen ik wilde' paste er niet op vermoed ik. Als ik ze beleefd groet, groeten ze altijd in dialect terug : 'Hek wa van oe an ?' 'Eens gelijks' zeg ik dan. Waar vind je dat nog tegenwoordig ?

Ik zag vroeger door het raam Yazied al bezig met zijn one-man show. Ik noem hem altijd Ari, klinkt amicaal, zeg maar goeie kennissen onder elkaar. Ari goochelde jarenlang met deegrollers en pannen met deksels. 'Jij gaat altijd tot de bodem hè Ari ?' Zei ik in de geest van de Olympische Spelen. Ari worstelt nog steeds een beetje met de Nederlandse taal, hij begreep de dubbele bodem van mijn opmerking dan ook niet. Met cijfers heeft ie minder moeite. Hij wilde al beginnen aan nummertje 28, toen ik hem vertelde dat ik aan tafel wilde plaatsnemen. Het was alsof ik in m'n eigen huis op visite ging.

De bediening liet niet lang op zich wachten. Op advies bestelde ik de Nazaka. Nummer 81 zouden Ari en Anton Geesink zeggen. Een pizza met alles erop en er an. Op weg naar de zoveelste dan. Deze maaltijd had geen bijsmaak. Niet zuur i.i.g. Zo zoetjes aan begon ik in mijn missie te geloven.

Voorgerecht een Zuppa di Pomodoro, klinkt toch aantrekkelijker dan het saaie tomatensoep. Net zoals artisjokken lekkerder klinkt dan dierentuin liegen. Een snelwandelende schaker gaat niet sjokken, Een schakende loper op weg naar het paard is nutteloos. Dan kun je nog zo hoog van de toren blazen. Koning te rijk zal je niet meer worden. We dwalen af. Mijn gedachten ook, zat al virtueel boven het dampende bord.

Na tien minuutjes werd de Pomodoro geserveerd. De soepballetjes dreven met hun billetjes aan de oppervlakte, klaar om opgevist te worden. De eerste indruk had me niet voorgelogen. De balletjes waren lekker heet en de zoet/zure soep was innig verstrengeld met de stukjes tomaat. Wachtend op mijn Pizza nam ik de omgeving in me op. Het was rustiek en knus. Italiaans en Egyptisch vloeiden mooi samen met Hollandse degelijkheid. Hier zou het bordje 'Krek Wak Wou' niet misstaan. Samen met Ari Salami zorgde het voor een gemoedelijke, huiselijke sfeer.

Vanaf mijn tafel zag ik Ari met de pizza gooien alsof ie aan het discuswerpen was. Ari was goud waard voor deze zaak en ging helemaal in zijn werk op. Hij had duidelijk plezier in wat ie deed. Arie moet nog aan de juist persoon het estafettestokje doorgeven. Arie stopt na de zomer immers. Op zijn hoogtepunt lijkt me.

De Pizza was niet te groot en niet te klein. Precies zoals het hoort. Alles lag mooi gerangschikt.
Niets overlapte elkaar en niets lag er verloren bij. Waar te beginnen is dan de vraag. Ik prikte eerst een champignonnetje aan de vork. Stukje deeg erachteraan. 'We are the champignons' wilde ik zingen. Maar hield me met moeite in. De stukjes tomaat waren niet te slap en de paprika niet te hard. Je zou er bijna een stijve van krijgen, ware het niet dat er net een engeltje op m'n tong pieste. De kaas schaatste, op de Olympische pieste, overal tussendoor. Was als een glijmiddel voor de ham, salami en uitjes. Dit was als een thuiswedstrijd voor de artisjokken en de ananas, alleen het applaus ontbrak.

Het was duidelijk, hier had Ari jarenlang voor geoefend. Hier had zijn opvolger voor in de Olympische klas gezeten. Zelden zo lekker ongezond gegeten. Dit was de perfecte pizza. Dit was de Pizza om door een ringetje te halen.
Hans van Zetten zou zeggen : 'Hij staat, hij staat en ik sta ook.'

:T