Don’t ever trust the needle
It lies, it lies! redeneert Queensrÿche in mijn oren. Operation Mindcrime, fantastisch. Het hele album staat van voor naar achteren klaar in mijn Spotify afspeellijst, en terwijl ik een lading geestdodend werk afhandel slokt het dystopische verhaal me op. Plotseling word ik bruut uit de dystopie getrokken: een stompzinnig vrolijke stem vertelt me over hoe fantastisch de zomer is en hoe Spotify hier weer een te kekke lijst voor heeft. Oerdomme vrolijkheid braakt uit m’n speakers.
Weg concentratie, weg verhaal.
Domme vrolijkheid. Hysterische domheid. Vrolijke hysterie. Je ontkomt er niet aan. Het leven is vurrukkulluk, hikt een biermerk me toe. Drie halen, twee betalen, dat wordt hollen, een vrouw met rookworst in plaats van hersenen hijgt furieus. Open Happiness, knipoogt een rode kerstman zelfverzekerd.
Deze continue stroom aan stupide extatisch hedonisme schept de illusie dat alles in je leven leuk en fantastisch moet zijn. En als je dat op enig moment niet bent, doe jij kennelijk iets fout. ‘Ben jij niet vrolijk? Hahaha, ik wel! Kijk mij eens blij zijn, een fantastisch leven hebben, met m’n T-mobile roze, mijn vurrukkulluke biertje, en mijn super vrolijke Spotify afspeellijst. Ik doe alles zoals het moet! Ik heb een fijn leven! Zie je het? Zie je het? Ik ben Blij!’
Nou, ik niet. Vaak wel, maar soms ook niet. Dan voel ik me gewoon prima, en nu en dan zelfs dat niet. Mensen gaan dood, je auto gaat kapot, op je werk is het druk. Soms ben je verdrietig, of moe, of geïrriteerd, of boos, en dat is prima: een normale reactie op de minder leuke dingen die bestaan buiten de gehoorsafstand van de tv en het licht van je laptop.
En iedereen die het nodig vindt om in je oren te onaneren dat alles altijd vrolijk moet zijn verdient het om ’s avonds als een trillend hoopje ellende in een hoekje zichzelf onder te huilen. Met een fantastische Spotify afspeellijst als Happy Hour op de achtergrond. Vur-ruk-kul-luk, niet?
Dit item is geschreven door Benny van schrijverscollectief Kaf.
