Dood door lockdownregels
Deze titel verdient natuurlijk wel wat toelichting. Daarom zal ik deze zo genuanceerd mogelijk toelichten.
Ten eerste: Dit is een persoonlijke privé ervaring. En ja, daarmee stel ik mij kwetsbaar op voor geblaat in de trend dat één vogel nog geen zomer maakt of beter verwoord dat een persoonlijke ervaring nietszeggend is. Gedeeltelijk is dat ook zo. Maar ik vermoed dat ik echt niet de enige ben met deze ervaring.
Ik zal proberen een lang verhaal kort te houden. Ik had tot vorige week een (ex)boezemvriendin. Die vriendin had wat psychische issues. Daardoor kon ze geen betaald werk doen en deed zij, tot vorig jaar de lockdown een feit werd, vrijwilligerswerk bij het Leger des Heils. Haar werk hield in dat ze meehielp om maaltijden aan daklozen te verstrekken. Daarvoor heeft ze als vrijwilliger voor dierenambulance en vogelasiel gewerkt. Tevens trachtte zij altijd vrienden te helpen die psychisch of emotioneel een probleem hadden (gekregen). Zij hielp mij als het kon, ik haar.
Dit werkte goed. Tot vorig jaar de lockdown van kracht werd. De daklozen konden de honger krijgen, want de afdeling van het leger des Heils ging radicaal dicht. Tevens was er gedoe over visite ontvangen, of op visite gaan met het coronapaniekvoetbal van het kabinet. Eerst deden deze nogal luchtig over Covid19, tot ze door kregen dat deze ‘griep’ toch wel een heftige griep was. Toen ging het honderd procent de andere kant op en volgde in korte tijd zeer extreme isolatie maatregelen.
Die isolatie heeft dus verstrekkende gevolgen voor sociaal kwetsbaren, zoals mijn dierbare (ex)vriendin. De plotselinge sociale isolatie stortte haar in een depressie. Die leidde tot zeer slecht voor haar zelf zorgen. Dat bleef lange tijd onopgemerkt, juist dóór de lockdownisolatie. De vanuit de lockdown versterkte depressie zorgde er voor dat ze maanden niet tot nauwelijks voeding nam. Niet meer dan minimaal (goed) voor zichzelf zorgde.
Met als triest hoogtepunt dat ze drie weken geleden er fysiek en mentaal dermate slecht aan toe was dat ze opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Dat leek in eerste instantie een reddende maatregel, echter was haar afweer door een extreem gebrek aan voedings- en afweerstoffen dermate verzwakt dat infuusvoeding en medicatie eigenlijk net even te laat gestart zijn. Er trad een cascade effect aan infecties in diverse organen op. Deze werden bestreden met antibiotica. Helaas is een bijwerking van grote dosis antibiotica dat een virus of bacterie resistent wordt.
Dat gebeurde dus drie weken geleden. Een resistent virus of bacterie veroorzaakte een longontsteking die op geen enkele medicatie meer reageerde en in vier à vijf dagen tijd was het een verloren strijd. Niet door het covid-19 virus, maar dus (indirect) door de covid-19 maatregelen die (psychisch) kwetsbaren veel harder kan treffen dan men vaak vermoedt of beseft. Zo’n ‘kwetsbare’ hoeft niet per se je ‘wappie’ buur te zijn. Dat kan ook je vader, moeder, broer, zus, oma, opa, tante, oom, neefje, nichtje enz. zijn voor wie de extra isolatie nou nét dat ene zetje teveel was. Anderen voor ‘lockdownies’ of voor ‘wappies’ uitmaken is makkelijk, beide zijn echter mensen. Mensen met geliefden. Geliefden die deze ‘lockdownslachtoffers’ zullen missen. Voor de rest van hun leven, want dood is onomkeerbaar.
