Economische zelfmoord
Scenario 5 weken verder: wat nu als de ziekenhuizen vol zijn? We durven er nog niet over te schrijven, laat staan praten. Wat nu wanneer uw man, vrouw, familielid buiten het ziekenhuis in een grote tent wordt verpleegd voor Covid-19? Er is niet genoeg verzorgend personeel meer. Je dierbare naaste ligt langzaam te sterven en krijgt slechts minimale noodhulp van artsen en verplegers.
Ook de lockdown die 3 weken geleden is ingesteld heeft niet geholpen. Voornamelijk omdat grote groepen, vaak jongere mensen, elkaar nog steeds opzoeken. Soms in het letterlijke duister (dans- en ‘gebruik-feesten’) en soms gewoon in de openbaarheid. Er zijn steeds hevigere protesten tegen de lockdown, vooral en alweer, door grote groepen mensen tot een jaar of 40.
Nog even en de noodziekenhuizen zijn noodzakelijk net zoals meer crematoria. We kunnen de vele doden niet meer begraven. Een goed draaiende economie pleegt zelfmoord. Zelfmoord? Ja. Dit kabinet brengt haar naar de guillotine. Ze wil niet want geen economie meer is een bananenmonarchie in wording. Er moeten regels zijn, wat anders?
Maar ga er maar aanstaan! Wie is die ethicus, of wellicht politicus, die zich in het openbaar gaat afvragen of de paar honderdduizend - vaak ouderen en andere zwakkeren - in onze samenleving opgeofferd moeten worden ten koste van vele miljoenen? Mijn vingers tintelen bij het schrijven van deze woorden. Ik voel mij nu ook beetje down. En hoe doe je dat ‘opofferen’ dan? Versterven? Palliatieve euthanasie? Of: wie graag wil en al corona heeft mag kiezen: knokken of versterven? We laten ze wel de keuze, maar is het ethisch? Diskwalificeren wij ons niet als menselijk ras? Maar moeten we ons blijven gedragen als de musketiers?
We zitten met zijn allen in een pijnlijke spagaat. De jongeren voelen zich schuldig maar beseffen dondersgoed dat hun leven nog vele decennia zal duren. En dat terwijl zij ook weten dat ze zich houden aan de lockdownregels voor die man of vrouw die jarenlang ongezond heeft geleefd en al zo lang obesitas heeft. Voor die ouderen met onderliggende lichamelijke problemen.
Ze willen wel, ik ben ervan overtuigd, maar de paradox krijgt een vaste plaats in hun onderbuik: ik wil wel, maar wil ook leven.
