COVID-19 raakt ons allemaal ...

De coronacrisis. Een paar weken geleden schreef ik nog dat men zich niet zo moest aanstellen. Inmiddels ben ik deels teruggekomen op die mening. Deels ja, omdat ik zie wat een impact het virus heeft op de mensheid. Vooralsnog zijn er nog steeds meer mensen genezen dan doodgegaan, en zijn er nog steeds minder doden dan wanneer de reguliere griepgolf toeslaat. Toch lijkt dit virus heftiger, als mensen er ziek van worden, worden ze vaak ook goed ziek, hoewel er ook een grote groep is die nauwelijks klachten ondervindt. Dat maakt dit virus zo verraderlijk: je weet van te voren niet hoe ernstig je geraakt wordt door het virus.

Sinds de oproep van het kabinet om thuis te blijven doe ik dat netjes. Ik kom alleen nog buiten om boodschappen te doen; het ov mijd ik als de pest terwijl ik er normaal gesproken dagelijks op uit ging om te wandelen. Ik blijf niet thuis omdat ik bang ben: als het mijn tijd is, dan ga ik, dat roep ik al jaren. Ik blijf wel thuis omdat ik het niet zou kunnen verdragen dat iemand anders ernstig ziek zou worden of zou komen te overlijden omdat ik zo eigenwijs ben om toch de trein te pakken. Stel dat ik één van die patiënten ben die zulke milde klachten heeft dat het ik nergens last van heb, dan zou ik wel besmettelijk zijn voor anderen, waarvan ik niet weet hoe ze op het virus zullen reageren.

Dat wandelen dat mis ik serieus. Het vrij zijn, buiten in de natuur, zonder mensen om me heen en alleen met mijn gedachten. Heerlijk. Nu zit ik thuis, en heb ik eveneens alle tijd om na te denken. Bij etappe acht van m’n Westerborkspecial vertelde ik dat ik een jaar geleden min of meer tegen een burn-out aanzat. Mijn oudste zoon vertoont al jaren gedragsproblemen, en op het laatst begon de situatie uit de hand te lopen en besloot ik dat het beter was dat mijn jongste zoon bij zijn vader zou gaan wonen, in mijn eentje kon ik de zorg voor drie kinderen gewoon niet aan, en het gedrag van mijn oudste zoon had ook zijn weerslag op mijn jongste zoon. 

Een krap half jaar later barstte de bom en heb ik huilend mijn twee oudste zoons overgedragen aan een pleeggezin. Ik kroop in mijn schulp en sloot me af voor de buitenwereld. Daarna stortte ik me op FOK!. Toch bracht dat niet de rust die ik hoopte dat het me zou brengen. Ik liet mijn weekendvrij-abonnement omzetten in een dalvrij-abonnement en ging op pad. Van hot naar her, van hier daar. En ik vroeg me af: wat maakt iemand een goede moeder of vader? Als ik nu, bijna een jaar later mijn kinderen zie, dan zijn we blij, we kunnen leuke dingen doen met elkaar en lol hebben. Ik hoef even niet op te voeden, maar kan genieten van m'n jongens. 

Mijn wandeldw/rang begon doordat ik mijn dochter wilde laten inzien dat lopen gezond en goedkoper is dan reizen met het openbaar vervoer. Al snel liepen die wandelingen uit de hand en voor ik het wist liep ik gerust twintig kilometer op een dag. Dat was de aanzet voor collega qltel om me uit te dagen om rond de kerst in 2019 van Nijmegen naar Duitsland te lopen samen. En zo geschiedde: op Tweede Kerstdag, ik was gevlucht omdat ik met kerst niet alleen thuis wilde zijn, liepen we vanaf Nijmegen terug naar Duitsland, 35 km. Sindsdien loop ik bijna dagelijks, is het geen etappe van het Westerborkpad, dan loop ik wel ergens in een vreemde stad om de omgeving te ontdekken. 

Afgelopen woensdag zou ik mijn zoons opzoeken in het pleeggezin waar ze momenteel verblijven. U raadt het al; dankzij het virus heeft ook pleeg- en jeugdzorg restricties ingesteld. Omdat een van mijn zoons en de pleegmoeder milde klachten hadden, mocht ik er niet langsgaan. Mijn hart huilde, maar ik bleef braaf thuis. We wisselen videoboodschappen uit en we videobellen regelmatig.

Ook omwille van hen blijf ik thuis. Niet omdat ik bang ben; maar omdat ik ze, op een afstand, het goede voorbeeld wil geven. Beter zie ik ze nu even niet, dan dat ik ze in de toekomst helemaal niet meer kan zien, omdat ik, of god verhoede het, een van hen aan het virus zou overlijden. Deze crisis raakt ons allemaal. En alleen door het samen aan te pakken, kunnen we de gevolgen misschien binnen de perken houden.