En dan stort je wereld bijna in...
Tien jaar geleden werd ik voor het eerst uitgenodigd voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Vijf jaar geleden opnieuw. Toen deed ik niet mee omdat ik zwanger was. Afgelopen maand werd ik 40 en viel de uitnodiging opnieuw op de mat.
Nou is kanker een terugkerend fenomeen in mijn familie: mijn oma heeft darmkanker gehad en overleefd, mijn vader is gestorven aan (de gevolgen van) keelkanker en zijn zus is overleden aan longkanker. Ik ging dus met lood in de schoenen naar de huisarts om een uitstrijkje te laten maken.
Geholpen door een vriendelijke dame die tijdens het maken van het uitstrijkje nog bezorgd vroeg of ze me geen pijn deed. Mijn antwoord was redelijk sarcastisch dat prettig anders voelde. Enfin, ik zou de uitslag per post thuis krijgen.
Twee weken geleden was het dan zover: ik had in de PostNL app al een pushmelding gekregen dat ik post van het onderzoek kon verwachten, en dat zorgde toch wel voor een onrustig gevoel. Normaal laat ik post gerust voor wat het is, maar deze envelop scheurde ik met angst en beven open.
En dan lees je de keiharde woorden: er is HPV aangetroffen in uw uitstrijkje. Direct daarop gevolgd door de afzwakkende woorden dat er (nog) geen afwijkende cellen zijn aangetroffen, maar dat ik uit voorzorg over een half jaar een controle-uitstrijkje moet laten maken. Dat betekent een half jaar in angst leven dat het virus zich ontwikkelt tot kanker en een half jaar lang hopen dat dat niet gebeurt. Ik heb nog geen kanker, maar de kans dat mijn lichaam dat op (korte) termijn gaat ontwikkelen is hiermee wel zienderogen gestegen.
En toen zat ik met tranen in mijn ogen na te denken over de verschillende opties die ik heb. Het controle-uitstrijkje afwachten en hopen dat er niks aan de hand is, of uit voorzorg de hele handel te laten verwijderen. Inmiddels ben ik ruim twee weken verder en ben ik bij de huisarts geweest. Ik zag enorm op tegen die afspraak, maar in de aanloop naar de afspraak heb ik mezelf redelijk weten te herpakken.
Ik ben al een jaar of twee gesteriliseerd, kinderen krijgen kan (en wil) ik dus niet meer. M'n menstruatie zorgt elke maand voor een hoop ellende zoals rugpijn. Feitelijk gezien is mijn baarmoeder overbodig geworden voor mijn lichaam. Dus ik ga er, bij gratie van de gynaecoloog, afscheid van nemen.
Het deel van mijn lichaam dat mij vier prachtige kinderen heeft bezorgd, maar nu een potentiële bedreiging vormt voor mijn leven mag een stille dood sterven. RIP aan de nabestaanden.
