Ik word oud!
Bijna 54. Nog twee weken. Jawel, ik word officieel oud. Niet meer bijna 50 of net 50. Nee, gewoon een échte, officiële vijftiger. Met alle lichamelijke probleempjes en andere ellende die daarbij hoort. Maar is het dan alleen maar kut?
Welnee. “Elk nadeel heb zijn voordeel”, zeg maar.
Ik ben alweer wat ouder en inmiddels 37 jaar diabeet. Mijn ogen worden minder. De conditie holt achteruit. Op een feestje verlang ik rond half 11 eigenlijk wel weer naar mijn bedje. Mijn niet 30-, niet 40-, maar 50+ buikje kan ik niet meer verbergen. En, oh ja. Ik ben kaal! Nee, ik ben niet meer het seksuele beest van weleer. Sterker nog: ik begin onderhand ook echt irritant saai te worden.
Maar dit heeft ook echt wel zo zijn voordelen. Als je langzaamaan je lichamelijke beperkingen leert kennen en aanvaarden, hoeft het ook niet meer zo hard. Ik hoef niet meer zo nodig aan de crossfit om in een ultieme bewijsdrift achter jonge grietjes aan te hobbelen. Op mijn werk zit ik nu in een comfortabele functie, waar ik nog graag die laatste 13 jaar in wil blijven hangen. Nee, het hoeft allemaal niet meer zo nodig en het hoeft allemaal niet meer zo hard. En geloof me: je houdt zóveel energie over als je niet meer zo hard hoeft.
Nog zo'n niet te onderschatten voordeeltje: het uitzicht van een man op leeftijd. Toen ik nog een jonge twintiger was, was een dame van dertig toch wel de max. Niet dat ik een aanbod van oudere dames zou hebben afgeslagen, ik was tenslotte een hengstige twintiger. Maar puur qua smaak had ik duidelijke leeftijdsgrenzen. Inmiddels is vrijwel iedere vrouw onder de veertig voor mij een dikke acht geworden. Met nog een redelijke dosis aangename verrassingen van boven de veertig.
Niet dat er nog heel veel dames op een kleine, kale, dikke échte vijftiger zitten te wachten, hoor. Maar ik hoef dan ook niet meer zo hard. De jager is een natuurliefhebber geworden. Ik geniet eerst en vooral nog van het uitzicht. Ik doe alleen nog wat aan toevallige bijvangst en er is niks mis met wat oudere visjes die bijten.
