Duitsers

Het is vandaag 29 juni 2018. Precies tien jaar geleden was ik in Hamburg. Ik had me opgegeven voor de Hella Hamburg halve marathon en die werd op die dag gehouden. Waarom een halve marathon helemaal in Hamburg? Mijn oudste dochter is getrouwd met een Duitser en die wonen in de buurt van Kiel. Haar man ging ook die halve marathon lopen.

Ik had samen met mijn vrouw een hotel in de buurt van station Dammtor geboekt en we maakten er meteen een leuk weekend van. Mijn dochter en haar man hadden ook een kamer in dat hotel geboekt en ’s avonds gingen we in Hamburg uit eten en daarna hebben we nog een rondvaart gemaakt.

Het was bij die rondvaart dat ik weer eens kennismaakte met een stereotype humorloze en arrogante Duitser, namelijk de kapitein van het schip. Ik film altijd als we een korte of lange vakantie hebben, dus ook in Hamburg. Ik was in verband daarmee door het hekje gelopen waarachter de mensen wachtten die met de boot mee moesten. Ik kon op die manier de familie, die ook stond te wachten, goed filmen. Maar dat bleek een foutje.

De kapitein ging namelijk meteen uit zijn dak. Of ik maar even heel snel weer netjes in de rij wilde gaan staan, net als alle anderen. Dat was ik natuurlijk ook van plan, maar nu kreeg ik daar ineens minder zin in. Die snauwende Duitse intolerante Führertoon was daar debet aan. Ik heb hem ook iets in het Nederlands toegevoegd, want ik dacht dat hij dat toch niet verstond, maar hij bleek het woordje ‘kut’ wel te kennen. Misschien in een andere context dan ik het gebruikte, want hij was zeeman, maar hij kende het wel.

Gelukkig mochten we toch mee, al ging het niet van harte. Tijdens de vaart hield de man zijn mond geen seconde, maar nu kwam er wel alleen informatie uit over wat we allemaal zagen. Daarbij spuide hij echter ook allemaal grieven ten aanzien van de regering en hun opvatting over de haven van Hamburg. Nu had ik het sinds 1974 toch al niet zo op Duitsers. Het gekke is dat de Duitsers die ik leer kennen allemaal wel aardige mensen zijn en ze hebben zelfs gevoel voor humor. Ik dacht altijd dat ze dat niet hadden omdat ze Rudi Carrell leuk vonden. Dat bleek in de praktijk dus mee te vallen. Vooral mijn schoonzoon heeft een goed gevoel voor humor, het enige smetje dat op hem rust is zijn voorliefde voor Bayern München. Dat is in Noord-Duitsland ook heel bijzonder trouwens, want daar hebben de meest mensen juist een hekel aan die club.

We hadden die eerste avond al flink veel gelopen, dus ik maakte me wel een beetje zorgen over de volgende dag. De start van de halve marathon was namelijk op de Reeperbahn en daar moesten we lopend naar toen want met het openbaar vervoer was je veel meer tijd kwijt. Ik was dus bang dat ik al moe zou zijn als we nog moesten starten.

Er was nog een handicap. Het was 22 graden in de schaduw. Dan is 21,1 kilometer behoorlijk lang. Gelukkig viel het me mee. We liepen onder meer langs het Alstermeer waar James Bond in het Atlantic Hotel heeft gelogeerd in de film ‘Tomorrow Never Dies’. Er was daar niets meer te zien van de schade die de auto had veroorzaakt toen James hem vanaf het dak door de ruit van de AVIS Rent a Car-winkel liet vallen.

Ik bereikte de finish samen met veel andere lopers in een wat langzamer tijd dan normaal en was behoorlijk moe door de warmte, maar niet moe genoeg om niet met de familie nog een lange wandeling door Hamburg te maken.

Nu zul je denken dat die halve marathon het hoogtepunt van de dag was, maar dat was niet zo. Dat kwam pas toen we ’s avonds gingen eten. Het was op een groot plein en we konden gezellig buiten eten, want het was nog steeds erg warm. Ik nam een lekker wit wijntje bij het eten en ging zo zitten dat ik goed kon zien wat er op het enorme scherm dat even verderop hing gebeurde. Er waren mensen aan het kletsen, maar het geluid stond nog niet aan. Toch wist ik waar het over zou gaan. Even later zagen we een grote bus arriveren bij een stadion. Er kwamen mannen uit. Ik herkende ze stuk voor stuk toen ze groot in beeld kwamen. Niet veel later kwam er nog zo’n bus en ook daar kwamen mannen uit die ik herkende.

Overal op de terrassen op dat plein zaten mensen met Duitse vlaggetjes. Ze zaten te zingen en te zwaaien, maar dat werd gedurende de avond steeds minder. Man, wat zat ik te genieten. Alle Duitsers die ik kende waren dan wel aardig, maar als er gevoetbald werd dan was ik altijd voor de tegenstander. In dit geval Spanje en dat laatste land won met 1-0 door een doelpunt van Torres.

29 juni 2008 was voor mij dus een topdag. De halve marathon gehaald, lekker gegeten en Duitsland verloor de finale van het EK. Die avond merkte ik hoeveel Spanjaarden er in Hamburg aanwezig waren. Heel veel toeterende auto’s die voortdurend met de koplampen knipten.

Het is nu ook weer 29 juni. Het WK is nog niet ten einde, maar één ding is zeker: het wordt niet een finale tussen Spanje en Duitsland.