[Tour] Wel wind, geen strijd

Groenewegen zat nu goed
En hij kwam met wild geraas
Maar toen hij was uitgeraasd
Was Kittel hem toch nog de baas

Bodnar was een held. Hij zette in zijn eentje het peloton onder druk. Gilbert moest zijn longen uit zijn lijf rijden voor Kittel. Daar kwamen de ploegen van de klassementsrenners. De kudde was op dreef, maar de voorsprong werd nog niet kleiner. Zou Bodnar het redden? Herbert werd er zenuwachtig van. Hij hield stand, of toch niet? Of toch wel? Nee, toch nog net niet.

Toen ik de tv aanzette dacht Herbert dat de drie vluchters best wel wat kans hadden omdat Bodnar erbij zat en die kon erg hard fietsen. Nou, Herbert. Het peloton kan in de slotfase nog veel harder fietsen als de ploegen van de sprinters aan de gang gaan. Tenzij ze slim genoeg zijn om het alleen aan de ploeg van Kittel over te laten,maar ik zag meteen al dat ze niet zo slim waren. De ploegen van Greipel en Kristoff hielpen gewoon weer.

Met twee van die langdurig saaie etappes kon ik niet wachten tot de dag van morgen als er weer lekker moet worden geklommen.  Bij dit soort etappes komt er nog meer onzin uit de monden van Herbert en Maarten. Verhalen over de fietstocht van Herbert naar Pau tijdens de rustdag bijvoorbeeld.

Herbert en Maarten hadden het eerst niet in de gaten, maar de voorsprong van de koplopers werd een beetje chaotisch in beeld gebracht. Eerst was het 4.25 minuten en dan vijf minuten daarna 1.43 minuten. Toen ze het in de gaten kregen, dachten ze dat het door het kopwerk van Gilbert kwam. Dan had Gilbert zeker meer dan 100 kilometer per uur gereden. Ik denk dat de 4.25 niet klopte, want die kwam ook wel erg snel tot stand. En zo viel er toch nog wat te beleven.

De kastelen onderweg waren ook al niet erg bijzonder. Het waren meer grote boerderijen. Ik begrijp wel dat het ook voor een commentator ook moeilijk is om zo’n etappe waarin niets gebeurt vol te lullen, maar een hele middag klagen over de ploeg van Lotto die zo stom is om Quick-Step Floors te helpen, is wel wat veel.

De enige afleiding die we kregen was een valpartij. Daarbij Cataldo en die viel meteen ook uit de koers. Etenszakjes zijn gevaarlijk, blijkt maar weer eens. Ik snap dan ook niet dat ze die maar steeds op deze manier blijven aangeven en niet vanuit de volgauto’s. Maar dat zal wel aan mij liggen. Degenkolb lag er trouwens ook bij. Ik was benieuwd of het ten koste zou gaan van zijn sprint. Ook Fuglsang lag erbij, maar blijkbaar zonder erg.

Oké, Volgens Maarten moet Groenewegen eerst achter een bolletje en niet aan een elastiekje en daarna in de wasmachine. Wat zou Jean Nelissen hiervan hebben gedacht? Verder kwamen de beide heren nog met het verhaal van Ocana dat al door Herman van der Zandt was verteld. Eigenlijk zijn Herbert en Maarten de Greipel van de commentatoren. Ze komen altijd na Herman van der Zandt.

En dan kwam de tussensprint eraan. De ‘sprint’ van de kopgroep werd gewonnen door Marcato. Die van het peloton door Kristoff. Dat hadden we ook weer gehad. Greipel deed nu niet mee voor de tussensprint. Plotseling opkomende helderheid, denk ik. Sparen voor de eindsprint.

Zo’n lange etappe zonder dat er iets gebeurt en dan ga ik even naar de wc en dan vallen ze. Matthews lag erbij en Vichot was boos. Het peloton was ineens veel kleiner, maar dat duurde gelukkig niet lang. Bardet had er ook bij gelegen, zag ik even later. Als nou alle concurrenten van Froome ook nog eens gaan vallen, dan wordt het wel erg saai.

Maar waarom ging het peloton met veertig kilometer voor de boeg nu al richting de koploper? Angst voor de wind? Astana en Movistar op kop van het peloton was daar een teken van. Ik was al blij want ik moest snel de column klaar hebben omdat ik al vroeg met de band moest gaan oefenen.

Op 28 kilometer voor de streep ging Bodnar er maar eens een rijdritje van maken. Voor het rode rugnummer.

Op 21 kilometer voor de finish: valpartij. Weer was ik even naar de wc. Ik durfde meteen niet meer naar de wc. Contador op de grond. Zo te zien was het zonder gevolgen.

En toen kwamen de laatste kilometers. Vlakbij het de finish was het afgelopen met Bodnar. Het was een mooie sprint en het groene monster won, maar Groenewegen was nu goed bezig.

Tweet van de dag: Dimitri van Beelen: Bij de naam Lilian Calmejane moet ik spontaan aan Johnny Cash zn "A boy named Sue" denken

Opmerking van de dag: Herbert: Quintana heeft nu al zijn zinnen gezet op het groen.

De rit van morgen

Morgen kunnen de renners vol aan de bak met vijf cols en niet van die kleintjes. De Col de Capvern, de Col de Menthe, de Port de Balès, de Col de Peyresourde en dan de slotklim naar de landingsbaan van de Col de Peyragudes waar de finish is. Die laatste is eigenlijk een lulletje van de Peyresourde, want het is na die col een extra klimmetje van 2,3 kilometer.

Het was op die landingsbaan dat James Bond een legertje Russen van Jet gaf en er toen met die jet vandoor ging in  Tomorrow never Dies. Maar de renners hoeven geen angst te hebben voor de Russen op die berg.

We zijn dus de Pyreneeën in getrokken. Ik ga het uiteraard niet over de Katharen hebben. Dat doet Herbert Dijkstra wel. Maar ik wil jullie wel vertellen hoe de Pyreneeën aan hun naam zijn gekomen.

Heel lang geleden veroverde Geryon, de slechtste van alle Goden, de kroon van ene Tubal die over het Iberisch schiereiland regeerde. Dat wilde hij ook van hem afpakken. Maar hij ging ook nog voor de hoofdprijs: prinses Pyrene. Die zag echter de bui al hangen, want het kan aardig spoken in de Pyreneeën, en ze vluchtte en verborg zich op een berg tussen Frankrijk en Spanje. Maar ja, goden hebben alles door en zien alles dus ze zat daar niet veilig. Geyron, de engerd, stak de berg in de fik om haar te doden. Wie niet voor mij is, is tegen mij, zal hij wel hebben gedacht. Kortom, de vlammen waren zo hevig dat er stromen van vuur van de berg af kwamen.

De prinses schreeuwde om hulp en wie hoorde dat? Herakles. Die was toevallig in de buurt om zijn tiende opdracht uit te voeren en dit akkefietje wilde hij er wel even bij doen. Te meer daar ze wanhopig aan het schreeuwen was en haar tranen zo rijkelijk vloeiden dat er bergmeren werden gevormd. Herakles stak zijn hand in de vuurzee en trachtte haar te redden. Ze had nog net tijd om haar verhaal te vertellen en toen stierf ze.

Herakles was zo onder de indruk van haar verhaal dat hij rond haar lichaam een mausoleum begon te bouwen. Alle stenen en rotsen uit de buurt verzamelde hij daar en vormde die tot een bergketen die hij haar naam gaf. De Pyreneeën. Genoemd naar prinses Pyrene.