Hij zal nooit zijn veters leren strikken
(1) Een moeder besluit haar zoon (autisme gediagnosticeerd) in zijn waarde te laten en hij blijkt een genie te zijn.
(2) Een hoogbegaafde (Jacob Barnett) jongen vertelt hoe hij met twee jaar de diagnose autisme kreeg. Hij kon zo opgaan in een detail dat het leek alsof hij nergens aan dacht. Hij praatte niet, deed niets, staarde maar in het luchtledige en zou niets kunnen leren, in de ogen van sommige deskundigen dan.
In een busje werd hij naar het speciaal onderwijs gereden (pas drie jaar oud, dus eigenlijk nog veel te jong voor school), waar ze hem helemaal geen onderwijs wilde geven...
De dingen die ze hem wel wilden laten doen, zoals vingerverven, gingen hem slecht af.
Door deze aanpak trok hij zich steeds meer terug en weigerde nog met mensen te praten.
Voordat hij (tijdens zijn lezing) vertelt over zijn jeugd, lacht hij voortdurend. Nu valt zijn gezicht af en toe stil en staat ernstig. Ik meen zelfs pijn, boosheid of verdriet te bespeuren.
Zijn ouders kregen te horen dat hij niet leerbaar was, hij nog niet eens zijn eigen veters zou kunnen leren strikken en hij zijn leven lang zorgafhankelijk zou zijn.
Maar hij wist veel af van de natuur. Met drie jaar had hij al ingewikkelde theorieën over planten en natuurkunde.
Zijn ouders kregen wel door dat er veel niet klopte en besloten hun eigen weg te volgen en uit te gaan van hun kind. De jongen bleek geniaal te zijn. Een IQ van 170. Hij deed juist niet anders dan informatie opnemen, denken, ontdekken en leren.
Met twaalf,dertien jaar geeft hij lezingen voor grote groepen en zet hij theorieën uiteen van wetenschappers als Newton en weerlegt ze zelfs.
Tijdens zijn lezing draagt hij slippers. Lachend zegt hij erbij: “Ja, want ik kan nog niet mijn eigen veters strikken.”
Hij noemt zichzelf niet geniaal. Hij denkt dat ieder kind iets uitzonderlijks neer kan zetten, als we kinderen op een andere manier zouden opvoeden en onderwijzen. Als we hen de gelegenheid geven om hun eigen ontdekkingen te doen.
Ik heb zelf ook ooit een jongetje van drie meegemaakt dat met een taxi-busje naar een speciale school werd gereden, om aan zijn taal-achterstand te werken.
In het busje sprak hij geen woord. Zou hij zich misschien onveilig hebben gevoeld?
Nee, het was geen medische kinderdagverblijf waar hij heen ging, maar een basisschool.
Dat er iets is met de ontwikkeling van een kind, lijkt een vrijbrief voor maatregelen die geen rekening houden met het welbevinden van een kind.
Kinderen moeten al jong presteren. Tegelijk worden ze weinig gestimuleerd. Veel peuters worden in wagentjes (of busjes in dit geval) rondgereden, terwijl de opvoeders nauwelijks contact met het kind hebben.
Zouden ze veel praten met het kind, op een ongedwongen manier, waarbij de uitingen en ontdekkingen van het kind beantwoord worden, is er al een stevige basis om een ontwikkelingsachterstand te voorkomen.
Ik beweer niet dat de ouders van het betreffende jongetje niet met hun kind communiceren. Ik ken het gezin niet. Ook snap ik dat ouders de ontwikkeling van hun kind tijdig bij willen sturen. Voorkomen is beter dan genezen.
Alleen begrijp ik niet hoe een rit met een taxi-busje naar een instituut waar het kind nog te klein voor is, kan bijdragen aan een gezonde ontwikkeling.
Je ziet kinderen bezwijken onder de druk van de boodschap dat er iets mis met hen is en ze daar onder dwang aan moeten werken.
Hopelijk draagt het verhaal van Jacob ertoe bij dat ouders en leerkrachten anders met kinderen omgaan en hen in hun eigenwaarde laat, in plaats van mee te gaan in de stigmatiserende prognoses van sommige hulpverleners.
(3) Veel mensen denken dat Albert Einstein tot zijn vierde geen woord sprak. Dat is niet waar. Hij was alleen een erg rustig kind. Van drukte, lawaai of geweld moest hij niets hebben. Het liefst zat hij de hele dag stil te lezen of muziek te luisteren.
Hij was dol op muziek. Zijn moeder kon goed piano spelen. Van haar leerde hij ook een beetje piano spelen. Ook ging hij op vioolles. Dat vond hij leuker dan sport.
Toen hij tweeënhalf was, zei hij eens: “Waar zitten de wieltjes?”
Zijn moeder verwachtte veel van hem. Ze dacht op een gegeven moment dat hij achterlijk was, omdat hij die verwachtingen niet waar kon maken.
Maar achterlijk was hij niet, verre van...
Met hem is het goed gekomen, zeker als het gaat om het ontdekken van zijn kwaliteiten en talenten.
Veel mensen die echt iets hebben bijgedragen, zijn drop outs. Zij hadden een afwijkende ontwikkeling, maar zijn ze daarmee problematisch?
Laten we tenminste bescheiden zijn met het oordelen over en etiketten plakken op kinderen. Laten we hem leerproces liefdevol benaderen. Uitgaan van wat het kind nodig heeft.
(2) Forget what you know | Jacob Barnett | TEDxTeen
https://www.youtube.com/watch?v=Uq-FOOQ1TpE
