De Triumptocht van een straatvechter
Compleet doorgeslagen. Ik stem heel m'n leven links en stemde altijd op de PvdA. Die partij heb ik al een tijdje geleden vaarwel gezegd. Ander links is er bijna niet; dan kom je al snel in de uitersten. Of in het gebied van de luchtspiegelingen. D66 is voor mij een alternatief, maar die hebben een pseudo-democratisch middel als het referendum hoog tegen de wind in in het vaandel staan. De SP ontloopt al jaren zijn verantwoordelijkheid en de linksdraaiende, biologische, Bulgaarse yoghurt nippende wijsvingers van Groen Links heb ik liever niet met een vinger in mijn pap.
In Amerika is er nu ook een totale polarisatie aan de gang. Het democratisch proces wordt door extremisten in twijfel getrokken. Anders kan ik het niet noemen. Demonstreren tegen een uitslag van vrije verkiezingen. Daarbij de volgende president van Amerika met Hitler en soortgenoten vergelijken. Ze beseffen niet dat er niet vóór Trump is gestemd, maar tegen Clinton. Ze hebben zichzelf in de linkervoet geschoten. Roeptoeteren nu als de Rijdende Rechter zonder bevoegdheid. Ze hebben geen benul, recht uit de collegebanken de straat op met het bord van Hitler voor hun kop.
Donald Trump is het uiterste tegenovergestelde van good old Adolfje Hitler. Buiten dat ze beiden hoog van de toren blazen, is het enige dat hen verbindt een lichamelijke kenmerk. Bij Adolf zit het wel snor. Terwijl Donald je getrimd tegen de haren in strijkt. Er wordt Trump verweten dat er veel aan zijn strijkstok is blijven hangen. Terwijl er in de wereld waarin ie groot werd juist tegen hem op wordt gekeken. Bank Ie Moon was de vredesstichter. Trump als zakenman de stichter van zijn eigen imperium. Bankzaken laat ie over aan deskundigen. Hij kan dus goed delegeren. Een vereiste om als leidinggevende vertrouwen te kweken en goed te functioneren. Muzikaal als ie is wilde ie ook op een ander terrein de eerste viool spelen. En het is hem nog gelukt ook. Hij wordt, met één jaar politieke ervaring, de dirigent van het grootste internationale ensemble. Dan ben je geen Hitler, die zijn imperium met geweld wilde uitbreiden, maar een geniale man. Trump heeft de gave van het woord, weliswaar soms te direct en te straight in your face. je weet echter wel waar je aan toe bent.
Trump moest vechten tegen media die hem al had veroordeeld voordat ie zijn standpunten had kenbaar gemaakt. Wat moet immers een populistische, mediageile zakenman in de politiek? Dezelfde media bleven hem bestoken met negativiteit en veroordelende vooroordelen toen ie de republikeinse nominatie op zak had. Hij heeft nooit een faire kans gekregen. Dan ga je wel van je afschreeuwen. Niks wrong aan. Als je een onschuldige teckel van achteren tackelt mag je blij zijn dat het bij blaffen blijft. En hij alleen op die manier van zich afbijt.
Hillary Clinton echter is een politica die zakenvrouwtje werd. Een gage van minstens 80.000 dollar vroeg voor een spreekbeurt van een uurtje. Als ze me had gebeld had ik hem wel willen schrijven. Wel voor een kleine genoegdoening. Het liefst met zwart geld. Of anders met gekleurd geld, van een vreemdeling zeker, mag ze het nog verdwaald in één of andere hoek gooien. Een hoek waar ze in werd gedreven door een straatvechter die niet opgaf. Tegen de bierkaai vocht, maar geen Don Quichotte bleek te zijn. De klap van de molen zal Hillary niet meer te boven komen. Murw gebeukt en uitgeput hangt ze in de touwen. Het met een gemaakte glimlach wijzen naar een willekeurig publiek zal ze nooit meer doen. Donald heeft getriumpheerd, lacht in zijn vuistje en denkt: 'Mohammed Ali is geveld. Ik ben nu de held.' The Greatest in het grootste land van de wereld. Triumph des Willens. Eat that Adolf. 
