Taboes en heilige huisjes

Sommige onderwerpen willen mensen niet over praten. Omdat het moeilijke onderwerpen zijn. Omdat ze gevoelig liggen in de maatschappij. Omdat het ver-van-je-bed-show is. Eén van die onderwerpen wil ik vandaag aansnijden.

In de natuur worden de zwakken, degenen met een handicap of zwak geestelijk gestel, niet oud. Ze worden opgegeten, sterven aan ziektes waar een gezond dier overheen zou komen of ze zijn niet in staat zichzelf te voeden. Zo overleven vooral de sterkere dieren. Het gevolg is dat deze zwakkere dieren ook een minimale kans hebben zich voort te planten om zo hun slechte genen door te geven.

Iets dichter bij huis. Onze huisdieren en dan met name honden laten het gevolg zien wanneer er selectief gefokt wordt. Iedereen die iets weet van het fokken van honden weet dat er veel rassen zijn met gezondheidsproblemen, juist door het doorfokken maar ook door inteelt.
In Nederland heeft inmiddels meer dan 40% van de rashonden één of meerdere erfelijke aandoeningen. Wat het fokken met honden vooral laat zien is wat er gebeurt wanneer je honden met slechte genen laat fokken met andere honden met zwakke genen. Je creëert zwakke rassen. Inmiddels zijn er verschillende rassen met zeer ernstige gezondheidsproblemen. Een Cavalier King Charles Spaniel krijgt vroeg of laat altijd te maken met hartafwijkingen, maar kent ook groot risico op heup- en knieproblemen, epilepsie, uitpuilende ogen en te kleine schedels. Engelse bulldogs kunnen niet meer voortplanten zonder medische hulp. En willens en wetens wordt er doorgefokt met deze dieren. Door specifieke exterieurfok wordt willens en wetens leed veroorzaakt. Het aanhangen van een schoonheidsideaal, waarvan fokkers weten dat het een ernstig gebrek is en hierop honden selecteren voor de fok waardoor het probleem aanzienlijk verergerd, is met recht en rede pervers te noemen.

Maar waar dit echt om draait is nog dichter bij huis. Onze eigen genen. In 1951 kwam het boek ‘The marching morons’ (‘De zwakzinnigen trekken voorbij’ in het Nederlands) uit. Het boek gaat over een man die in een experiment door een foutje 200 jaar in de toekomst wakker wordt uit een kunstmatige slaap. De wereld bestaat dan nog voornamelijk uit domme mensen. De reden dat de mensen ineens dom zijn is dat mensen met een lager IQ vruchtbaarder zijn en zich zodanig hebben voortgeplant zodat er bijna alleen nog maar mensen zijn met een laag IQ (gemiddeld 45, waar het huidige gemiddelde 100 is). Het is natuurlijk een verhaal. Maar hoe zit het in onze werkelijkheid.
Iedereen wordt zomaar toegestaan om zich voort te planten. Daarnaast zorgt de huidige gezondheidszorg er voor dat anders zoals in de dierenwereld, ook de zwakken oud kunnen worden. Tegenwoordig kunnen ook mensen met downsyndroom trouwen en zelfs baby’s krijgen. Ter info, wanneer 2 mensen met down syndroom een baby proberen te maken is er 25% kans dat de baby geen down syndroom heeft, 50% kans dat de baby wel downsyndroom heeft en 25% kans dat deze 2 mensen samen geen baby kunnen maken. En zelfs wanneer een baby gezond met of zonder downsyndroom geboren wordt, wie draagt dan de verantwoordelijkheid voor dit kind? Wie voedt dit kind op? Een kans op een normaal gezinsleven is er niet. Tuurlijk zal een kind veel liefde krijgen. Maar met alleen liefde kun je een kind niet grootbrengen.
En dit is alleen het voorbeeld bij downsyndroom. Hoe zit het met andere zwakbegaafden? Mensen met een zeer laag IQ? Maar ook mensen met psychische problemen zoals borderline, bipolariteit, meervoudige persoonlijkheid of chronische depressies. Zouden deze mensen kinderen moeten krijgen?
Hoe zit met tokkies die bewust/opzetting in de bijstand zitten om niet te hoeven werken (buiten zwart werk natuurlijk), zouden deze mensen kinderen moeten krijgen?

Uit cijfers blijkt dat kinderen die geboren worden in dergelijke gezinnen zelf vaak:
- Een lage intelligentie hebben;
- Een grote kans hebben zelf een psychische stoornis te krijgen;
- Vaker dan bovengemiddeld mishandeld worden en zelf ook gaan mishandelen;
- De maatschappij geld kosten en dus een druk zijn op de maatschappij in plaats van een aanwinst.
- Grotere kans hebben in aanraking te komen met criminaliteit en vaker de gevangenis in gaan;
- Vaak de eigenschappen van ouders leren die onwenselijk zijn in de maatschappij (zoals racisme, luiheid, slachtofferrol innemen, onverantwoordelijkheid, geen emphatisch vermogen);
- Vaak meer kinderen krijgen dan gemiddeld en zo de trend voortzetten.

Ofwel een last zijn voor de maatschappij. De werkenden in de maatschappij staan ongeveer de helft van het salaris af aan belastingen. Daarvan gaat 60% naar volksgezondheid, zorg, werk en sociale zekerheid. Ofwel, mensen die niet willen of kunnen werken.
En dat mogen we niet uitspreken. Want dat is niet policor. Het is taboe. Dat zijn heilige huisjes waar je tegenaan schopt. Er was een jaar of 70 geleden een monster die hier wat aan wilde doen en ook deed. Verplichte sterilisaties en gecontroleerde zwangerschappen en tenslotte uitroeien van hele bevolkingsgroepen. Dit is dan ook een van de redenen dat je het er nu niet meer over kunt hebben. In de politiek zullen ze het punt dan ook vermijden alsof het geen issue is. Anders pleeg je politieke zelfmoord. Sinds de nasleep van de Tweede Wereldoorlog wordt het onderwerp gemeden als de pest omdat er altijd een vraag volgt: “Wie bepaalt welke mensen wel en welke mensen niet zouden mogen voortplanten en waarop zou dit gebaseerd moeten worden?” En dat is nou precies een vraag waar niemand antwoord op kan of wil geven.

Hoe denken FOK!kers hierover?