Wir schaffen das
Als je voor een dubbeltje geboren bent, maak je van jezelf een kwartje, denken veel gelukszoekers. Als de bommen in oorlogsgebied de pet van je harses afblazen en je kinderen vermoorden, dan vertrek je uit dat gebied. Iedereen, ook ik, zou dat doen. En ja, ik zou ook een gelukzoeker zijn als ik al vijfentwintig jaar letterlijk voor mijn dagelijks brood zou moeten knokken.
Het maakt helemaal geen moer uit dat wij de verantwoordelijken in de betreffende landen ter verantwoording roepen, want daar hebben de meesten echt poep aan. Geen dictator zal zonder kogels, bommen en martelingen zijn persoonlijke miljardenstroom aan dollars opgeven. Maar ook politieke issues en grondstofbronnen zijn belangrijke aanjagers van veel bloedvergieten, onderdrukking en grenzeloos geweld. Maar ik vertel hier voor de meesten niets nieuws. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik er een column aan wijd. Ik doe het omdat ik wereldleiders zoals Merkel hoor roeptoeteren:”Wir schaffen das!” Dat doen we dus niet omdat een groot gedeelte van de autochtonen zich in hun naad genomen voelt door deze salonsocialisten. En is het in de politiek niet zo dat men eerst draagvlak creëert en dan beslissingen neemt?
We zijn de fout in gegaan door zoiets onsmakelijks als Schengen te verzinnen. Dat is net zoiets als de deuren van een elektronicazaak openlaten ’s nachts terwijl er geen personeel is.
Nu zijn de knappe koppen in Europa erachter gekomen dat Schengen niet werkt en wat ze in Hongarije gedaan hebben, hekken om de landsgrenzen, werkt wel, maar geeft onmenselijke beelden.
Wir schaffen niets! Dat is nu wel duidelijk. We hebben simpelweg de empathische tools niet. Dat is niet alleen een constatering, maar ook een feit. Nu legt de huidige regering van Merkel het loodje in een deelstaatverkiezing en straks zal er landelijk afgerekend worden. Dit zal in meerdere Europese landen gebeuren, voorspel ik je. Zoals het er nu uitziet zullen partijen als de PVV geen regeringen kunnen vormen. Ze zijn te hard en onmenselijk. Maar wat er wel zou kunnen gebeuren is dat de huidige kabinetten in de Europese landen wat realistischer worden en ophouden met ‘Wir schaffen das!’
