Fok! de politie!
Ja ik, niet jullie. Dit mag je zeggen als je getrouwd bent met een agente. Als je partner bij de politie werkt, of als je op een of andere manier nauw samenwerkt met de politie, dan krijg je een verfrissende blik op politiemensen.
Er is veel haat en onbegrip tegen de politie. En dan heb ik het niet over dat kleine groepje criminelen -van draaideur tot beroeps en alles daar tussen in-. Ik heb het niet over de tokkies in de samenleving die ACAB, 1312 en dergelijke leuzen scanderen of zelfs laten tatoeëren. Ik heb het niet over dat selecte clubje cultuurverrijkers met een ingebakken haat tegen de politie.
Nee ik doel op de gemiddelde burger. De gemiddelde burger ziet de politie vooral als ze een bon te pakken hebben voor een kleine overtreding. Op het moment dat je ze niet wilt zien. Je bent lekker stappen, moet nodig en tadá, staat er een achter je terwijl je tegen een boom staat te plassen. Dat grapje kost je inmiddels € 140,00. Of je rijdt 10 kilometer per uur te hard na correctie. Hoppa, € 119,00 armer.
Je kent vast wel de situatie dat je in de file staat en ineens een politieauto op de vluchtstrook met toeters en bellen langs ziet rijden. Waarom zij wel en jij niet? Of de politieauto die verkeerd geparkeerd staat bij een kebabzaak om snel een broodje te halen. Wanneer jij dat doet heb je meteen de bon te pakken.
Even een kleine greep uit de bak met vele reacties over de politie hier op FOK!.
“het is gewoon een feit dat er allemaal opgefokte gefrustreerde mannetjes rondlopen in de politie die net uit een echtscheiding komen en midden in een mid-life crisis zitten”
“mierenneukers die gaan lopen zoeken zodat ze je een bekeuring kunnen geven, gewoon om lekker dwars te doen.”
“ergens vind ik de kritiek op de politie wel terecht. En dan heb ik het over de politie die eerst een paar uur staat te flitsen maar dan doodleuk de regels zelf aan hun laars lapt”
“Gore klootzakken zijn het. Ze geven niet om jou en mij. Ze willen alleen hun macht uitstralen, zodat ze later lekker thuis zich kunnen bevredigen.”
Ik heb zelf genoeg vervelende ervaringen met de politie. Zo werd ik eens geregistreerd als hangjongere, omdat ik over het terrein van een bibliotheek liep, richting mijn auto die op een nabijgelegen parkeerplaats stond. Ik ben een keer door agenten uit de auto gesleurd toen ik op een parkeerplaats een sjekkie aan het draaien was. Ze waren van mening dat ik in andermans auto zat te rommelen. Ik kwam een keer bij bewustzijn in een politieauto. Blijkbaar had ik een ongeluk gehad met de brommer en ik was op dat moment m’n geheugen kwijt. In plaats van een ambulance te bellen of me af te zetten bij het ziekenhuis werd ik naar huis gebracht, zodat ik zelf naar het ziekenhuis kon lopen en mocht blijven met een hersenschudding. Ik vermoed dat zij me hebben aangereden.
Daarnaast werkt ook de media niet mee aan onze visie op de politie. Vroeger bestond journalistiek uit objectieve observaties. Het nieuws ging over vertellen wat er in de wereld gebeurde. Er is zo ontzettend veel aanbod op televisie dat men moet strijden om maar kijkers te krijgen. Helaas gaat dit ten koste van veel. Van de waarheid, van nieuwswaardig nieuws, en van de maatschappij. Het nieuws moet sensationeel zijn. Ook moet het aansluiten bij hoe de kijker denkt en wat zijn/haar visie is zodat televisiemakers zich daar bij kunnen aansluiten. Is de kijker het niet met jou eens, dan gaat hij/zij iets anders kijken. De kijker wil geen nieuws. De kijker wil infotainment. Als gevolg hiervan zal men op het nieuws eerder ophitsen, haat zaaien en halve waarheden vertellen, dan doen waar het ooit voor bedoeld was, namelijk objectief observeren en hiervan verslag maken.
Tot mijn vrouw bij de politie ging werken had ik ook veel onbegrip voor de politie. Ik begrijp waarom mensen zo naar de politie kijken. Maar ik ken nu de verhalen. Ik weet wat ze doen. Artikel 3 van de politiewet: De politie heeft tot taak in ondergeschiktheid aan het bevoegd gezag en in overeenstemming met de geldende rechtsregels te zorgen voor de daadwerkelijke handhaving van de rechtsorde en het verlenen van hulp aan hen die deze behoeven.
Mijn vrouw is zonder haar uniform ook nog moeder van 2 kinderen. Een dochter van 3 en een zoon van 1. Ze is echtgenote, tante, dochter, kleindochter, vriendin. Ze is een mens net als jij en ik. Ze slaapt, eet en schijt net als jij en ik. Een mens met hobby’s. Met een eigen mening. Met passies. Maar zodra ze het uniform aantrekt en de straat opgaat is ze vaak de popo, een kankerhoer (veel gebruikte term voor politie-agentes) en zo’n beetje alles dat je zelf kunt verzinnen.
Het aantal reanimaties dat mijn vrouw heeft gedaan is niet meer op één hand te tellen. Ongelukken, lijkvondsten, overtredingen en misdrijven. Alle verhalen komen mee naar huis.
Sommige verhalen blijven je langer bij. Zoals een jong gezin dat in de auto moest slapen omdat ze uit hun huis gezet waren. De eerste reanimatie. Het eerste water-lijk waar de palingen uit kwamen toen het uit water werd gehesen. Gezinnen waar mishandelingen plaatsvinden, maar waar ze niks aan kunnen doen omdat het slachtoffer geen aangifte wil doen. Kinderlokkers die zijn gepakt door slim handelen. Heterdaadjes bij inbraken. De eerste keer dat een arrestant zich zodanig verzette dat ze thuis kwam met letsel.
Mijn vrouw draait vooral veel noodhulp. Veel nacht- en weekenddiensten. Daar kies je als agent voor, natuurlijk. Maar het maakt het niet makkelijker zo veel te moeten missen. Feestdagen (Kerst, oud- en nieuw, Pasen etc,), verjaardagen, uitjes die agenten missen om hun taak uit te kunnen voeren. En dat alles onder de vuile blik van de burger die hen met minachting behandelt.
Tijdens de noodhulp dienst krijgt een agent geen pauze. De agent dient bij een oproep per direct te reageren en naar de melding te gaan. Dus wanneer een agent tijdens een kort moment van rust een broodje kebab gaat halen, zullen zij de auto wellicht verkeerd parkeren, wanneer er niet op korte afstand een parkeerplaats is, zodat ze op tijd de auto in kunnen springen zodra de melding komt. Maar al te vaak kan het zojuist (met eigen geld) gekochte eten weggegooid worden omdat de volgende melding zich al weer aandient. En wanneer de dienst er eenmaal opzit moet ze toch nog maar even doorgaan om alles op papier te zetten terwijl een gezin zit te wachten en hoopt dat alles goed gegaan is deze dienst.
En dan hoor je verhalen van haar collega’s. Zo was er een agent die ouders langs een file naar hun stervende kind begeleidde. Hun zoon was betrokken bij een ernstig ongeluk en het was duidelijk dat hij na verplaatsen zou overlijden. De verwensingen die hij en de ouders onderweg moesten verdragen waren onvoorstelbaar.
De politie is vaak als eerst ter plaatse bij de meest gruwelijke taferelen. Vaders die zichzelf hebben verhangen in het trapgat en worden gevonden door hun kinderen. Een huis binnengaan waar zich een familie-drama heeft afgespeeld. Uitgebrande auto’s met een heel gezin er in. Kinderen die ernstig gewond zijn geraakt bij een ongeluk en getroost moeten worden tot de ambulance er is. Naar de ouders moeten gaan om te vertellen dat ze hun kind nooit meer zullen zien. Ze moeten woningen betreden van iemand die al dagen of weken niet meer is gezien en vervolgens de beelden en de geur daarvan verdragen. Ze moeten een school binnengaan met gevaar voor eigen leven als daar een schutter tekeer gaat.
Een quote van Piet Kats die vertelt over zijn ervaringen als politie-agent: “We kunnen niet in de woning kijken, alleen door de brievenbus. Het lijkt erop dat er binnen niks aan de hand is, maar ik weet dat schijn kan bedriegen. Zeker gezien de voorgeschiedenis van dit gezin. We besluiten aan te bellen. Omdat niemand hierop reageert, bonst mijn collega vervolgens op de deur. Dan horen we dat Mientje komt aanlopen en mijn collega en ik kijken samen, op onze hurken, door de brievenbus. Dan slaat de schrik ons om het hart. Het kleine meisje zit onder het bloed. Ze ziet ons, zet haar vinger tegen haar lippen en zegt: "Sstt, mammie slaapt!"
Tuurlijk. Er zijn ook hufters bij de politie. Er zijn agenten die kicken op macht. De politie dient een afspiegeling te zijn van de maatschappij. Zolang we in een hufterige maatschappij leven, zullen we die afspiegeling bij de politie ook terugzien.
Maar mij is duidelijk geworden dat de politie er alles aan doet om de rechtsorde te handhaven en hulp verlenen aan hen die deze behoeven. Daarvoor verdienen ze van mij het grootste respect.
