Begin van het einde van de EU
Ik zie het al helemaal voor me: nerveuze blikken, knikkende knieën, de weeë geur van angst in de kamers en zalen. Een bedrukkend gebrek aan rumoer, alhoewel het zenuwachtige gefriemel en getik de absolute stilte verbreekt. Hier zitten de eurofielen de uitslag af te wachten van het referendum over Brexit. Waar normaal het rumoer heerst, de mensen elkaar telkens opnieuw in de haren vliegen over hoeveel geld ze nog meer afhandig kunnen maken van de gewone belastingbetaler, heerst nu een vage stilte.
Het is dan ook wel makkelijk om zo geld te krijgen. Ik stel me zo voor dat zo’n ambtenaar denkt dat niemand wat merkt van die paar tienduizenden die hij de afgelopen tijd heeft gedeclareerd. Ach, op de gehele bevolking en het budget dat de EU heeft, scheelt het ook niet veel. Niemand die het ziet als je weer wat geld achteroverdrukt voor een onnodige vliegreis, met een onnodig duur hotel om wat onnodige tijd te verdoen. Wat scheelt het? Hij kan ook nog eens pochen met zijn hoge functie, zijn substantiële salaris en zijn nieuwe "vrienden".
Op deze dag lijkt de lol er wel vanaf. De EU kan een flinke klap krijgen door het eerste land dat weggaat. De EU, die eerst leek te staan als een huis, blijkt eigenlijk een groot luchtkasteel. Gebouwd op drijfzand en met het bestaansrecht van een willekeurige paardenbloem. Wat begon als een vrijhandelszone, met het verlangen wereldvrede te bewerkstelligen, werd een megalomaan project van extraordinaire proporties. Er werd getracht een superstaat te creëren, met de ambitie tot een wereld zonder grenzen. Het idee achter een samenleving, het idee achter een natiestaat, het idee achter cultureel erfgoed werd hoe langer hoe meer veracht en hoe langer hoe meer kapotgemaakt. Hoe langer hoe meer vergat men de eigen positie en mat men zichzelf meer macht aan. De EU loopt met haar veel te grote voeten naast haar schoenen van verwaandheid. Haarzelf opdoffend als een pauw, terwijl zij steeds meer macht probeerde te ontfutselen aan de, zogenaamd ouderwetse, natiestaten die zich hadden aangesloten.
Ongemakken werden snel verijdeld of zelfs verzwegen. De grondwet werd een Verdrag van Lissabon. Het Nederlandse 'nee' wordt op de lange baan geschoven totdat het niet zo’n grote ophef meer veroorzaakt. De crisis in Griekenland zoveel mogelijk verborgen gehouden, tot het niet meer kon. Daarna probeerde ze de schade wat te verkleinen door haar marionetten allerlei beloftes te laten roepen. "Geen cent meer naar de Grieken!". Problemen werden gebruikt als een reden om meer macht aan de EU te geven. De oplossing voor de eurocrisis werd een bankenunie en de oplossing voor het migratieprobleem is ineens een Europese kust- en grenswacht.
De uittreding van Groot-Brittannië zou zomaar eens de eerste echte klap kunnen zijn voor de Europese Unie. Het zou zomaar kunnen dat de EU ineens met de mond vol tanden staat en alleen maar lege handen kan tonen. Daar staan ze dan, de EU-functionarissen, met het schaamrood op de kaken, terwijl ze hun eerste land verliezen aan het schaamteloos machtsmisbruik. Aan het schaamteloze opeisen van de soevereiniteit. O, ze hebben allang hun plannen gemaakt om de schade te beperken, om andere landen tegen te houden. Maar waar een schaap over de dam is, volgen er vast meer.
