Oververhit hoedje
De Italiaanse zon brandde er op los. Het stelletje stond in het beetje schaduw dat nog kwam van de enkele bomen zo op het campingpad. Ze waren aan het badmintonnen. Zij in een bikinitopje en een kort spijkerbroekje. Zo eentje waar de voering van de zakken onderuit steekt. Hij in een gekleurde boxer en bloot bovenlijf. Beiden glommen ze wit van de zonnebrand.
Het stof waaide op bij elke slag die ze probeerden ze maken. Hetgeen lastig was omdat ze amper drie meter van elkaar stonden. Ach ja, als jongelui kon je eigenlijk geen seconde te ver uit elkaars buurt zijn.
Zij giechelde bij elke slag die ze miste. Met een trage beweging die perfect in deze hitte paste pakte ze dan het hoedje op. Heel bewust zorgde ze er voor dat hij zoveel mogelijk bil en en been zag. Ze speelde meer dan badminton.
Hij lachte schaapachtig en deed net of hij het niet merkte. De extra verschenen zweetdruppels op zijn gezicht verraadden echter anders. Hij wiebelde wat ongemakkelijk heen en weer. Wat moest hij nou? De jongen wist het wel, maar ja, ondanks de weinig schaduw waren er veel campinggangers buiten.
Het meisje stond weer klaar om te serveren, maar deed eerst even met een veelbetekende blik het bandje van haar bikinitopje goed. Zij wilde hem. Zo snel mogelijk. Jeugdige, onbegrensde liefde en lust, wat kan het toch mooi zijn.
De hint kwam over bij de jongen. Iets wat hoogst zeldzaam is. Mannen staan er niet echt om bekend signalen van vrouwen op te vangen. Deze jongen begreep het echter. De hitte en de geilheid hadden zijn hersens genoeg kortgesloten dat deze informatie rechtstreeks overkwam in zijn brein en elders in zijn lichaam.
Zij sloeg het hoedje naar hem toe en liep naar hun tentje. Met een luid excuus dat ze even een ander topje ging pakken, verdween ze met een knipoog achter het canvas.
Hij jongleerde even met zijn racket en het hoedje. Je zag hem op zijn tanden bijten om geduld uit te oefenen. Het moest wel onopvallend gebeuren allemaal. Wat moesten de mensen anders wel niet denken? Zijn groeiende probleem noopte hem echter het hoedje wat sneller dan gepland richting de tent te slaan.
‘Lukt het, lief?’
Je hoorde nog net de camping gasten niet roepen: ‘Nee, ze wacht op jouw, knuppel.’
Zo onschuldig mogelijk ritste hij de tent open. Een glimp van een zeer zwoel liggende schoonheid werd heel even zichtbaar. Toen zipte de rits dicht.
Zelfs voor mensen die nooit kamperen, is het algemeen bekend dat tentjes geen goed geïsoleerde muren hebben. Laat staan dat ze een meter dik zijn. Kennelijk vergeet je zoiets als het bloed via je lendenen richting je hersens stroomt.
Op de hele camping was het minstens 40 graden, behalve bij het tentje. Daar woedde een storm. Het canvas wapperde alle kanten op en binnen huilde er een orkaan van genot. Omstanders hadden geen beeld nodig om na te gaan wat daar gebeurde. Glimlachen verschenen en in een straal van 50 meter rondom, steeg het kwik met 10 graden.
De storm woedde zo’n drie tot vier minuten en eindigde met een diepe, zware grom. Het groeiende probleem was een halt toe geroepen.
De tent bibberde nog heel even na. Waarschijnlijk moest hij zijn onderbroek aan doen. De stilte keerde terug. De krekels kregen weer de overhand. Zij zongen hun lied onder de warme zon. Na wat momenten van zacht gemompel opende de tent zich voorzichtig. De jongen kwam er uit. Ditmaal met een petje op. Net doend alsof er niets aan de hand was jongleerde hij weer met zijn hoedje. De mensen in de buurt deden ook maar alsof er nooit een storm gewoed had. Hoewel de grijnzen wel anders vertelden.
Het meisje kwam uit de tent. Het haar als woeste manen op haar hoofd. Zij had geen petje kennelijk. Haar gezicht en nek waren bedekt met rode warmtevlekken. Stille getuigen. Zelfs zij leken een grijns te hebben.
Het badminton vervolgde alsof er nooit iets gebeurd was. Toch leek de camping opeens een stuk kleurrijker, liefdevoller en vooral passievoller.
Een oververhit hoedje lag nog in de tent.
