Dodelijke grenzen
Grenzen worden onneembare bolwerken. Prikkeldraad, zo hoog als mensen, scheidt en onderscheidt. We sluiten delen op aarde af omdat we in de veronderstelling leven dat dit stuk aarde van ons is. Maar het gaat niet om de aarde maar om het bezit dat wij vergaard hebben.
Je medemens is een ding geworden. Een stuk bewegend vlees in de verte, zonder hart en zonder gevoel. Empathie heb je voor je kinderen en kleinkinderen, voor je vader en je moeder en voor je broers en zussen. Maar je medemens? Je medemens wordt getolereerd en als je niet begrijpt waarom hij of zij iets ingrijpends doet in het leven, dan plak je daar zo snel mogelijk een label op: een vluchteling is een profiteur, een uitkeringstrekker een luiwammes, want er is immers altijd wel ergens werk. Een klagende oudere is een zeurkous, drukke kinderen zijn altijd onopgevoed.
Ik kan de wereld niet alleen verbeteren, kan eigenlijk alleen maar iets doen aan bewustwording via gedrag en geschreven woorden. Het is beangstigend dat grenzen letterlijk dichtgegooid worden met prikkeldraad en hoge hekken. Europa probeert krampachtig humaan te blijven, maar beheersbaar is de vluchtelingenstroom allang niet meer. Een laten we wel zijn: het zijn onze medemensen. Oké, laten we dan later de gelukszoekers en de vluchtelingen scheiden, maar laten we eerst rustig bepalen wie dat dan zijn. Nu is er agressie tegen hen allemaal. Hoe onthutsend is het dat je eerst uit je eigen huis wordt geschoten, daarna uit je land en daarna ook nog een keer van de rest van de wereld? Er is geen andere wereld! Moeten deze mensen, vaders en moeders van jonge kinderen straks sterven in onbekende akkers ergens op de Balkan? Krijgen wij het nog voor elkaar menswaardige kampen te bouwen voordat de harde winter daar toeslaat?
