Echte monsters

Zacht, blond en krullend haar dwarrelt voorzichtig naar beneden. Moeders gegil zet mij stevig aan het denken. Ja, misschien is het wel waar. Ik ben de grootste nachtmerrie van mijn ouders. Kinderen zijn monsters. Koters zijn kleine draken die de geestelijke gezondheid van hun ouders meerdere malen op de proef zullen stellen. Met voorbedachten rade? Misschien.

Toen ik nog een klein vervelend meisje was, knipte ik mijn zusjes lokken af. Het haar van goudlokje verdween en de make over maakte van mijn zusje een klein, knorrig stekelvarkentje. Zo jong als ik was, wist ik het zeker. Ik werd kapper en goudlokje was mijn eerste patiënt.

Moeders was diep verzonken in haar soap. Het zwijgen van haar dochters voelde niet aan als een stilte voor de storm. Haar moederlijke zintuigen waren verdoofd. Geen gillende kinderen in de kamer. Welke moeder zou dat wantrouwen?

Het was muisstil toen moeke vlug om het hoekje kwam kijken. Haar wenkbrauwen namen een stand aan die ik later nog veel vaker terug zou zien. Gevalletje huisarrest. Gelukkig was ik daar als achtjarige nog te jong voor.

Kinderen zijn niet te vertrouwen. Ze verknippen zonder pardon de lokken van zusjes, trekken de kat glitterjurkjes aan en smeren het behang eens goed in met moeders exclusieve bodylotion. Koters vreten krijt op en als je even echt niet oplet verdwijnen ze.

Het zal je gebeuren. Je wordt wakker, loopt naar je kindjes en komt tot de ontdekking dat de bengel van het stel vertrokken is. Haar slaapplek is koud. Dochterlief heeft in het diepst van de nacht de gezellige familievakantie ingeruild voor een echt avontuur. Op naar waar gevaar met haar speelt. De zoektocht naar een plek waar ze echt gelukkig denkt te worden is begonnen.

Het verontrustende nieuwsbericht barstte uit zijn voegen. Vluchten was niet mogelijk. Marco Tuk kon zijn dochter niet vinden. Zijn tienerpopje vertrok en niemand wist waar ze was. Vaders vocht voor aandacht, gooide social media vol met noodkreten en kon niets anders doen dan zoeken. Waar kon zijn onschuldige, vermiste engeltje toch zijn?

Lisa Tuk was verliefd en wilde haar toekomstige vriendje gewoon even knuffelen. Het popje smachtte naar het samensmelten van hun zielen. Ze sloop weg, voelde niet meer hoe haar voeten de weg op het pad naar eeuwige liefde volgden. In haar hoofd was ze er al.

Kinderen zien geen gevaar. Ze zien de wereld zoals het ooit was. Enge monsters bestaan wel, maar zijn slechts een ver-van-hun-tienerbedshow. Kinderen kennen geen vrees. Met een mobiel op zak komt alles toch goed? Die ouwe lui zijn zo gebeld. En wees eens eerlijk, achter het ontmoeten van je zielsverwant kan toch geen kwaad schuilen?

Lisa werd verleid door een jongen die niet bestond. Ze ontving foto's van een of ander knap bekkie, viel voor de zachte woorden en dacht dat haar dromen eindelijk zouden uitkomen. Onschuldige meisjes doen domme dingen. Worden verliefd. Geloven de sprookjes die vieze, oude volwassen mannen hun voorspiegelen. Echte monsters vind je niet onder je bed, die verschuilen zich op het internet.

Zoals het ons siert hebben wij allemaal een mening en op sommige plekken wordt Lisa flink door de modder gehaald. Toch vraag ik mezelf af of we niet allemaal dom zijn geweest. Wie kan hier oordelen over de splinter in het oog van een ander zonder eerst eens naar die balk in het eigen oog te kijken?

Kleine kinderen staan gelijk aan kleine problemen. Je geeft ze een zoen en lost zo alles op. Ouders verjagen de gedrochten onder het bed en zolang je de echte monsters geen schaar geeft komt het zelfs met de zusjes en broertjes goed.

Grote kinderen maken grote problemen. Ze slaan genadeloos een klasgenoot in de nek met een stoel. Versturen naaktfoto’s van dat ene meisje uit de klas rond met een of andere groepsapp from hell en lopen zonder enige overpeinzing weg om eens te kijken of die ene gozer nou echt zo leuk is.

Wij hebben een wereld gecreëerd waarin vaders wanhopig hun werkdag afsluiten met een bezoekje aan de Blokker. Hier met die schaar. Niet voor de lokken van zijn kinders, maar voor die verdomde internetkinderlokkers.

Kinderen en de digitale wereld zijn als Russische roulette.