Dodelijk verleden 43

‘Hoe weet je dat nu, dat het op een hersenbloeding leek?’
‘Mijn vader kreeg er een waar ik bij was. Zijn gezicht veranderde van het ene moment op het andere moment. Het stond en hij had moeite met spreken. Vandaar’, zei ze rustig.
‘Luister, je licht mij in over die twee en ik beloof je dat ik je zal beschermen met alles wat ik in mij heb’, zei ik op een rustige toon. Ze keek mij indringend en angstig aan.
‘Je kunt mij niet beschermen tegen de krachten van die vrouw. We kunnen niet eens over haar spreken of je voelt het al. Het is een monster, echt heel erg onberekenbaar. Ik sterf van angst voor haar.’
‘En waarom denk je dat je nu wel over haar kunt spreken?’ vroeg ik.
‘Weet ik veel, zie ik eruit als een helderziende? Bij jou kan het dus wel?’ zei ze licht geïrriteerd.
‘Wat kan bij mij wel?’ zei ik nog steeds rustig terwijl mijn bloed begon te koken van deze vage shit.
‘Ik zie dat je boos wordt, ondanks je rustige stem. Maar het is wel mijn leven en iedere keer als wij, een van de vrouwen, kwaad over haar spraken, dan werden we beroerd en werden we tijdelijk plotseling blind. Weet je dat ik nu met jou praat, over haar en dat mij niets overkomt? Dat ik geen enge dingen voel? Ik dacht namelijk dat ik gek werd, kun je je dat voorstellen? Er zit iets in jou dat beschermt, anderen beschermt.’
‘Wat moet ik hier nu mee? Ik kan hier niets mee. Maar vertel mij nu maar waar ik om vroeg.’
‘Ik heb je het meeste al verteld. De vrouwen waren angstig omdat ze het gevoel hadden gecontroleerd te worden en dan bedoel ik niet door de camera’s of door inwendige visitaties. De meeste van de vrouwen die hier werken, en daar moet jij je wel van bewust worden, zijn op een of andere manier met spiritualiteit opgevoed. de meeste komen uit families waar medicijnmannen het voor het zeggen hadden. Dus wuif het niet weg wat deze vrouwen voelen en welke waarde zij hechten aan wat zij op dit schip voelen maar niet kunnen waarnemen. Ze springen zo overboord als je hun denkbeelden en gevoelens niet serieus neemt, Mc Craw. En ik denk dat Carlos en zijn moeder dan wel een probleem hebben op meerdere fronten.’ Haar woorden drongen op een of andere manier diep door bij mij.
‘Jij wordt mijn vertrouwenspersoon voor de vrouwen. Ik bescherm je zoals ik dat nu ook doe. Waarom ik jullie überhaupt kan beschermen weet ik ook niet. Profiteer ervan zou ik zeggen.’ 
Ze deed in mijn ogen nu iets vreemds, ze kwam met haar gezicht naar dat van mij en stopte er een centimeter of tien voor.
‘Misschien ben jij wel net zo’n heks?’ zei ze zacht, maar met een indringende toon.
‘Verwacht je nu tijdelijk blind te worden, of misschien wel niet lekker? Ben je mij aan het testen?’ Ze schrok en verdween met haar gezicht uit dat van mij.

‘Ik snap dat jullie angst hebben. Maar nogmaals…’, ze onderbrak mij.
‘Ik... wij willen gewoon niet dood. Veel van ons hebben kinderen, sommige zelfs een man. Wat denk je nu?’
‘De ultieme test? Dit hoort het hele schip en het kan mij geen fuck schelen. Ik heb schijt aan die vage shit!’ Ik hoorde mijzelf de laatste woorden schreeuwen en dat was alles wat ik nog wist. Het werd inktzwart voor mijn ogen.

Ik werd wakker in Greta’s kamer. Haar Franse sofa lag niet alleen ongemakkelijk maar gaf mij ook het ongemakkelijke gevoel haar slachtoffer te zijn. Ze zat naast mij op een hoge eetkamerstoel en keek mij recht in mijn gezicht aan.
‘En nu, Greta? Hoe langer ik op deze boot blijf hoe meer ik te weten kom over de hele organisatie en wie hem eigenlijk werkelijk leidt’, zei ik terwijl mijn keel enorm droog was en mijn woorden er gebroken uitkwamen.
‘Och Martha, lieverd, je doet wat je kunt en dat waarderen we heel erg. Maar als je te ver gaat dan merk je dat, zoals nu.’
‘Dus iedere keer als ik te ver ga dan confronteer jij mij met je vage shit en lig ik hier op je sofa.’
‘Niet iedere keer, dat zou een beetje pathetisch lijken.’
‘Het is pathetisch. Op een of andere manier schijnt u een controle over mensen te hebben die maar een doel heeft.’ Ik stopte met praten en hoopte dat zij zelf zou aanvullen.
‘En wat is dat doel dan?’ Ze trapte er niet in.
‘Angst, angst is je ultieme drijfveer dat te krijgen van mensen wat je wilt.’
‘Wij hebben hier een bedrijf te runnen en waar Jochem van Wensen de fout in ging door mensen te vertrouwen, dat doen wij niet. Wij weten wat ze van plan zijn nog voor zij het zelf vaak precies weten.’
‘En dat doen jullie door te mindfucken met die personen.’
‘Zeg eens eerlijk Martha, heb ik nu gemindfuckt met jou? Ik dacht het niet.’
‘Je hebt mijn bewustzijn in een vingerknip geblokkeerd. Is dat niet fucken met iemands mind?’ Ze keek mij aan en zei niets. Ik bereidde mij voor op een volgend bewustzijnsverlies. Als je je daar al op voor kunt bereiden. ‘Weet je Greta, het was veel simpeler geweest wanneer Mohamed Halabi mij direct vermoord had toen hij besefte dat ik eigenlijk te oud was. Dat is niet gebeurd en in de tussentijd heb ik jullie het leven zuur gemaakt doordat jullie geen absolute controle over mij kregen. Ik was de enfant terrible pur sang, geen controle door jullie via angst. Ik bleef vluchten en jullie uitdagen. Ik bleef en blijf problemen geven en jullie willen mij. Jullie willen mijn geest mijn ziel misschien wel maar jullie zullen dat nooit krijgen. Ik ben hier onder dwang en als je mij nu in de helikopter zet ben ik binnen een halve dag thuis. Thuis bij mijn kinderen, bij het leven waar ik voor gekozen heb.’ Ze bleef mij aankijken en zei een lange tijd niets. Ik voelde tranen achter mijn ogen prikken en dat wilde ik niet. Ik begon een brok in mijn keel weg te slikken maar dat lukte niet. Haar oude lichaam stond op en ze kwam naast mij zitten op de sofa.

‘Laat het maar gaan,’ zei ze zacht.
‘Ik wil helemaal niets laten gaan! Waarom laten jullie mij niet vrij!’ En op dat moment barstte het wel bij mij los. Ik kon niet meer stoppen, ik moet uren in haar kamer hebben gehuild. Na tien minuten mij getroost te hebben verdween ze. Ik kon niet meer stoppen en viel uiteindelijk in een diepe slaap in haar bed. Toen ik wakker werd, had in geen benul van de tijd. Ik voelde mij heerlijk, een vreemd gevoel omdat het een lange tijd geleden was dat ik mij zo gevoeld had. Greta was er niet, het was stil. Te stil. Ik besloot op onderzoek uit te gaan. Toen ik de deur van Greta’s vertrek opende schrok ik hevig. Ik was niet meer op het schip!