Dodelijk verleden 31

‘Dick en Karl,’ ze keken mijn kant op, ‘één ding: als ik het verhaal ga vertellen hier wil ik wel dat die twee uit de lade zijn. Laat ze voor mijn part verzwaard afzakken in de zee. Ik wil het risico niet lopen dat nieuwsgierige beveiligers gaan zoeken omdat ze mij uiteindelijk toch niet geloven. Mee eens?’
‘Verdomme, jij denkt aan alles, is het niet?’ brabbelde Dick.
‘Geloof mij, zij gaat het goed doen in haar nieuwe functie’, zei Karl glimlachend. Ze haalden de lijken uit de koellade. Ik kon weer schoonmaken. Ze pakten ieder lijk in plastic en zouden het verzwaren bij het mangat onderin het schip. Via deze opening zou je kunnen ontsnappen uit dit schip zonder naar het dek te hoeven. Dat zou handig kunnen zijn mocht er brand uitbreken en je niet naar boven zou kunnen. Ik tilde samen met Dick de lijken naar de bodem van het schip. Karl liep vooruit en zou melden wanneer er personen aankwamen. Maar de route die Karl koos, bleek opvallend rustig. Er werd vierentwintig uur gewerkt in het schip, in drie ploegen. Ongeveer dertig vrouwen en twintig beveiligers, het was een hele organisatie waar Alfredo verantwoordelijk voor was. Dick berekende de plaatsen waar in de oceaan de drugs werd afgezonken via hetzelfde mangat waar wij de lijken hadden laten afzinken. Iedere watervrije kleine container die hij liet afzinken met gewichten werd berekend. Niet alle containers kregen dezelfde dieptes. Dick had nauwe contacten met de vissersschepen. Alles was tot in detail georganiseerd door Dick. En de kapiteins hadden de opdracht direct om te keren wanneer Dick zelf de opdracht niet had gegeven voor wat betreft de locaties van de containers. Ook was er geen locatie hetzelfde als de week of maand ervoor.

Alle medewerkers stonden in de grote ruimte die de eigenaar gebruikte als huiskamer. Een ruimte van ongeveer 100 vierkante meter. Ik keek Karl aan, Dick was met zijn werk bezig ergens anders op het schip.
‘Jezus Karl, ik voel me zo onzeker als het maar kan. Stel dat ze mij niet geloven, die twintig beveiligers, soldaten eerder, zullen mij en jou omleggen binnen een vingerknip. Jij bent de enige die mij goed kent. Het is toch een gotspe een vrouw die ontvoerd is, misbruikt is op alle denkbare manieren. Die daardoor is gaan moorden. Kortom, ik….die vastzit in een leven waaruit ik maar niet lijk te kunnen ontsnappen. Hoe moeilijk is het verdomme om naar Nederland te vluchten? En waar en hoe zijn ze overboord geslagen dan?’
Karl keek mij recht in mijn ogen aan, legde zijn hand in mijn gezicht en zoende mij zacht op mijn lippen.
‘Het komt goed, pas je voor nu aan, al is het maar om te overleven. Je wilt je kinderen terugzien? Dan moet je dit doen met heel je hart. Begrijp je mij?’ Ik zoende hem terug, ik begreep hem.
‘Hoe heet de vrouw die omgekomen is, Karl?’
‘Puck, de anderen vrouwen noemde haar Puck. En Dick heeft een stuk van de reling op het achterschip beschadigd. Daar zouden ze in het water geflikkerd zijn, neukend.’ Ik glimlachte gespannen, het was een dom verhaal. Ik liep naar de ruimte, terwijl mijn hand langzaam van zijn schouder afgleed, waar alle bemanningsleden en medewerkers stonden. Ik voelde hoe vijftig paar ogen mij volgden naar de plek waar ik ze zou toespreken. Ik had geen idee hoe ik moest beginnen, maar ik wist wel dat ik absoluut geen zwakte mocht laten zien.

‘Jullie zullen je afvragen waarom ik hier sta en Alfredo niet. Alfredo is er niet meer, hij had een geweldig afscheid van zijn leven. Een beter afscheid kan een mens, een man, zich niet wensen. Puck niet. Of Puck een slachtoffer was of een geliefde zullen we nooit meer te weten komen. Wat we wel weten is dat ze waarschijnlijk neukend overboord zijn geslagen, dronken. We hebben op het achterschip, aansluitend op zijn hut dus, een afgebroken stuk reling gevonden.’ Ik zag een beveiliger iets tegen zijn collega fluisteren. ‘Klopt dat?’ Ik keek de mannen aan.
‘Toen wij hier naartoe liepen viel het ons op, ja. We dachten eerst dat er iemand aan boord was geklommen. We hebben het onderzocht maar niemand kunnen vinden.’
‘Wij denken dat ze tegen de reling stonden met zijn tweeën. We weten hoe ruig Alfredo seks bedreef.’ Hier had ik het gevoel de fout in te gaan omdat deze crew nog vrij nieuw was en zij deze ervaring nog niet hadden. Een andere beveiliger deed een paar stappen naar voren. Ik kende hem, hij was ook vaak in de buurt van Alfredo.
‘Waarom is Dick er niet? Wat heeft hij te verbergen?’ Ik stapte direct en met een zeer zelfverzekerde houding naar hem toe en stopte toen mijn gezicht tien centimeter bij dat van hem vandaan was. Hij rook heerlijk.
‘Fabio? Is het niet?’
‘Ja en?’ zei hij brutaal.
‘Wat denk jij dat Dick te verbergen heeft?’
‘Dat vraag ik juist, nu moet je het niet om gaan keren, bitch’, sneerde hij.
‘En waarom denk jij dat ik zou kunnen weten wat Dick te verbergen heeft?’ Van deze vraag raakte hij in de war, precies zoals ik al dacht, ik had het in zijn ogen gezien. Nu was het de tijd. Ik sloeg hem hard met de vlakke hand in zijn gezicht en liet mijn hand rustig zakken.
‘De volgende keer dat je mij een bitch noemt, zijn dat je laatste woorden in dit universum. En nu achteruit’, siste ik in zijn gezicht.

‘Goed zo McCraw’, schreeuwde Dick. Hij bleek geruisloos de ruimte binnengekomen te zijn. ‘Luisteren jullie allemaal. Ik heb net contact gehad met de hoogste bazen, gisteren al, en zij,’ hij wees mij aan, ‘gaat hier de boel runnen. Zij wordt jullie baas en rapporteert naar de grote bazen hoeveel productie jullie draaien. Ik blijf doen wat ik altijd al deed, maar blijf samen met McCraw de boel runnen hier. Zij is voor het proces op het schip en ik voor de rest. heeft iemand nog vragen?’ Fabio stapte weer naar voren.
‘En jullie geloven deze onzin allemaal!’ zei hij terwijl hij zich nu naar de mensen toekeerde en het leek over te nemen. ‘Eerlijk! Dit menen jullie niet; neukend over de reling geslagen de oceaan in? En niemand heeft iets gehoord of gezien! Ik heb een ander scenario. Alfredo liet zich weer eens van zijn slechtste kant zien en wilde McCraw, met haar bijzonder grote bek, afknallen. Alleen was zij sneller! Is het niet McCraw?’ Hij keek mij aan, ik vond hem sterk terugkomen maar wilde toch even wachten met reageren en wachten hoe de crew op zijn woorden zouden reageren. Er stapte een vrouw in haar ondergoed naar voren, een grote negerin. Ik dacht een Antilliaanse. Alle vrouwen droegen alleen ondergoed zodat het stelen van drugs wel heel erg lastig werd.
‘Ik geloof het ook niet, nee echt niet. Puck haatte die klootzak!’ Nu greep ik wel in voordat Fabio de kracht van het moment naar zich toe kon trekken.
‘Ik ben blij dat je naar voren komt en ook spreekt. Maar wie zegt jou, mij en de hele crew hier, dat zij vrijwillig met hem neukte? Wie? Wie weet er trouwens nog meer zo veel als Fabio? En hoe komt het dat hij als gewone beveiliger zoveel weet?’ Ik wilde twijfel zaaien over de persoon Fabio. Maar hij begon te lachen.

‘Wat jij doet werkt niet McCraw! Alfredo had mij gezegd dat ik de leiding over het schip zou krijgen wanneer hem iets zou overkomen. Ik was zijn tweede man, niet Dick. Hij haatte die klootzak!’ Dick verroerde zich niet en bleef stoïcijns voor zich uit kijken. ’Och, zo zat het dus, er was hem iets beloofd. ‘En dat ga ik dus nu doen, de macht overnemen!’ ging Fabio verder.
‘O’, zei ik, ‘Was jij ook een liefje van hem? Beloofde hij je iets terwijl hij klaarkwam?’ Op dat moment ontplofte hij en met een paar grote stappen zou hij bij mij zijn geweest. Maar, op dat moment klonk een mitrailleursalvo. Een schot of vier….. Dick, Karl of de beveiligers aan boord hadden geen mitrailleur bij zich, ze droegen allemaal een handvuurwapen op de heup in een holster.