De McConaissance
Het imago van een acteur is allesbepalend. Het oeuvre van een acteur wordt door de kijker vaak beschouwd als de mal waaruit hij of zij is gevormd. Het komt dan ook niet geregeld voor dat we worden verrast door een acteur, omdat prestaties uit het verleden vaak garanties zijn voor de toekomst.
Als je denkt aan Tom Hanks, zie je meteen die man in het wit op het bankje met zijn chocolaatjes. Bij Brad Pitt zie je al gauw een vechtersbaas of jonge detective voor je. En bij Sandra Bullock denk je misschien aan een bus. De voorbeelden die hier worden genoemd komen je vast bekend voor en de films dateren allemaal uit de jaren ’90. Dat zegt iets over mijn leeftijd, maar ook over de acteurs in kwestie. Want in feite presteerden deze mensen destijds ongeveer evengoed als dat ze dat nu doen.
Maar er zijn uitzonderingen, gelukkig. Een ervan is Matthew McConaughey. Tot voor kort was het toyboy-imago niet van hem weg te denken en de films met Kate Hudson leken er steeds een te veel. Altijd maar weer die romkoms met flinterdun plot en een overmaat aan buikspieren die míjn imago niet veel goeds deden. Er was weinig voor nodig om weg te zappen bij een film met deze man, maar daar is verandering in gekomen. McConaughey was het beu om in dit hokje geplaatst te worden en verloor heel wat kilo’s. Hij deed auditie voor serieuzere rollen, zoals The Lincoln Lawyer en Killer Joe, en een nieuw tijdperk was aangebroken. Kort daarna zou hij de titelrol vertolken in het drama Mud en na de Oscar die hij won voor zijn hoofdrol in Dallas Buyers Club was het definitief; a star is reborn.
Nadat ik overrompeld werd door zijn optreden als Rust Cohle in True Detective, besloot ik Fool’s Gold te kijken om na te gaan of ik wat van de bravoure kon herkennen waarmee hij nu voor de camera staat. Maar gek genoeg leek het wel alsof hij zijn rol in deze film ook niet helemaal serieus nam. Natuurlijk betreft het hier een komediefilm, maar als je aan Hugh Grant denkt of Steve Carrell, zie je twee acteurs die zulke rollen met veel overtuiging brengen. Dat miste ik altijd bij McConaughey. Het leek overduidelijk dat hij werd gecast om zijn feilloze uiterlijk en passende samenwerking met Kate Hudson, die in mijn ogen haar beste rol ver achter zich heeft liggen in Almost Famous. Ook kon hij me niet overtuigen in andere films, waarin hij vaak een bijrol met identiek stigma op zijn naam had staan. Misschien probeerde hij eerder in zijn carrière al een serieuzere weg in te slaan, maar zocht hij het te ver van huis. Hij kwam in mijn ogen niet overtuigend over in Contact, waarin hij een dominee speelt. Het zou nog lang duren voordat we hem in een ander daglicht zouden zien.
De overgang die McConaughey maakte van het mildere acteerwerk naar zijn recente rollen, wordt ook wel de McConaissance genoemd. En er lijkt voorlopig nog geen einde te komen aan zijn veelzijdige bijdrage aan de filmindustrie. In 2015 zien we McConaughey in samenwerking met Gus van Sant (Good Will Hunting) in The Sea of Trees, een dramafilm over een suïcidale Amerikaan die een verdwaalde Japanner tegenkomt in een bos nabij de berg Fuji en samen een uitweg proberen te vinden. Met McConaughey’s baanbrekende ommekeer in zijn acteercarrière, is het iedere keer uitkijken naar de toekomst en dat is een garantie die ik je graag meegeef.
