Mijn meisje

Vandaag is een bijzondere dag. Geloof het of niet: het is precies tien jaar geleden dat mijn meisje en ik zijn getrouwd. En het is precies twintig jaar geleden dat we elkaar voor het eerst zoenden. Al sinds we verkering hebben noem ik haar 'mijn meisje'. Daar ben ik twintig jaar geleden mee begonnen en dat is nooit veranderd. In dit stukje deel ik een onvolledig aantal  mooie en grappige herinneringen uit de afgelopen twintig jaar.

Onze huwelijksreis werd betaald van onze allerlaatste centen. Dat waren er niet veel meer, na alle huwelijksvoorbereidingen. Ook in de reisbranche geldt: alle waar is naar zijn geld. Dus we belandden op Tenerife, in een resort dat zo aftands was, dat het al rijp was voor de sloop toen Bassie en Adriaan daar 'Het geheim van de schatkaart' opnamen. Het resort kende alleen maar vaste bewoners en de gemiddelde leeftijd was dik boven de tachtig. We waren gewoon in een bejaardenhuis beland. Het eten was om van te huilen. Onze huwelijksreis: van ons laatste geld naar een bejaardenhuis op een warm eiland met vies vreten. Niet dat wij ons uit het lood lieten slaan: we zetten het gewoon op een zuipen.

Toen we vijf jaar getrouwd waren, had ik haar een romantisch diner in het vooruitzicht gesteld. Maar, omdat we net een nieuw huis gekocht hadden, en de rest van de week ook al ramvol geboekt was, moesten en zouden we die dag per se nog 'even' langs de IKEA. Dankzij ons getwijfel en de ongelooflijke drukte schoot het allemaal niet op. Eenmaal voorbij de kassa's bleek dat ons etentje in het gedrang was gekomen. We hebben toen als alternatief in het restaurant van IKEA gedineerd. Sindsdien wordt mij bij iedere gelegenheid, die mogelijk met een etentje gevierd kan worden, breedgrijnzend de vraag gesteld of we weer bij IKEA uit eten gaan.

Bevriende stelletjes kwamen en gingen. Uit elkaar. Uiteindelijk kennen we geen enkel stel meer uit onze generatie die al zo lang samen zijn als wij. Twintig jaar al staan we voor elkaar klaar. Alle vreugde hebben we eerlijk verdubbeld. Verdriet gehalveerd. En dat is zo fijn: altijd staat mijn meisje voor me klaar. En ik voor haar.

In mijn beleving was het tweemaal een 'close call' maar ze heeft twee kerngezonde jongens op de wereld gezet. Het is een ongelooflijk druk bestaan, maar iedere dag geniet ik van de hectiek, de gezelligheid en onze liefde. We zijn compleet.

Ik pas mijn trouwpak nog. Dit was ik al een poosje van plan, maar zojuist heb ik het even gedaan: ik heb mijn trouwpak weer aangedaan. Toegegeven, als ik vandaag een trouwpak moest aanschaffen, dan zou ik wel een maatje ruimer kiezen. Maar toch, de rits kan dicht en de knoop ook. Ik kan er mee rondlopen en gaan zitten. Zo weinig schade, daar had ik tien jaar geleden zonder meer een krabbel voor gezet.