Wees gerust: ik ga dood

Mensen willen graag ouder worden. De laatste kudde bejaarden wordt – relatief gezond - daadwerkelijk veel ouder. De kwieke bejaarden knallen je op de fietspaden als een idioot voorbij. Er worden hele series medicijnen bedacht om verder te verjongen. Wetenschappers achten een goede honderdvijftig jaar haalbaar. En dan hebben ze het nu ineens ook nog over het digitaliseren van je hersenen!

Ik moet er niet aan denken! Ik schrik me al de tering bij die honderdvijftig jaar! Dat is meer dan drie keer langer dan ik nu al leef! Een dikke tachtig halen lijkt mij eigenlijk al mooi zat. Met daar nog eens zeventig jaar bovenop, ga ik echt gruwelijk veel mensen in de weg lopen. Ik weet niet of ik daar wel zo'n zin in heb!

Laten we wel zijn. Ik nader inmiddels de vijftig en relativeer me nu al de tering. Terugkijkend heb ik ieder decennium best wel stevige sprongen gemaakt in mijn doen en denken. Maar dat begint nu toch echt wel af te vlakken. Wat moet ik de komende tien jaar weer verzinnen? “Geld maakt niet gelukkig, mensen!” Of: “Als je maar gezond bent!” Of een andere dooddoener? Op een zeker moment weet je het allemaal wel en luistert er toch geen hond meer naar jouw zogenaamde 'wijsheden'.

Zolang mijn lijf me niet in de steek laat, kan ik best nog wel wat jaartjes mee. Maar wat moet je op zeker moment nog doen? Ik werk graag, maar daar komt tegen mijn zeventigste alweer een eind aan. Ik zie mezelf dan geen tien jaar op een elektrische fiets door Neerlands landschap banjeren. Ik behoor tot de Nederlanders met een knap beroerd pensioenplan. Lees: ik heb geen flikker geregeld! Dan wordt zo'n elektrische fiets gewoon anderhalf maandinkomen!

Nu zag ik laatst een reportage over een Amerikaans bejaardenresort. Luxe bungalows, zon, zee en zwembaden. Halve dagen baantjes trekken, bakken in de zon, een beetje flirten en 's avonds loungen in een cocktailbar. Kijk: dat zie ik nog wel zitten. Maar als je met hele dagen lamballen langs een zwembad nog steeds een prachtige woning en de dure Amerikaanse zorg kunt betalen, heb je echt wel geld zat. Bij die lui kan één elektrische fiets er makkelijk vanaf.

Dan dat digitaliseren. Je herseninhoud op een harde schijf dumpen en later in een robot uploaden. Zonder je oude, vertrouwde lijf blijft er dan niks anders meer over dan een beetje je kennis delen. Meer kun je dan niet meer: slap ouwehoeren en op z'n best als robot die harde schijf met kennis een beetje rondrijden. Je bent toch ook een keer uitgeluld?

Te veel kwaaltjes is niet alles. Maar géén lichamelijke gebreken lijkt mij minimaal zo erg. Wat is lekkerder dan krabben aan je jeukende ballen? Maar die heb je dan niet meer! Een eeuwigheid zonder ballen!

Wees gerust mensen. Niemand gaat nog langer dan een jaar of dertig last van mij hebben. Laat staan een eeuwigheid. Ik beloof op tijd de pijp uit te gaan. Zonder krabben aan jeukende ballen hoeft het voor mij ook niet meer.