Een Blije Hollander
Trots op Nederland! Trots op Europa! Meer smaken hebben we momenteel niet. Nou ja. Of je moet in Frankrijk wonen. Een beetje lullig om in Frankrijk “Trots op Nederland” te gaan roepen. Om te beginnen verstaat geen hond je, maar veel nut zal het verder ook niet hebben. Fransozen lopen niet snel warm voor het idee trotse Hollanders te worden.
Maar goed. Ik loop daar zelf eigenlijk ook niet snel warm voor. Ik ben allergisch voor trots zijn op clubjes of zaken die buiten jezelf omgaan. Mensen die trots zijn op Ajax vind ik minimaal net zulke grote eikels als mensen die trots zijn op Feyenoord of carnavalsvereniging 'Piep Munne Lul Hoer'.
Net zo ergerlijk als mensen die beweren dat 'wij' voor 'onze' huidige vrijheden, verworvenheden en welvaart hebben gevochten. Zulke uitspraken kan ik feitelijk alleen accepteren van iemand die in WO2 in het gewapend verzet zat en na de oorlog vijftig jaar keihard vakbondswerk heeft verricht. Een persoon die dan ook nog eens heeft moeten leven met het idee dat voor zijn verzetsdaden tientallen onschuldige Nederlanders zijn geëxecuteerd. Pas dán heb je gestreden en geleden voor de huidige maatschappij en de huidige verworvenheden.
Mensen die momenteel het hardst roepen om 'Trots op Nederland' of juist 'Trots op Europa' te zijn, hebben doorgaans geen flikker uitgevoerd om die 'trots' te rechtvaardigen. Iets roepen is niet hetzelfde als iets zijn. Je bent nog geen wereldspits, door trots te zijn op Lionel Messi. Alle eer gaat enkel en alleen naar Lionel, die zich de pestpokken heeft gewerkt om zijn niveau te bereiken. Mensen die momenteel het hardst oproepen om 'Trots op Nederland' of 'Trots op Europa' te zijn, hebben eigenlijk alleen maar het geluk gehad in deze tijd, in ons werelddeel en in ons land geboren te zijn.
Zelf omschrijf ik mijn gevoel bij Nederland dan ook altijd liever met 'Blij met Nederland'. Een Nederland waar we kunnen en mogen zeiken over 120 of 130 kilometer per uur rijden. Een Nederland waar de onderkant van de samenleving het nog steeds beter heeft dan de middenklasse van Somalië. Waar we op een dinsdagochtend in mei alleen nog echt kunnen klagen over de derde heftige ochtendspits van het jaar. Waar ik als werkloze nog steeds probleemloos het optimisme op kan brengen dat het volgend jaar vast wel weer beter zal gaan.
Hetzelfde gevoel houd ik bij de EU. Ik heb er ook zat over te klagen, hoor. Net zoals ik vind dat we nóóit een volmaakt Nederland zullen hebben. Brussel is te groot, Brussel is te log en Brussel is te bureaucratisch. Maar het hele Europese project zorgt er ook al ruim zestig jaar voor dat het Nederland waar ik zo blij mee ben, al zo lang mag en kan bestaan.
Ik ga straks gewoon weer stemmen. Niet vanuit trots, maar vanuit blijdschap. Omdat ik zelfs zwaar tégen Europa zou kunnen stemmen, zonder meteen een kogel te krijgen. En omdat ik weet dat ik – wat ik ook stem – volgend jaar nog steeds een Blije Hollander zal zijn.
