Gravity mist gravitas

De mooiste zich in de ruimte afspelende film ooit. Zo stond Gravity al snel bekend en de Oscarnominaties waren dan ook niet van de lucht. Na als kaskraker bakken geld en tig Oscars binnengesleept te hebben keek ik de film toch ook maar eens.

Vanzelfsprekend waren er torenhoge verwachtingen: Oscarhype, prachtige trailer, de regisseur van één van de beste films van de afgelopen tien jaar (Children of Men), twee steracteurs - wat kon er nog fout gaan?

Helaas bleek al direct in de eerste minuut: erg veel. Klaarblijkelijk hadden de makers zo'n idioot publiek in het achterhoofd, dat men het niet kon laten om direct bij het begin van de film uit te leggen dat er in de ruimte geen lucht is, geen zwaartekracht en geen geluid.

O, echt? Moet dat serieus worden uitgelegd anno 2014? De astronautenhype vanaf de fifties is grotendeels over, zeker, maar dat soort feiten zou toch iedereen wel moeten weten? Het is van het niveau 'de aarde draait om de zon'. De toon was, kortom, direct gezet.

Op de special effects valt niets aan te merken: prachtig en adembenemend. De soundtrack echter was van het standaard Hollywoodkaliber, waar opzwepende muziek je telkens al een minuut van tevoren duidelijk maakt dat er iets staat te gebeuren. Te dramatisch, te bombastisch.

Het script was daarnaast werkelijk om te huilen. Naast de gebruikelijke Hollywood-stereotyperingen waren de conversaties ronduit zwak en schaamteloos cliché. En het enige genre waar je vrouwen nóg meer continu hoort hijgen zoals Sandra Bullock dat doet, is porno.

Dat alles ten spijt zou je zeggen: suspend disbelief, shut up and watch the damn thing. Hetgeen ik wel deed, maar opnieuw af en toe met afgrijzen. Als alphascholier weet ik verdomd weinig van ruimtereizen maar genoeg om een aantal duidelijke fouten aan te wijzen.

Zelfs mijn neefje van elf gaf er een aantal punten van aan bij het zien van de film. Zo doet de film je geloven dat satellieten en ruimtestations als de ISS en Hubble op dezelfde hoogte rondzweven. ISS, Hubble, het Chinese station én de Soyuz zijn daarnaast dichter bij elkaar dan de AKO en Kiosk op een gemiddeld treinstation.

In plaats van gecompliceerde pakken, hebben astronauten onder hun ruimtewandelpak naarstrakke hotpants en tanktopjes aan. Op internet zijn er voor mensen die de film al hebben gezien hele lijsten aan dat soort Hollywoodfouten te vinden. 

Zelfs de schrijver van het boek over Apollo 13, waarop die film werd gebaseerd, uit zich kritisch. Wat ik me dan oprecht afvraag, is hoe een briljant filmmaker zo'n slecht geresearched wanproduct kan neerzetten. Ja, de details qua uiterlijk van de diverse space stations en ruimtepakken kloppen meestal heel goed.

Maar waarom lijkt de focus (en het hele budget) bij deze film -en tig vergelijkbare producties- toch altijd op de special effects te liggen, in plaats van zaken als verhaal, script, karakterontwikkeling, soundtrack en correct weergeven van technische details?

Op IMDb las ik exact deze sentimenten topic na topic en review na review. Mijn neefje kon er op de enkele fouten na die ook hij eruit haalde wel van genieten: dommige actiefilms die er mooi uitzien maar verder weinig verhaal hebben doen het bij uitstek goed rond die leeftijd.

Het zou prachtig zijn als de volgende keer dat men honderd of tweehonderd miljoen stukslaat op zo'n film, er daadwerkelijk gekeken wordt naar al die zaken die van een film met goede special effects, een goede film met special effects kunnen maken.

Of wellicht zijn mijn broer, vrienden en ik te kritisch en moeten we gewoon niet al te veel (meer) verwachten van mainstream-producties anno nu. Een verlies, wat mij betreft.

Natuurlijk worden er nog zat prachtige films gemaakt, maar het zou zo tof zijn als de (makers van) kaskrakers ook een keer zichzelf serieus gaan nemen, in plaats van zo dom mogelijke scripts uit te werken voor een zo breed mogelijk publiek.