Obesitas is voor dikkerdjes
Hè, lekker, dikkerdjes kijken! Dat was mijn eerste gedachte toen ik vorig jaar voor het eerst Obese voorbij zag komen. Dikkerdjes aan het zweten, zwoegen en bergen aan voedsel naar binnen zien werken. Dat was nog eens lekker kijken. Het zakje chips, handje drop en de liters cola schoven zo in mijn van verbazing openstaande mond naar binnen. Zolang zij maar al hun vetkwabben en loshangend vel tentoonstelden, hoefde ik me totaal geen zorgen te maken om mijn lijf!
Maar dat deed ik natuurlijk wel. Niet zo erg. Gewoon een beetje, zoals iedere vrouw. Maar hé! Ik ben wie ik ben, en dit is het! Kilo’s zelfvertrouwen, ik voelde me sexy, had een lekker ding als vriendje. Afvallen was nergens voor nodig. Al die hardlopende mensen om me heen, salades bij de McDonald’s, dat gelijn om in die bikini te kunnen passen: gelukkig hoefde ik daar niet aan mee te doen! Ik at gewoon waar ik zin in had. En een beetje meer. Tot ik mijn gewicht langzamerhand steeds verder zag uitslaan op die weegschaal. De Wii zei dat ik lichte obesitas had. Pff? Obesitas? Ik? Nee hoor. Obesitas is voor dikkerdjes!
Twee dagen heb ik grienend door het huis gelopen. Obesitas? Ik? Nee. Nee, nee, nee. Na iedere jankbui ging ik weer op die weegschaal staan; al die liters vocht moesten toch ook wel meehelpen om een beetje af te vallen? Een onsje maar? Een grammetje? Na iedere stoelgang nog eens op die weegschaal. Mag het een onsje minder? Toen ging de knop om. Ik startte met lijnen. Geen dieet, alleen mijn eigen restricties voor een permanente verandering: iedere dag 30 minuten op de Wii, alleen nog maar vreten als een kannibalistisch konijn. En warempel. Ik kon afvallen. Ik! Ik kon het! De eerste vier kilo waren zo weg. Foetsie!
De eerste nachten waren een hel. Ik kon alleen maar dromen van eten. Mijn knorrende maag brulde als een bloeddorstige leeuwin wiens welpen zojuist voor haar ogen waren verslonden door drie kleine negertjes. De visioenen van negerzoenen en hamburgers werden steeds sterker. Iedere nacht schrok ik wakker met een nat en afgekloven kussen. Ik spuugde wat veertjes uit en stortte mijn hart uit bij vriendlief. Hij heeft wel duizenden middernachtelijke sms’jes gehad met hartstochtelijke verlangens. Naar voedsel, niet naar hem. En iedere keer was zijn antwoord weer hetzelfde: “Volhouden!”
Steeds weer flitsten de beelden van Katelijn uit het vorige seizoen van Obese aan mij voorbij. Die kon vreten! En janken! En doorzetten, wat een kanjer. Wat zij kon, kon ik ook. Ook mijn schoonmoeder hielp mee. De Koningin van de Verse Slagroomtaartjes moest afvallen van de dokter, en ze heeft het gedaan. Dat kon ik toch ook? De voorbeelden stonden er. Ik ging door. “Everybody needs a montage. Montage!” Kilo na kilo vloog eraf. En dan een tijd van stilstand. Is dit het nou? Nee. Steeds als ik het niet meer zag zitten, begonnen de kilo’s ineens weer te dalen. Uit het niets hing de eerste broek op mijn knieën. Dit was het Wendy-van-Dijk-moment van de eerste beloning: een nieuwe broek!
Intussen wilde mijn lijf steeds meer van mij. Nee, niet het eten; de dromen over voedsel waren na anderhalve maand wel voorbij. Tot mijn grote verbazing wilde mijn lichaam meer bewegen. Ik begon met hardlopen. Tering, wat was dat zwaar. Het ontmoedigde enorm om na twee minuten als een hijgende zeekoe ineen te storten van vermoeidheid. Gelukkig stond daar weer een voorbeeld op: een kennis die een halfjaar voor mij was begonnen met hardlopen, vertelde me dat zij ook zo is begonnen. Op dat moment liep zij al de vijf kilometer. Ik ging door. Peter-Jan Rens zong in gedachten met mij mee: “Geef nooit op, o geef nooit op!”
Nu ben ik vijf maanden verder. Mijn obesitaslijf is niet meer. Nog minder dan twee kilo te gaan om mijn huidige overgewicht te verzilveren naar een normaal en gezond BMI. Vriendlief straalt van trots, anderen vragen hoe ik het doe. Evy van Vlaanderen Sportland roept: “Goed zo! Niet opgeven nu!” Ik krijg zelfs al haatblikken van vrouwen toegeworpen die ik niet ken. Met iedere kilo eraf is mijn zelfvertrouwen nóg verder toegenomen; ik ben nu een echte bitch. Holla! En het programma Obese? Dat is weer heerlijk genieten met al die dikkerdjes. Ik begrijp een deel van hun strijd, en ik ben trots dat ik er geen deel meer van uitmaak. Obesitas is voor dikkerdjes. Hell yeah!
