Sven Kramer is een grote egoïst

Weer een column van rickevers.nl

Mijn vrouw zegt altijd tegen mij dat er elke dag voetbal op tv is. Meestal hoor ik dat als ik Voetbal International zit te kijken. Technisch gezien is dat geen voetbal, maar die discussie heb ik al vaak genoeg verloren. Voor vrouwen is ouwehoeren over voetbal ook voetbal. Toch heeft ze geen gelijk. Er is niet elke dag voetbal op tv. Er is namelijk elke dag schaatsen op tv. En ga nu niet zeggen dat dat niet zo is, want ik ben niet gek. Ik zie dat er iedere dag schaatsen op tv is. Altijd. Gadverdamme.

Misschien maak ik me wel heel impopulair door in mijn eerste vaste column op FOK! onze nationale troetelsport af te kraken. Waarschijnlijk wordt het nog veel erger als ik Sven Kramer ga lopen afzeiken. Onze nationale held. Groot kampioen. Supersportman. Kan ik morgen nog over straat? Krijg ik dreigmails of enveloppen met poeder? Vast niet. Schaatsliefhebbers zijn mietjes. Mensen die de hele dag niets anders te doen hebben dan turen naar een plat scherm waar iemand in een strak pak rondjes rijdt over bevroren water. Het ene rondje soms wat sneller dan het andere. En aan het einde van het weekend staat Svennetje Kramer op de hoogste trede van het erepodium. Met een krans van groene blaadjes om zijn nek.

Sven Kramer is eigenlijk een grote egoïst. Altijd maar weer meedoen aan die toernooien. Nooit eens een ander de kans gunnen. Hij heeft al vaak genoeg gewonnen, kan sjoelen met zijn gouden medailles, maar de veelvraat gaat door. Andere schaatsers komen nog wel opdagen, maar weten dat ze voor zilver strijden. Ze hopen dat 'ie valt. Of dat 'ie weer in de verkeerde baan terechtkomt. God wat hebben ze toen gelachen. Maar het zijn helaas incidenten. Meestal lacht Sven het laatst. Met z'n mooie hockeymeisje. Bah.

Eigenlijk wachten we allemaal op het moment waarop het verval bij Sven intreedt. Net als toen bij Rintje. Die wilde maar niet stoppen en werd op een gegeven moment ingehaald door schaatsers uit Mozambique. Die voor het eerst meededen. Op houten onderbinders. Maar Rintje vond het nog zo leuk. Onze Sanex-rakker. En gelijk had 'ie, want tien jaar geleden was schaatsen ook nog een stuk leuker. Toen had je gewoon één keer per seizoen een EK. Nu heb ik het gevoel dat er ieder weekend een EK wordt verreden. Of zijn het allemaal herhalingen? Niemand die het doorheeft.

Ik ga pas weer schaatsen kijken als de grote kampioen stopt. Als 'ie wordt ingehaald door amateurs uit Senegal en Cyprus. Of ze moeten het wat spannender maken. Dat Sven op de tien kilometer een extra rondje moet schaatsen. Met een blinddoek de vijftienhonderd. Sprinten in spijkerbroek. Dan wint 'ie nog, maar niet meer met speels gemak. Laat hem er maar voor vechten. Dan wint 'ie mijn hart terug. Ik hoop dat Sven er zelf ook eens over nadenkt trouwens. In plaats van dat nutteloze getrain van hem de hele dag. Totaal overbodig.