Goedgekleed of sexy, that's the question
De Bestgeklede man van 2011 is bekend. Felix Maginn van de band Moke. Mannenblad Esquire heeft kennelijk het voorrecht dat te mogen bepalen. Of zou Esquire soms de enige zijn die zich geroepen voelt daar een punt van te maken? Of überhaupt bij machte is om verschillen tussen de kandidaten te zien, en vooral om ze belangrijk te maken op een manier die aannemelijk overkomt op de doelgroep.
Bij het jureren kunnen het telraam, de meetrol en de kleurenspectrograaf niet gemist worden. Het telraam voor het aantal knopen, de meetrol voor de afstanden tussen de streepjes van het pak en de breedte van de revers, en de kleurenspectrograaf om verschil te maken tussen grijsachtig blauw en blauwachtig grijs. Verder zijn de outfits van alle kandidaten zo identiek dat er aan jureren geen eer te behalen is. Ook identiek aan die van de bestgeklede man van 2010, 2009, 2008, 2007 etc. etc. En bovendien aan de uitdossingen van het merendeel van de mannelijke bezoekers van het Esquirefeestje waarop de uitslag werd gepresenteerd.
Hoe je er uit moet zien om in aanmerking te komen voor de kwalificatie 'Bestgeklede man van het jaar', is in twee woorden samen te vatten: Jasje dasje. Je moet een overhemd aan, een colbertje, een stropdas of een strikje en een broek, die er om een of andere reden minder toe schijnt te doen. Schoenen dan weer wel. Daarna moet je het geluk hebben in de smaak te vallen bij de Esquirebitches (m/v). Op basis van criteria die objectief gezien buitengewoon willekeurig zijn, maar die in Esquirekringen voor ultieme stijlstatements doorgaan, stellen ze je wel of niet kandidaat. En daarna mag het Esquirevoetvolk stemmen. Dat doen ze, zoals internetpubliek betaamt, gemotiveerd door opwellingen. Die vanzelfsprekend weinig met esthetisch besef te maken hebben. Omdat het zelfs Esquire moeilijk viel om op voor mannenmodefetisjisten nog enigszins zinnig lijkende gronden verschil te maken tussen de stijlen van de opponenten, telde ook de haardracht mee. Bij Felix was dat een soort pagekapsel met een soort van bakkebaarden. En verder telde de 'band gear' mee. Het zal wel met de muziek te maken hebben maar daar heb ik me maar niet in verdiept.
Het was overduidelijk dat alle vrouwen op het feestje beter gekleed waren dan alle mannen, inclusief het feestvarken. Ondanks het feit dat ze onderling allemaal verschilden, in tegenstelling tot de mannen. Dus eigenlijk was de 'bestgeklede' man, ex aequo met alle andere mannelijke aanwezigen het slechtst geklede mens op zijn eigen feestje. Het geheim van de vrouwen is nauwelijks een geheim. Ze hadden gewoon allemaal iets aangetrokken waarmee ze zelf op hun voordeligst voor de dag kwamen. Dat was op zijn minst de bedoeling, en waar het niet helemaal gelukt was, waren de goede bedoelingen een ruimvallende mantel der liefde die alle ongemak bedekte.
Mannen nemen er genoegen mee kapstokken te zijn van hun eigen modestatements. Als je tenminste van statements kan spreken als ze allemaal hetzelfde te melden hebben, op een paar komma's, punten, knopen en streepjes na. Het woord bestgekleed doet al het ergste vrezen. Best is niet de overtreffende trap van mooi, maar van goed. Een goede broek is een broek die jaren meegaat, niet een mooie broek. De bestgeklede man ziet er niet mooi uit, hij heeft zich gewoon het beste naar de eisen van de jury geschikt. Hij weet hoe het hoort, voor wat dat waard is. De bestgeklede man wint dus saai op punten terwijl de bestgeklede vrouw haar eigen wedstrijden op knockout beslist, die van het leven van alledag, elke dag. De bestgeklede vrouw trekt daarvoor aan wat ze nodig heeft. Ze geeft precies genoeg weg en ze laat ook precies genoeg te raden over. Daar kan de bestgeklede man heel wat van leren.
