De ontdekking van de hemel

Rukken, trekken, handkarren, met je derde duim liften, je zaad te vondeling leggen, de hand aan jezelf slaan, de pijp uitkloppen.... Hoe romantisch je het ook verwoordt, masturbatie is en blijft de oudste powerlift-oefening ter wereld. Sinds ongeveer mijn twaalfde jaar is de genotspier dan ook het best getrainde deel van mijn lichaam.
Vanaf die leeftijd ben ik me de mogelijkheden van dit illustere lichaamsdeel bewust. Tot die tijd had ik slechts verbazing en in een eerder stadium zelfs een lichte angst gehad over het feit dat mijn plasser uit het niets zo strak kon staan. Vaak overkwam me dat als ik in bad moest. In de zinken wasteil kon het gebeuren dat het topje plotseling als een periscoop boven het badschuim uitstak. Ik voelde wel aan dat dat min of meer taboe was, want de enige keer dat mijn moeder er opmerkzaam op was mikte ze er achteloos een washandje op. Uit angst nogmaals betrapt te worden, heb ik daarna geruime tijd controle kunnen uitoefenen over mijn erecties; iets dat me vanaf mijn puberteit echter nooit meer is gelukt.
Integendeel. Zo vanaf mijn tiende, elfde jaar begon ik op gezette tijden uiterst broeierig om me heen te kijken in de klas. Ik kan me nog herinneren dat ik toen hét stuk van de klas, José, urenlang met onverholen geilheid heb zitten aanstaren. En dat alleen omdat dat me een zeer aangenaam gevoel in de onderbuik gaf. Mijn niet meer te controleren stijve lid onttrok ik aan het zicht door omzichtig met de knieën over elkaar in mijn krap bemeten schoolbankje te zitten.
Pas veel later nam ik kennis van de zware psychische problematiek van José, die zo rond haar zeventiende wegens achtervolgingswaan in een kliniek werd opgenomen. Toen ik haar daar wilde opzoeken, heeft haar vader via dreigementen met een gewelddadige dood fijntjes aan me laten weten dat dit niet op prijs zou worden gesteld.

Dat onderbuikse gevoel werd verder hevig gestimuleerd door de briefjes met onbeholpen geile verhaaltjes, die op het schoolplein werden uitgewisseld. Broeierig samenzwerend lieten wij -de jongens uit de klas- de hevig beduimelde en haastig uit schoonschrijfschriften gescheurde papiertjes rondgaan. Vanwege het bedroevende taalniveau heb ik lange tijd geil met lange ij gespeld. En gedaan alsof ik alles begreep wat er werd geschreven. Woorden als clitoris en sperma hadden, zonder dat ik precies wist waar ze voor stonden, een zeer opwindende bijklank.
Gezien de frequentie, duur en het plotselinge karakter van mijn erecties onder schooltijd, kon het niet uitblijven dat dat een keer zou worden opgemerkt. Elke week moest één van ons, staand naast de juf,  voorlezen aan de rest van de klas. Toen het mijn beurt was, aarzelde ik geen moment over de tekst die ik ten gehore zou brengen. Ik zou voorlezen uit mijn favoriete verhaal. Over een blind jongetje dat plotseling weer kon zien. Daar stond ik, declamerend. De woorden oplepelend die ik al tientallen malen, bij wijze van voorbereiding, hardop had gefluisterd. Ik naderde de climax van het verhaal, daar waarin het jongetje door zijn moeder wordt gemaand om zijn ogen te openen. Vanwege het door mij beoogde effect, bouwde ik de spanning op door hier en daar een accent in de intonatie te kiezen of door een stilte te laten vallen. Na een dergelijke stilte volgde de onsterfelijke zin: “Wil je echt dat ik mijn ogen wijd open sper, ma?”....... De twee laatste woorden galmden extra na in mijn zwoelgeile onderbewustzijn en ter plaatse kreeg ik een enorme erectie. Die extra geaccentueerd werd doordat de zon schuin de klas in scheen en er een schaduw in de vorm van een circustent rond het kruis van mijn terlenka-broek zichtbaar werd. Geruime tijd hebben ze me daarna op school Toni Boltini genoemd...
 
‘s Avonds in bed hoefde ik maar aan het magische woord ‘neuken’ te denken, om weer die aangename sensatie in het kruis te voelen. Tegen mijn matras aan rijend voerde ik de spanning hevig op. Dat ging al weken zo. Steeds zat ik tegen een mij onbekend gevoel aan, dat mij juist vanwege die onbekendheid angst inboezemde. Ook deze keer was er die ervaring. Zoals gebruikelijk stopte ik het gerag. Nieuwsgierig ging ik niettemin kort daarna toch weer verder. Het begon me te duizelen. Ik voelde dat ik niet meer kon stoppen. Even verloor ik alle controle, mijn hoofd leek uitéén te spatten, mijn zware gehijg stokte en voor even was ik los van de aarde. De aanvankelijke lichte paniek was in een split-second overgegaan in een sensationeel heerlijk gevoel. Een bijna religieuze ervaring. Dit was de Hemel! Zo is het bedoeld! Ik was het Rijk van God binnengetreden. Sinds die eerste keer zie ik de Hemel als een gelukzalig, eeuwigdurend, orgastisch paradijs met welgevormde willige wijdbeens liggende naakte vrouwen. Geen plaats voor God overigens. Die past niet in de Hemel. Want van God krijg ik een slappe.
Dus elke avond lag ik er extra vroeg in. Zeer tot verbazing van mijn ouders, die toch menigmaal met mij de strijd over het tijdstip van slapen gaan hadden moeten voeren.
Mijn moeder, die mij nog iets van een katholieke moraal trachtte mee te geven, prees mij erom en zei dat ik als brave jongen zeker in de Hemel terecht zou komen.
“Dat denk ik ook, mam!”, zei ik dan maar en bedacht me dat ook de Heere Jezus niet van Zijn Kruis af kon blijven. 
               

© Karel Kanit